Deel 5: Fiji en terug naar NL

Nadi en omgeving

Als laatste, vlak voor de douane controle, komt de drankwinkel inzicht (de enige overigens). Ik zoek de wodka op. Dat blijkt in flessen van 1,25 liter te worden verkocht. Ik zou er 2 moeten meenemen, wat ik niet doe, want ik heb immers al ¾ liter chiliwijn in m’n koffer zitten en ik moet nog door de douane heen. 2,5 liter alcohol mag je importeren gaf men aan. Jenny heb ik niet ontdekt op de vlucht, ik wacht nog een tijdje voor ik een taxi neem, niemand voldoet aan Duitse met de naam Jenny.

Ik ga naar buiten, zoek een taxi op en na 10 minuten sta ik voor de deur van m’n host, het is half 7 in de ochtend. Het huis ziet er stil en verlaten uit. De taxi blijft staan om te checken of dit echt wel het juiste adres is. Hij twijfelt net als ik. Ik gluur door de raampjes naar binnen en ik zie een kindergezichtje terug te staren, vervolgens zegt het wat en zie ik in huis meer beweging. Ik ga naar de zijdeur om te checken of ik wordt verwacht. Ja dat is zo, ga terug naar de taxi, betaal, pak de koffer aan en ga naar binnen. Het is donker in het huis, zie amper wat ik doe en diverse kinderen worden voorgesteld. Mij wordt m’n slaapkamer gewezen (een erg brede hoogslaper) en ik zet daar snel m’n spullen neer. Die kinderen zaten nu al overal aan…. Ik ga terug, geef de fles Wodka af, maar die krijg ik weer terug, “die moet je aan je hostgeven, ik ben de nanny”. de Host werkt op het moment, komt halverwege de ochtend thuis. Jenny komt half uur later binnen vallen, ze is met de bus gekomen i.p.v. met de taxi, heeft op het vliegveld 2 flessen rum gekocht en een telefoonkaart gebietst voor niks, nu heeft ze internet en Fiji telefoonnummer. Ik baal daarvan, heb alleen maar naar haar lopen zoeken en niet opgelet wat je daar wel of niet al kan/moet kopen. Afijn, we kruipen ons bed in, want het is tenslotte nog vroeg. Ik heb als eerste voor het bovenste bed gekozen, dat leek mij frisser. We worden rond 11 uur wakker met kindergeschrei en gaan naar de woonkamer, waar we nader kennismaken met de kinderen ( 5 stuks) een tweeling van bijna 3 jaar, een jongetje van 5, en een van 11 en een meisje van 10. De nanny(20jaar?) woont fulltime hier in huis, zorgt voor eten en dat de kinderen “stil” zijn. Ze is met Pasen 3 dagen naar haar familie geweest, aan de andere kant van het eiland. Dat was haar enige verlof voor dit jaar. De moeder(30 jaar op 2 dagen na) slaapt op het moment, ze is gescheiden. De nanny maakt op verzoek van de moeder noodle soep met spinaziebladeren voor ons. In feite de standaard lunch voor iedereen. Smaakt prima, Jenny vist de spinaziebladeren eruit, sinds haar 10^de eet ze geen groene groenten meer, zegt ze. Die lust ze niet. De grootmoeder is er wel en we (Jenny en ik) maken een praatje met haar en de nanny. De vader mag de kinderen zien, op afspraak en niet in dit huis en ook niet in zijn eigen huis. De vader draagt bij aan de kosten van de kinderen. Moeders werkt als airtrafficcontroller, ze houdt het luchtruim van Fiji save, alles wat hoger dan 3200 meter vliegt, zegt ze. Het blijkt dat ook het luchtruim van de omringende niet-Fiji eilanden zoals New Caledonie, tot haar aandachtsgebied hoort. Ze draait diensten met een duur van 6 tot 10 uur. Ook haar moeder(55 jaar) werkt op het vliegveld, op kantoor, gewone kantooruren, ma-vr, van 8:00 tot 18:00 uur met 2 uur verplichtte pauze. Zij heeft ook een verplichtte thee pauze om half 11, van 20 minuten. Vroeger woonden ze aan de oostkust, tegenwoordig aan de westkust. De andere eilanden van Fiji kennen ze niet, nooit geweest. Geen geld en onvoldoende verlof mogelijkheden. Jenny heeft heel veel vooronderzoek gedaan en heeft allerlei dingen op een papiertje geschreven wat ze wil doen, ze heeft drie weken er voor uitgetrokken en wil de diverse eilanden langs. Ook wil ze naar het eiland toe waar de dagovergang is, zodat je met een been kan staan in de volgende dag. Lijkt mij ook wel wat maar daar moet je 1,5 week voor uittrekken om heen en weer te gaan vanaf Nadi naar dat eiland. Leuk, maar niet voor nu. Ik besluit op al haar plannen voor vandaag en morgen maar gewoon mee te liften. Als eerste staat er een bezoek aanLautoko, en een orchideeëntuin daar in de buurt op het programma. Nog voor vanmiddag. Op het moment dat we vertrekken lijkt het of het weer aan het omslaan is naar regen. Afijn, zij wil geen taxi nemen want daar heeft ze geen geld voor, dus we wachten bij de bushalte op de bus in de goede richting. Voordien nog even naar de supermarkt, want ik had helemaal niks, nog geen flesje water. Tja net gevlogen natuurlijk, dus alles achter moeten laten. Er komen vele bussen voorbij, maar niet diegene die we nodig hebben.

Uiteindelijk stopt de juiste bus, we betalen 70 cent FD en weg zijn we. De bus volgt de hoofdweg, en slaat bij elk gehucht af, draait af en toe zelfs op de weg in sommige dorpjes. Zeker wel leuk om dit te zien. Het doet mij terugdenken aan een soortgelijke tocht ooit es in Griekenland en eentje in Marocco. Hier is in ieder geval het raam voor de bestuurder wel heel , er wordt netjes en rustig gereden en ja er zijn ook geen bergen. Wij hebben geen ramen in de bus en dat is prima, want het is warm zat. Op een gegeven moment stopt de bus en zegt dat wij er uit moeten, neem dit weggetje en na ongeveer 10 minuten weer naar rechts. Dat is dan de ingang van de tuin. Het klopt, het heeft een hele mooie oprijlaan, die tuin. De tuin is jaren gelden door een Brit aangelegd. Bij de ingang blijkt dat we nog een half uur hebben om de ronde van ongeveer 45 minuten te doen en we moeten 20 FD betalen voor de toegang. Jenny heeft daar duidelijk niet op gerekend en poogt een discount te verkrijgen. Dat lukt, voor in totaal 20 FD mogen we met z’n tweeën naar binnen. Maar ook dit bedrag vindt ze teveel en twijfelt daarover. Ik voorzag dat we voor niks hiernaartoe waren gekomen en ging akkoord met de inmiddels verkregen discount. De tuin zelf is ook erg mooi, leuke kronkelpaadjes, echt mooi aangelegd. Het seizoen voor orchideeën was wel over, dus die zien we bijna niet. Wel krijgen we voordien een groot glas heerlijke orange juice met ijs natuurlijk en nadien zelfs 2. Heerlijk, we waren er ook wel aan toe. Kwart over 5 worden we vriendelijk verzocht of we wilden vertrekken, want de tuin ging echt dicht. Of we soms een taxi nodig hadden voor de terugweg, nee wij gingen lopen.

Eenmaal op de hoofdweg, stopte na 5 minuten een auto die ons terugbracht naar Namaka, ons thuis. We gingen naar binnen, het was donker. De kinderen waren deels voor de buis aan het hangen, deels werden ze door de nanny in de douche gestopt. Moeders was thuis zat op haar mobiel te staren, die ze snel weglegde toen ze ons binnen zag komen. We kregen alle aandacht, met name Jenny had heel veel vragen over allerlei plaatsen, hoe er te komen. Ook vertelde de moeder dat als we als vrouw een van die kleine dorpjes ingingen wij een rok/jurk moesten dragen die ruim over de knie heen valt. Ook een broek was niet toegestaan. Jenny en ik hadden geen van beiden een dergelijke kledij bij ons, het zou te koop zijn op het vliegveld, departement deel. Misschien dan wel een goed idee om dat te gaan halen morgen als eerste. We moesten toch naar dat vliegveld want we hadden het idee gekregen om een dag naar HET Robinson Cruso eiland te gaan, wat hier op 1 uurtje varen vandaan ligt. Je zou er ook kunnen overnachten, als we dat morgen (zondag) uitzoeken op het vliegveld en zouden kunnen boeken voor maandag heen, dinsdag terug dan zou dat goed in mijn 4 dagen Fiji passen.

De avond gaat voorbij, we spelen wat met de kinderen (tekenen in een van onze eigen aantekenboekjes) en verder zien we veel dat de kinderen op bijna alles te horen krijgen dat het niet mag (rollen op de grond, achter het gordijn of bank kruipen, kopje vastpakken, pen vastpakken, eigenlijk niks mag, behalve slapen en naar de tv kijken. Op de tv staan allerlei detectives aan, waar groot en klein geobsedeerd naar zitten te kijken. Ergens rond 8 uur worden enkele matrassen en dekens op de grond gelegd, waar dan de kleintjes maar ook de groteren, inclusief de nanny en de moeder op een gegeven moment op liggen te slapen. Zo gaande weg verdwijnt iedereen op die matras. Ik zet een kop koffie voor mezelf, ga ook onder de douche waar ik verschillende grote kakkerlakken aantref (langwerpige gevallen, in totaal 8-10 cm lang). Ik tref ze niet aan in het toilet ook niet in onze slaapkamer, maar wel in de douche, keuken en woonkamer. Ik besluit m’n zaklantaarn op te zoeken, zodat ik in de gang zie waar ik m’n voeten zet. Tenslotte loop ik hier op blote voeten, want iedereen wordt geacht zijn schoenen buiten uit te doen. Ook haal ik het eten (brood, wat kaas, koekjes, yoghurt, oploskoffie uit onze kamer en zet dat keurig in de koelkast. Zoetigheid kan alleen maar beesten aantrekken.

Na de koffie sta ik op om m’n kopje naar de keuken te brengen om vervolgens naar bed te gaan. Bij terugkomst zegt ze dat ze nog naar een paar vrienden gaat, of ik mee ga? Het kan zeker wel 2 -5 uur duren eer dat we dan terug zijn. ik twijfel, maar wil ook niet op de eerste avond onbeleefd zijn en ik ga mee. Het blijkt dat we enkele straten verderop een achter achterneef woont, of beter gezegd die is daar vandaag komen wonen. De grootmoeder woonden daar tot gisteren, maar hebben vorige week bedacht dat ze wilden ruilen van huis. Er komen nog meer mensen binnen. Een vriendin, die een Indiaas restaurant heeft, een andere achterneef, ook de grootmoeder komt langs en nog een paar. We drinken op z’n Fiji ‘s een biertje. Dat betekend hier dat, er 1 glas ter grootte van een flink borrelglas met bier wordt gevuld. De eerste persoon dringt dit in zijn geheel uit, het glas wordt schoongemaakt, gevuld en door de 2^de persoon uitgedronken, en zo gaat het glas rond, totdat hij weer bij de eerste persoon komt. Het geheel herhaalt zich. En herhaald zich. En herhaald zich, net zolang iemand zegt dat hij niet meer wil en dan gaat nadien niemand meer wat krijgen. Dit systeem voorkomt dat 1 persoon stomdronken wordt, maar ook dat anderen waarschijnlijk meer drinken dat dat ze zouden willen. Je wilt immers niet de schuldige zijn. Ik was de eerste die het glas voor geschoteld kreeg. De ene na de andere fles bier van 1 liter wordt opengetrokken. Ik raak de tel kwijt, het zijn er zeker wel 6, maar misschien ook wel 16. Uiteindelijk gaan er 2 glazenrond, blijkbaar ging het te langzaam..? De vriendin brengt een maaltijd binnen (lamsvlees, beef, cava, salade), te eten met je vingers. Nadat dit op was, was het feest spontaan in enen over en ging iedereen weg. Wij werden teruggebracht en moeders en vriendin gingen terug naar het volgende feest.

Zaterdagochtend vroeg bij aankomst, had ik prima geslapen, maar nu lig ik ’s-avonds toch met iets minder plezier in m’n bed. De moeder had ook halverwege de avond aangegeven dat hier op Fiji, bloedzuigers zijn, maar geen beesten waar je gelijk dood aan zou kunnen gaan.Ook had ze gezegd alleen kakkerlakken te doden, alle anderen gaan vanzelf ook weer weg, zolang jij maar niks doet. En kakkerlakken kan je op 2 manieren doden: door ze met Roxasec te bespuiten of door ze aan een van hun poten al bungelend rond te draaien. De dochter van 11 liep bij een spin van 10 cm in doorsnede gillend weg, bij een kakkerlakken eet ze gewoon door. Die spin overigens was inderdaad groot, liep razendsnel over muur en plafond heen, was licht crème/oker van kleur en de pootjes leken wel een rij van hele kleine bolletjes die aan mekaar geplakt waren als een ketting. In Nl kennen we die inderdaad niet.

Uiteindelijk wordt het licht en kunnen we op staan. Het was eerst warm en broeierig geweest, later werd het koud en ben ik m’n bed uitgeklommen om een vest of zo te pakken en over me heen te kunnen leggen. Tevens had ik best wel last van m’n schouder waardoor ik niet op mijn zij kon liggen.

Jenny staat binnen een half uur al klaar voor vertrek, zij dringt of eet s-‘morgens blijkbaar niks, maar gaat direct naar buiten naar de supermarkt, koopt daar iets en gaat dan op pad. Ik wil toch wel eerst een kop koffie gezet hebben en een beetje yoghurt gegeten hebben. Dus met enigszins een beetje mot, gaan we wat later, gezamenlijk de deur uit, als eerste naar de supermarkt. Daar koopt ze 4 blikken witte bonen in tomatensaus. Die waren gisteren als lunch wel lekker, dus dat doet ze vandaag dan weer. Daarna gaan we naar het bushokje om daar na een kwartier te concluderen dat er aanzienlijk minder bussen rijden, eigenlijk geen, ten opzichte van gisteren. Het plan was om naar de airport te gaan, de reis voor Robinson Cruso te boeken ( voor mij met overnachting, voor Jenny als een retourtje), zo’n rok te kopen zodat we in een dorpje rond konden lopen en daarna naar de marina van Lautoka te gaan en ook het dorp zelf natuurlijk. Zolang er echter geen bus rijdt, gaat dit plan het niet worden.

Af en toe stopt er een auto, en met een van die auto’s met 2 Fiji’s erin gaan we uiteindelijk naar Lautoko, want daar gaan zij ook naar toe. Scheelt weer in de kosten. Onderweg blijkt dat het helemaal niet zo duidelijk is waar zij nou naar toegaan, eigenlijk moeten ze naar de kerk (het is zondag immers), maar die blijkt al bezig te zijn en duurt nog zeker 2 uur. Ook blijkt na enig vragen dat de haven dichterbij is dan de stad. De stad gaat geld kosten (10 FD pp), de haven komen ze toch langs. We kiezen ervoor om bij de haven afgezet te worden. Dus een kwartier later worden we ergens op een stoffig paadje gedropt en lopen 10 minuten verder alwaar we bij de jachthaven aankomen.

Er liggen erg mooie jachten, we maken een rondje, maar er is verder niemand en niks te doen. Geen café, niets, alleen een havenmeester, die komt vragen of we een boot willen huren. Wel zien we naast de haven een erg mooi strandje, echt zo’n bounty strandje met palmen, mooi groen gras. We willen daar naartoe, dat betekend dat we terug moeten lopen naar de ingang van de haven en een eindje verderop de weg, naar links moeten afslaan. Prima, na ong. 20 minuten later zijn we aanbeland, in feite op het strand van het Landpoint Resort. We liggen daar een tijdje in de zon in een aantal hangmatten, aan de rand van een golfbaantje. Dit is zoals Fiji zou moeten zijn. Geen zich vervelende, jengelende en huilende kinderen, geen grote kakerlakken, in het donker zitten maar blauw water, veel vissen, klein warm windje, op je terras voor je kamertje. Ik besluit te gaan vragen of er nog een kamer vrij is in dit resort en zo ja wat hij kost voor 2 dagen. Als we straks op de luchthaven zijn voor dat Robinson Cruso eiland kan ik de afweging maken wat te doen, want die trip zal ook niet goedkoop zijn schat ik in. Helaas dit resort zit volgeboekt en blijkt tevens best duur, 190 per nacht incl. ontbijt. Het buurresort heeft nog wel een kamer vrij, voor 160 FD per nacht, incl. ontbijt. Ik besluit er naar toe te wandelen om te checken of dat er ook zo mooi uitziet. Het is het resort “verderop naar rechts”. Dat wandelen valt tegen, moet via de hoofdweg, er passeren wat auto’s en we krijgen een lift van iemand die naar het vliegveld moest, Jenny besluit spontaan dat ze dat gaat doen en niet mee gaat naar het andere resort checken.

Even verderop betaal ik de man 1 FD en stap uit. Hij wilde me niet voor de deur droppen, dus nog ongeveer 15 minuten over een stoffig weggetje wandelen. Ik loop gelijk op met een Fiji dame, welke de inval kok blijkt te zijn voor vandaag. Ik ga naar de receptie en vraag of ik de kamer kan zien waarover gebeld is en of ik even rond kan lopen. Even later komt er iemand om mij naar de kamer te brengen. Die ziet er goed uit, lekker ruim, aparte douche balkon met uitzicht op het achterland. Voor het strandje moet ik iets naar beneden lopen, daar zit een zwembad, bar en restaurant. Er ligt geen bounty palmboom eilandje, maar ik vind het goed genoeg voor 1 dag. Het zwembadwater is lekker warm. Ik besluit gelijk maar te reserveren, het was zeer twijfelachtig of de Robinson Cruso door zou gaan (is het nog boekbaar, wat kost het, kan ik er echt blijven slapen?). Als ik klaar ben met de reservering wordt door een taxi iemand afgezet, ik besluit met hem terug te gaan, naar het vliegveld. En vanwege een retourtaxi kost me dit 10FD, i.p.v. 25.

Onderweg kijk ik es naar de tijd: half 4 inmiddels alweer. Waarom zou ik trouwens nog naar het vliegveld gaan? Ik had immer dat resort gereserveerd? Dan maar naar Nadi, de stad, was ik nog niet geweest. Na 5 minuten bedenk ik me, dat dat ook niks wordt, het is immers zondag, dan is alles dicht en dus besluit ik me af te laten zetten bij de supermarkt voor de deur dus zo’n beetje. Uit eindelijk betaal ik 15 FD, vanwege de nieuwe bestemmingen die ik elke keer koos.Bij de supermarkt haal ik iets te eten voor die avond: een pakje kant en klare Mexicaanse rijst, flesje drinken, een pond druiven om uit te delen, koekjes. Bij thuiskomst was ik de druiven en maak er kleine porties van om geruzie te voorkomen. Tot mijn verbazing wordt het geheel rustig en vredig gegeten, en een van de kinders lust blijkbaar geen druiven en de pitjes worden overal uitgehaald.

Ik pak m’n Sudoku boekje en de oudste dochter en zoon komen es kijken wat dat is. Ik leg ze het e.e.a. uit en uiteindelijk zit de dochter haar eerste Sudoku te maken, waar ze best wel moeite mee heeft. Valt ook niet mee als je het nog nooit gezien hebt. Na best wel wat hulp wordt de eerst ingevulde Sudoku afgetekend met een krul. Jenny is ondertussen binnen gekomen en heeft flink met de moeder zitten babbelen. Verder begrijp ik dat Jenny wel naar de airport is geweest om de trip te boeken maar dat niet gedaan heeft, want het was te duur: ong 250 FD, (bootreis, eten, rondleiding over eiland, snorkelen). Alleen een dagtrip was mogelijk en pas a.s. donderdag was het boekbaar. Dus nee ook Jenny gaat niet naar Robinson Cruso, ze ging nog zoveel eilanden bekijken dan maar niet naar deze. Afijn, wel gaat ze door dan morgen naar het zuiden om aan haar rondje langs de kust van dit eiland te beginnen, richting Sigatoka. En ik dus naar m’n resort. Onze host is morgen jarig, maar viert het pas op vrijdag. We gaan beiden onze koffer pakken.

Op onze kamer vraagt Jenny of ik wegga, omdat zij ook weggaat, ik zeg dat dat wel meespeelt, omdat ik me namelijk zit te ergeren aan de moeder die werkelijk niets met de kinderen doet, op haar profiel neerzet dat haar kinderen “haar alles is”, dat de kinderen erg vaak zitten te huilen, ook s’-nachts, dat het mijn laatste 2 dagen zijn van 7 weken en dat ik Fiji niet wil blijven herinneren als schreeuwende kinderen. De aanwezigheid van een andere surfer maakt het wel makkelijker om hier een paar dagen te zitten, Jenny haar vertrek heeft het wel getriggerd. Ook vraagt ze of ik m’n geld voor de Wodka al heb gehad ? nee dat is niet zo, ik heb er ook niet zo naar gevraagd. Jenny heeft 2 flessen rum gekocht op hun verzoek en wel al meerdere malen om het geld gevraagd maar nog niet gehad. Begint vervelend te worden, mede omdat zij alles uitgeteld bij zich heeft voor elke dag van haar vakantie. Als ze dat geld niet krijgt, kan ze een paar dagen niet eten tijdens haar vakantie in Fiji. Ik denk daar het mijne van, maar blijft het zeker wel vervelend dat we er om moeten vragen. Dat ligt wel in de lijn van mijn verwachtingen, want de host uit Sydney had mij al voor dit gedrag van de Fiji ‘s voorbereidt…

Uiteindelijk besluit ik morgenochtend met Jenny mee te gaan naar Sigatoka, wat met een snelbus 1 uur rijden is, naar het dorp zelf, naar de “wereld beroemde zandduinen van Fiji”, het viewpoint voor over de stad/rivier. Eerst de moeder feliciteren ( en ons geld ontvangen) dan met de bus naar de zandduinen, terug met de bus en dan met de taxi door naar het resort. Na het pakken gaan we nog even terug en daarna naar bed. We worden op tijd wakker, ik zet een kop thee voor de grootmoeder, koffie voor mezelf. Jenny wil niks. En wachten op de thuiskomst van de moeder. Dat wordt niet 10 uur, maar ongeveer 11 uur, we zingen Happy Birthday op Fiji ‘se wijze, Jenny krijgt stiekem in de keuken haar geld en daarna kunnen we weg. Ik vraag bij het vertrek of ik vanmiddag ook het geld kan krijgen. En weg naar de bus. Eerst de lokale bus naar centrum Nadi. Daarna overstappen op de snelbus, kost 12 FD, i.p.v. de 76 cent, daar heb je dan wel een echte bus voor: ramen, airco en snelheid van ong. 70 / 80 km per uur.

Het landschap verandertiets: glooiend, in de verte wat bergen, overal groen gras, graan. We komen aan op het busstation van Sigatoka exact 1 uur later. De laatste bus terug vertrekt om 16;55 uur. We zoeken de lokale bus naar de zandduinen op, dit blijkt een park te zijn en bij de ingang wordt 10 FD gevraagd en blijkt het een wandeling van 4,5 kilometer te zijn, erg warm, ook vanwege het zand. Ik hoor het aan, maar denk er niet goed over na. We gaan weg en de eerste 1,5 km is het een leuk pad, inderdaad warm, maar prima te doen. Dan komen we op een open stuk, een zandpad en dat is bloedheet, ook omdat het zand in m’n schoen blijft zitten, en ik krijg het gevoel dat m’n voeten aan het verbranden zijn. Ik pak m’n waterfles en gooi wat water er overheen. Dat helpt zeker, maar ik sta midden in een zandvlakte waar ik eigenlijk geen stap meer wil verzetten en ook gewoon weg wil. Noodgedwongen begin ik zo snel als ik kan door het zand ploeterend naar de zee te lopen, af en toe water over m’n voeten gooien. Eindelijk bereik ik het water. De waterkant is steil en je zakt snel weg in het losse zand en het water trekt behoorlijk je richting zee. Al met al ook niet een heel lekkere verbetering om daarin te staan. En daarom loop ik ook nu zo snel mogelijk weer verder. Ik had daarnet terug moeten gaan in plaats van verder moeten gaan, dacht ik. Waarom heb ik dit zo onderschat? Jenny loopt een heel eind achter mij, zij heeft dichte schoenen aan en daardoor veel minder last van het hete zand. Ik verlaat de kust, ga terug het bos in en daardoor kom ik terecht op een nieuwe hete zandvlakte en vervolgens op een bospaadje, met gras waar ook een bankje in de schaduw staat. Daar ga ik zitten voor zeker een kwartier, en kom ik een beetje bij. Geen foto’s, van toch wel het mooie landschap. Jammer dan.

Er zat al een Koreaanse op dat bankje, ook bij te komen van de warmte. We praten wat, het blijkt dat zij de lange route heeft gelopen en begeleiding van het park heeft meegekregen, omdat ze het niet vertrouwde iemand alleen in die warmte te laten lopen. Na deze zandduinentocht wil ze ook nog naar dat uitzichtpunt en nadien moet ze terug naar nadi, want daar overnacht ze. Ze is voor Fiji al enkele maanden in Australië geweest, op zoek naar werk, gevonden bij het druivenplukken, daarna niets meer. Ze geeft aan dat het wel mogelijk is om tijdelijke baantjes te vinden, maar dat het heel lastig is om een contract voor langere tijd te verkrijgen, laat staan een vaste baan. Dat laatste is een van de eisen als je definitief in Australië zou willen gaan wonen. Jenny schrikt van dat verhaal, zij heeft immers het plan na afloop van Fiji werk te gaan zoeken in Australië. Ik ga op dit bericht niet verder in, maar weet inmiddels uit de verhalen dat er in Australië veel werkzoekenden zijn. Met z’n drieën lopen we het laatste stuk terug. Bij de balie, nemen we een cola en daarna terug naar de weg op zoek naar een lift de stad terug. Een stel Zweedse golfsurfers brengen ons terug naar het centrum. Zij waren net 1 dag gearriveerd en hadden aardig gesurft, maar de golven waren te klein, maar 1 meter hoog. We doen een poging om nog naar het uitkijkpunt te komen (met bus/lokaal vervoer) , gezien de resterende tijd lukt dat niet. Ik neem afscheid van Jenny en zoek de snelbus naar Nadi op. 1,5 uur later ben ik terug bij m’n host, geef haar een hand, vraag om m’n geld die ik dan krijg, geef m’n sudoku boek aan de dochter, maak een praatje met de grootmoeder, die tot mijn verrassing zegt mij naar het resort te willen brengen.

Met alle kinderen, de nanny en de grootmoeder en de koffers gaan we op weg. Het is donker eer ik daar arriveer. Ik geef iedereen een hand en zwaai ze uit… Wat een rust, zelf in de auto was het eerst rustig, maar later huilen en gegil. Ik ga naar m’n kamer, lekker die airco, kijk tv, eerst een film, daarna naar FijiOne.

Ik ben verbaast over hoeveel lokaal en positief gerichte berichten er worden uitgezonden. China investeert in de ziekenhuizen van Fiji, een onderlinge wedstrijd tussen de openbare scholen met prijzen, een lokaal project om iets voor de armen te doen, een inzamelingsactie om voor Valunte iets te doen en nog meer van dit soort lokale berichten. Bij de BBCWorld staat het bol van de ellende: politiek USA gedoe/ IS / diefstal / cybercrime / bomaanslagen / kerncentrales in Japan die opgestart moeten worden. Ik ga tevreden naar bed. Gedurende de nacht hoor ik dat het gaat regenen en nog harder gaat regenen. Dat houdt ook de volgende dag tot halverwege de middag aan. Jammer, ik had gehoopt de laatste dag languit in de zon te kunnen liggen. Afijn ik werk wat aan m’n dagboek, is hard nodig. ’s-Avonds dineer ik met een Canadese vrouw van 71 jaar, die nog erg fier is. Over de pensioengerechte leeftijd in EU en in Canada, over de werkgelegenheid, over de kwaliteit van dit resort en dat wat we hier in Fiji op dit eiland tot nog toe hebben gezien. Daarna ga ik terug en ga pakken, morgenochtend immers om 5:10 uur op voor mijn definitieve vertrek naar NL.

Dat pakken is best lastig, ik heb een fles wijn, die heel moet blijven, ik heb allerlei elektronica die in de koffer moet, maar m’n laptop en zo wil ik weer in de handbagage voor onderweg, dus ook de opladers. Ik ga in 1 keer vanuit Fiji door naar NL, dus de koffer zal ik de komende 30 uur niet meer zien. Tandenborstel, wat warme kleding, puzzelboek allemaal in de handbagage.

Om half een s-nachts kruip ik m’n bed in. Beetje laat wel. Afijn, ik sta op tijd bij de receptie, reken het diner af en weg ben ik, naar het vliegveld. Inchecken, wat langer kost dan verwacht het is al knap druk op dit tijdstip hier. Keurig op tijd vertrekken we om 09:00 uur voor een vlucht van 4 uur en 45 minuten, naar Sydney, met air Fiji. Ik land rond 11:45 uur waar ik in transit blijf. Ik post hier een envelop naar Daron de host uit Melbourne met daarin de openbaarvervoerkaart. Er staan inderdaad postbussen op dit vliegveld, dus dat lukt. Jaren geleden heb ik in Alicante dat ook es willen doen, een brief op de post gooien, en dat ging niet want ik kon geen bus vinden. Toen uiteindelijk aan een toerist gevraagd, de brief mee te nemen.

Aan het einde van de middag komt de host uit Sydney nog langs en we praten elkaar bij, met de laatste belevenissen. Er blijft echter altijd een tafel tussen ons in, want het mag niet lijken of dat we elkaar echt kennen. Om 18:00 moet ik gaan boarden, dus ik zeg gedag en ga in de rij staan. Om 18:45 uur vertrekken we naar Dubai, met een tussenlanding in Bangkok. Dus een vlucht die zeker 1,5 langer duurt dan strikt genomen nodig was geweest. Dit is een saai stuk, naast me komt een Italiaans stel te zitten, die zeer mondjesmaat Engels verstaan. Ook zitten er veel kinderen ( huilende) op dit stuk, waardoor ik matig slaap. Ik land om 5:47 uur (lokale tijd) in Dubai.

Daar vertrek ik om 8:20 (lokale tijd) voor het laatste deel naar Amsterdam. Naast mij zit een Groninger, die al 6 jaar in Dubai in de bouw werkzaam is, wat kom ik niet goed achter, iets coördinatie/organisatie krijg ik de indruk. Z’n gezin woont in NL, hij gaat elke maand wel voor minimaal 2 weken naar Dubai. Hij wil geen ontbijt, dus ik neem zijn ontbijt er ook maar bij, want ik had wel trek. We raken aan de praat over de aanbestedingsschandalen in de bouw en in de ICT. Ik kijk 2 films, doe iets aan m’n dagboek, vliegen over oost Turkije met echt mooi besneeuwde bergtoppen en dan landen we om 13:45 uur in Amsterdam. Een half uur te laat. Geen idee wat daar de rede van is.

Daarmee eindigt dit dagboek van een, voor mij lange vakantie, die me zeker bij zal blijven om meerdere redenen. Geheel andere redenen dan dat ik voordien had kunnen bedenken.

deel 4 : Australie

vanaf 24 maart:Australië

Sydney

Ja mijn tent mag ook Australië in. Na de douane en dan ja, waar moest ik ook al weer zijn en hoe kom ik daar? Uiteindelijk blijkt mijn host op het vliegveld zelf te staan, hij staat te wachten op mij,geheel onverwachts een liftmet de auto. Wat fijn!

Zijn huis bestaat uit een woonkamer,2 slaapkamers en een badkamer, geen hal, de keuken is apart. Prima, maar als surfer wat privacy verkrijgen gaat lastig worden. We raken aan de praat en al gauw lijkt dat wel te klikken, hij heeft eten voor ons tweeën gemaakt en dat staat klaar. Eigenlijk had ik na die vlucht, business, niet zo’n behoefte meer aan eten, je wilt niet gelijk onbeleefd zijn en dus, toch iets eten. Hij is van Indiase afkomst, gescheiden, z’n zoon is bijna afgestudeerd voor tandarts. De maaltijd bestaat uit watermeloen, erg lekker eigenlijk wel. Ik neem een douche, want dat blijft hij maar zeggen en daarna is het echt wel bed tijd. De volgende ochtend wordt ik rond half 9 wakker en m’n host begint te rommelen in de keuken. Ik ga weer douchen. Nadien staat er koffie (beetje zoet), rijstpannenkoekjes met eigen gemaakte jam, voor me klaar als ontbijt. M’n host is 2 dagen geleden van zijn trap gevallen, er is een CT-scan gemaakt, de uitslag moet hij nog horen. Vandaag kan hij al weer wat lopen, gisteren was het stapje voor stapje. Aangezien hij zich ziek heeft gemeld, biedt hij aan mij rond te rijden door Sydney: een park vanwege de kangoeroes en een beach stelt hij voor. Klinkt wel goed, dus na de afwas gaan we weg. Sydney is best een drukke stad, dus eer we in dat park zijn, zijn we 1,5 uur verder. Inderdaad alle soorten kangoeroes zijn daar aanwezig: wallaby’s, en anderen. Ze geven je weinig aandacht, dat is typisch voor een kangoeroe zegt m’n host: ze negeren je. We gaan terug naar z’n huis want hij wil niet in restaurants ofzo eten: hij heeft daar ooit es gewerkt en weet maar al te goed hoe men je belazerd, vers is niet vers. Hij duikt de keuken in en maakt rijstpannenkoeken, met de jam, met peultjes/beef, en een kruid wat op zijn vensterbank groeit. Maakt excuses voor de simpele maaltijd.

Nadien gaan we naar de Beach, we lopen een eind het strand op, de golven zijn hoog en mooi blauw van die zuidelijke Pacific Ocean. Het is eb, dus we klauteren een stuk over de rotsen, gaan ergens zitten. Het gesprek gaat over van alles, typische Hollandse dingen als klompen, windmolens, maar ook over de politieke situatie, over homo’s, over drugs, over de werkgelegenheid, en krijg je per uur/week/maand betaald/ de werktijden en nog veel meer dingen. Gewoontes van Indiërs, z’n huis in Vietnam, z’n werk hier als security hoofd van het vliegveld in Sydney. Soms geeft dat boeiende inkijkjes in elkaars wereld , verschillen en overeenkomsten. Het blijkt dat hij echt veel weet over Holland, want ja hier in Australië gebruiken ze de Engelse schoolboeken en ja dan is Nederland in enen een buurland…. Ik schaam me dat ik amper weet waar Sydney ligt in dit grote land. Ook heeft hij onwijs veel kennis van de culturen van landen, mensen. Zo geeft hij aan dat er groepen Fiji ’s zijn, de echtte te herkennen aan krulhaar een de andere groep. Beide leven met de dag en zullen altijd een positief antwoord geven op je vragen. Maar of ze kloppen? En let op, eenmaal iets geleend, krijg je nooit meer terug. Ook geld lenen krijg je niet terug. Dat is de cultuur. Welke groep altijd wordt gecontroleerd op het vliegveld waarom, en welke niet. We gaan terug en hij duikt de keuken in. En ik ga onder de douche. S-Avonds eet hij altijd alleen maar fruit, dus er komt een schaal watermeloen, banaan en later nog een stuk dragonfruit tevoorschijn. Met een volle maag ga ik naar bed… de volgende morgen, geeft hij aan wat voorbereidingen te willen doen omdat hij weer aan het werk moet, en wil tevens langs het ziekenhuis en huisarts, voor de uitslag van zijn CT scan. Hij gaat mij afzetten bij een metrostation zodat ik naar het centrum kan, en legt me uit hoe ik terug kan lopen vanaf station naar hem toe. Ik luister maar half… Hij koopt nog een ov kaart voor me en weg is hij. De Metro blijkt gewoon de bus te zijn hier. In de metro zit ik op de kaart te kijken en besluit ik eerst maar naar dat operagebouw te gaan. 2 dames tegenover me in de metro vragen waar ik naar toe wil. Ik zeg: of de opera of de Darling harbour. Vervolgens raken ze onderling in heftige discussie of ik nu wel of niet in de juiste metro zit en naar welk van de twee ik dan het beste zou kunnen gaan. Uiteindelijk worden ze het eens: eerst de opera, en dat is 1 halte verder dan waar zij er uit gaan. Zij gaan met de “Carnival Herald” een cruise maken en moeten zo gaan boarden. Ik stap uit en loop richting de Opera. Ik dacht dat het een mooi wit gebouw was, in werkelijkheid is het crème/lichtbruin en lijkt eigenlijk vies. De vorm is wel spannend, en daagt uit, om er omheen te willen lopen, daardoor blijkt ook dat het best een groot gebouw is. Binnenin zitten meerdere zalen, bedoeld voor kleine en grote bands, theatervoorstellingen. Naast de Opera, ligt de Botanische tuin, zeker mooie tuin. Ik maak wat foto’s van de vogels die daar zitten, want ja, die zien er allemaal toch wel anders uit dan onze merels en huismussen. Ze zijn veel kleurrijker. Via de boulevard loop ik terug naar de opera en ga via de trein door naar de Darling Harbour. Daar een rondje lopen, altijd leuk langs het water, dat erg mooie blauwe water. Ik ga niet de Zoo in, maar zie wel de koala zitten in zijn boom, loop verder langs de harbour, ga naar de McDonalds voor een ijskoffie, die ze hier dus echt niet kunnen maken. Ik zie de zon ondergaan in het water en besluit dat het tijd is om terug te gaan. Via de trein terug naar host. Dat blijkt even lastig want de batterij van m’n mobiel is eigenlijk leeg en ik heb het adres niet goed onthouden en er zijn 2 tramhaltes waar ik zou kunnen uitstappen. Welke was het nu precies en welke kant moet ik dan oplopen, wat was z’n huisnummer? Waarom heb ik niet beter opgelet en het onthouden? Na wat zoeken en wat gedoe vind ik het adres. Ik ga naar binnen, hij is er al en er staat een lekkere maaltijd voor me klaar: Watermeloen, banaan, dragonfruit. Eigenlijk erg lekker wel… ik besluit als ik thuis ben dat toch ook vaker thuis te gaan doen: niet koken, maar een stapel fruit eten. Zijn huisarts had slecht nieuws voor hem, ondanks dat hij duidelijk zich veel beter voelt en goed loopt, blijkt een van de ruggenwervels te zijn beschadigt, iets te zijn verschoven en ook niet te herstellen. Hij moet er mee leren leven en zal de komende 2 jaar regelmatig pijn blijven houden, mag niet meer zware spullen liften. Dat valt tegen en gezien de verbetering die ik gezien heb in de laatste 3 dagen moeilijk te geloven. Ik raad hem aan om te kijken of hij een second opinion kan krijgen. Hij gaat het uitzoeken.

Canberra, IML

We gaan op tijd naar bed want, morgenochtend moet hij om 5 uur starten met werken, hij zet mij dan voordien af op het vliegveld waar ik vervolgens om half 7 m’n in de bus stap om naar Canberra te gaan. Inderdaad, de volgende ochtend kwart voor 5 wordt ik afgezet, erg vroeg en het is koud. Diep weggedoken in m’n fleecejasje zit ik op een ijzeren bank te wachten tot die bus komt. Er is geen mens te bekennen op dat vliegveld, de shops zijn dicht. Ik zie MacDonalds opengaan en haal een bak koffie. Daarna ga ik naar de bushalte, buiten in de wind. De bus komt, ik stap in. Naast mij zit iemand, die eergisteren naar Sydney was gereisd omdat hij de cricketwedstrijd had willen zien. Echter hij is onverwachts ziek geworden, een of andere vreemde tropische ziekte zegt hij die hij al jaren heeft en af en toe de kop op steekt met koorts. Ik vraag of het Malaria is, hij ontkent en noemt een andere naam, die mij onbekend in de oren klinkt. Ik vraag me af of het besmettelijk zou zijn, ik zit ten slotte naast hem in de bus.. Dus hij is niet naar de wedstrijd geweest. Hij krijgt altijd ‘s-middags hoge koorts, dus hij kan nu in de ochtend wel via de bus terug naar huis…. Hij zegt dat de hele weg naar Canberra saai is, veel gras en veel bomen en veel snelweg. Ik val in slaap en de 4 uur durende rit gaat aan mij voorbij. Vlak voor het einde, rond 11 uur, wordt ik wakker en kan ik na 10 minuten uitstappen bij de eindhalte. De jeugdherberg waar ik heb geboekt is 10 minuten lopen, bij binnenkomst kom ik gelijk Mike en Peter binnen. Wel gezellig maar ik besluit op een vrouwenkamer te gaan liggen. Ik check in en doe een dutje. Om 13:00 uur is het de hoogste tijd om es naar de start van het wandelevenement te gaan, want dat is nog altijd 3,5 km lopen. En ik moet inschrijven en er is natuurlijk een welkomstparty. Geen idee waar die start eigenlijk is, maar ik zie Mike zitten aan de overkant, die weet het wel. We wachten op Peter, die is terug gegaan om z’n korte broek aan te trekken. Ik was juist terug gegaan om een lange broek aan te trekken…. J. Gezamenlijk vertrekken we naar de start. Mike heeft er flink de pas in. Onderweg komen we op de brug 2 meiden tegen, ik vraag ze waarom alle vlaggen halfstok hangen, zij weten het niet, hadden het ook nog niet opgemerkt. Misschien omdat er 2 Australiërs in dat vliegtuig zaten dat is neergestort? Later op de dag horen we dat het is omdat er een minister is overleden. Mike en Peter zijn doorgelopen, ik zie ze in de verte nog net lopen. Ik tracht ze in te halen, wat niet lukt. Ik vind de startplaats en ik haal de startkaart op. Er is niks bij de start te verkrijgen, zelfs geen koffie. Dat is een forse tegenvaller want, ja, vroeg opgestaan, gebust, ingecheckt en nog geen mogelijkheid gevonden om ergens iets van eten te vinden. Om zonder eten de friendshipwalk te gaan doen en nadien mogelijk aan de borrel met mogelijk hapjes te moeten beginnen vindt ik geen goed idee. Ik vraag of er ergens iets te krijgen is en 2 studentes nemen me mee naar een broodjeszaak. Snel weer terug, want de Frendshipwalk gaat beginnen. Na een toespraak van de minister van sport, gezondheid, cultuur, veiligheid, samenwerking en nog een mondvol aan onderwerpen wordt het evenement geopend en gaan we weg voor de wandeling van ong 5 kilometer. Nadien komen we terug en staan er hapjes en drankjes gereed. Ik maak een praatje met Peter, Arie, Joop en Marian en nog een paar bekende gezichten. Het is niet echt erg druk, nadat de hapjes op zijn, is iedereen snel vertrokken. Ik loop met Mike en Peter terug, het tempo is nu duidelijk lager. Ik begrijp dat naast de hostel, het winkelcentrum van Canberra moet liggen dus ook een supermarkt, alleen die is dicht wordt aangegeven. Ik ben verbaast, ik had nog geen enkele winkel gevonden en ook verbaast dat deze op vrijdagavond op 5 uur allemaal blijkbaar dicht zijn. Morgenochtend moet ik vroeg bij de start klaar zijn, ik heb niks eetbaars in mijn bezit en tijdens het wandelen wordt alleen water uitgedeeld. Ik besluit in tegenstelling tot de tips het winkelcentrum in te gaan en tot mijn verbazing is alles open. Ook vind ik een Aldi waar ik brood beleg, appels, yoghurt, koffie vindt. Ze verkopen geen bier, maar wel peercider, 4 stuks per pak, dus daar neem ik er eentje van. Met 2 zakken vol, kom ik terug bij de hostel, waar ik geen Peter/Mike aantreft bij de bar, dus ik besluit terug te gaan de stad in, en beland op een terras van een pizzeria, waar ik heerlijk in het zonnetje een belletje naar Nederland doe. Daarna terug naar de hostel, wekker zetten en slapen.

Bij de start de volgende ochtend is nu wel koffie met bacon en eggs te verkrijgen. Maar ja, die heb ik al in de hostel gehad. Er zijn ongeveer 100 wandelaars gereed voor de start en gezamenlijk gaan we weg. Vandaag wordt het een rondje om de meren van Canberra, dus als je goed loopt zit links altijd water. Het is een mooie route, goed aangegeven, ja eigenlijk mooi. Aan het eind van de 23 km route wordt het toch wel warm en ben ik blij dat ik onder een viaduct even een beetje kan afkoelen. De finish is dan 1,5 km verder.

Nadien blijf ik wat hangen totdat Mike en Peter er ook zijn, Theo is er natuurlijk ook weer met zijn groep en Joop roept vlak voordat zij weggaan of ik nu nog kom BBQ vanavond. En even later, zit ik in de auto bij Theo en Joop in de auto, wordt ik terug gebracht zodat ik kan douchen. Zij gaan boodschappen doen en halen mij daarna weer op. Theo zit in een hotel, bijna naast de start. De BBQ ziet er goed uit, de zon, worstjes, salade, biertje, mango, maiskolven, tomaat het leven kan goed zijn. Na de BBQ brengt Theo mij terug naar de hostel, ik ga naar bed.

De volgende dag weet ik inmiddels hoe ik moet lopen, ik zie Mike en Peter nergens dus ik ga naar de start voor de 2^de wandeldag. Onderweg passeer ik het terrein waar de Aboriginals al jarenlang protest laten horen, voor hun recht om een stuk van Australië te verkrijgen/behouden. Vandaag wordt vlak voor dat terrein Ferrari’s/Alfo romeo’s geplaatst voor een autoshow. Is wel een ander gezicht, al die rode auto’s. Vlak voor het startsein van de tocht, komen Mike en Peter ook aangelopen, ze hadden hun koffer bij mij op de kamer willen zetten en naar mij op zoek geweest. Vandaag staat er een wandeling grotendeels door het landschap rondom Canberra op het programma, iets meer heuvels, daarom dus ook wat korter. Bovendien is er natuurlijk na afloop de huldiging die al start om 2 uur en de loterij. Ik start met Theo, de route loopt langs die Ferrarishow, Theo laat mij in stappen in een van die oude auto’s van de show voor een foto. Een leuke wandeling die dag, maar lijkt wel veel op gisteren. Er wordt niets door mij gewonnen bij de loterij en direct gelijk terug want Mike en Peter moeten om 4 uur de bus hebben naar Sydney. En zij hebben een lift geregeld terug naar de hostel. Ik ga ook mee en zwaai ze uit bij hun bus. Ik ga terug naar m’n kamer, douche en maak een puzzel op m’n kamer. Na een uurtje komt Kristina binnengelopen, een kamergenote. Ze stort haar hart uit, en kortweg komt het er op neer dat ze zich in de steek gelaten voelt door haar moeder/vader/samenleving en ze zich gebruikt voelt door haar werkgever en ja eigenlijk wil ze het raam uitspringen. Het is dat God bestaat, maar anders zou haar leven doelloos en zinloos zijn. Ik blijf met haar praten een hele tijd en slaag er niet om haar op te vrolijken. Ze gaat naar de sauna, bij terugkomst is er niets veranderd, maar ze gaat wel aan de studie. Ik ben wel een beetje aangeslagen. Dat iemand op haar 28^ste zoveel ellende heeft gehad, zoveel pech, net verkeerde keuzes en ondanks dat toch op het rechtte pad blijft en met de bijbel in haar hand zwaait, dat dat de enige rede is nog om te leven. Het grijpt mij aan, maar weet niet wat te doen. Ik ga naar bed en val in slaap. Wat ga ik zelf eigenlijk doen morgen? Het wandelevenement is voorbij, ga ik verder, of blijf ik om morgen met Kristina te kunnen praten?

Ik wordt wakker, en natuurlijk is Kristina al weg, al naar haar werk. Ze woont al 3 maanden in deze hostel, ze is niet op vakantie, maar woont hier. Ik besluit te blijven en geef door dat ik nog 2 nachten blijf en ga voor 2 dagen een fiets huren. Die wordt halverwege de dag bezorgt en ik ga starten met de 145 km route, die uitgezet is. Een leuke route, voornamelijk over echtte fietspaden maar ook via bospaatjes. Soms kom ik op een kruispunt uit waarop wordt aangegeven dat ik zowel naar links, naar rechts als rechtdoor en terug kan. Beetje vreemd. Soms staat er alleen de donkerbruine paal zonder de benodigde pijl. Kortom het blijkt niet eenvoudig de route echt te kunnen volgen, ondanks de markering en ondanks kaart die ik ervan heb. Uiteindelijk raak ik inderdaad de weg kwijt, kom wel door een mooie kurkboom plantage heen, maar vind wel de weg terug naar de hostel. Voldaan stap ik van de fiets af. Dit was een goede dag. Ik douch, ga eten koken en zie daar Kristina in de keuken zitten met iemand. Het lijkt wel of ze mij negeert, ze zegt niks tegen mij en pas na 1 uur ziet ze me staan. Of lijkt dat maar zo? Na enige tijd raak ik aan de praat weer met haar en Danny. Ook Danny blijkt hier al enige maanden te wonen en werkt als butcher en uitsmijter. Dagen van 9, 10 uur zijn normaal voor hem. Ook zijn familie woont een eind weg, hij zou zich graag willen gaan settelen, hij is namelijk al 32 jaar. Uiteindelijk vraagt hij me uit eten voor morgenavond, welke ik accepteer.

Ik wordt wakker en ga naar de keuken om een kop koffie te maken, ik eet een m’n ontbijt, kleed me om, om te gaan fietsen. Ik sta al buiten met fiets en al, als ik denk, goh waar is mijn fietszonnebril, waar is m’n helm die ik gisteren had? Ik denk na en ik concludeer dat ik echt geen idee heb waar ik die heb gelaten gisteravond toen ik aan kwam. Ik ga naar de receptie, misschien gevonden? Inderdaad ongeveer 1 uur geleden is hij gebracht!. Ze weten niet waar hij is gevonden. Afijn, ik kan weg. Het plan is om naar Belconnen te rijden, daar gaat de route ook heen/langs en er is een meertje en er is een Kmarkt, daar wilde ik heen, want ik had via Google gezien in nieuw zeeland, dat deze heel goedkope fietsrekken met riemen voor auto’s hadden. De fietsroute er naar toe is vrij simpel te vinden en voordat ik het goed weet rij ik een klein uur later het dorpje binnen. Ik rij naar het meertje en daarbij zit een grote mall. De Kmarkt zit daar ook in, maar dat fietsrek is uitverkocht. Wel koop ik een grote, sneldrogende handdoek voor weinig. Bij Bever sport had ik door 50 keer zoveel voor moeten betalen. Eenmaal buiten, doe ik een rondje om het meer en besluit terug te gaan. Het is al later dan ik dacht, m’n mobiel is leeg, wat betekend dat ik geen kaart heb om de weg terug te vinden waar ik nog 1 uur voor heb om hem in te leveren. Ik kom 10 minuten te vroeg terug bij de hostel en bel de company op, om te vragen of zij de fiets komen halen of niet. Ja dat doen ze, ze waren al onderweg. 1 minuut later rijden ze de straat is, fiets inleveren en stap ik de hostel weer binnen. Ga douchen en vervolgens naar de keuken, over 1,5 uur zouden we immers uit eten gaan, ik zet koffie en maak een puzzeltje. Kristina komt binnen en we maken een praatje. Ze is nog steeds even depressief en er van overtuigt dat haar leven voorbij is en ze geen opties meer heeft om het nuttig in te vullen. Haar baas zit haar alleen maar te bespioneren en geeft haar onwijs veel onzinnig werk te doen. Ook werk wat ze volgens haar helemaal niet mag doen volgens de Australische wetgeving. Ik geef haar mijn adres in Holland en biedt haar aan om als ze overkomt, een onderdak te geven net zo lang totdat ze het zelfstandig kan. Ze vraagt waar ik woon, of daar wel werk is, wat het kost om daar een studie te volgen en zegt toe er over na te denken. We wisselen emailadressen en telefoonnummers uit. Daarna zakt ze weg in haar eigen wereld van wanhoop met nog 1 maand om veel te leren zodat ze een toelatingsexamen voor de universiteit kan halen, eind volgende maand. Mijn dinerafspraak is laat, erg laat en als ik om 8 uur besluit dat het genoeg is, loopt hij in enen binnen. Excuses, het was druk op het werk, kon niet eerder weg. Hij zegt te willen douchen, scheren en of ik dan nog wil. Ja zeg ik. Na een 3 kwartier komt hij keurig in het pak terug. We gaan de stad in, ik had een sushi bar gezien eergisteren, maar die was nu niet meer te vinden. Wel een Koreaan en ik stelde voor om dat te doen. Tenslotte had ik 2 jaar geleden erg lekker gegeten daar. Na bestudering van de menu kaart, waar ik wel wat van herkende, iets van beef besteld. Pittig, maar wel lekker met stokjes. Danny bleek zich te willen shettelen, tenslotte was hij al boven de 30. Hij wilde wel overkomen naar Holland, hadden ze daar butchers nodig, verdiende die veel? Ik vroeg aan hem wat hij nou precies bedoelde met settelen, wat dat voor hem betekende. Daar kwam geen goed antwoord op, in ieder geval niet meer leven in een jeugdherberg, vaste baan. Kinderen hoefde niet. Ja een vrouw zou fijn zijn. Hij liet zich ontvallen dat hij toch wel iets zou moeten gaan veranderen, want hij was in die drie maanden nog nooit buiten de jeugdherberg geweest, wist niet dat er een groot winkelcentrum om de hoek zat, cafés, supermarkt. Dat er een paar grote meren in Canberra waren. Blijkbaar had ik in die 3 dagen meer gezien van de stad dan hij in die drie maanden. Enigszins ontrieft over zichzelf, liepen we na het eten terug, ik gaf hem een hand en wenste hem succes en ging naar m’n bed. Morgen moest ik de bus hebben naar Batemans Bay. Ik vond dat ik genoeg treurigheid had gezien in Canberra, de kust zou hopelijk wat fleur gaan geven. In Canberra kon men blijkbaar dan wel werk vinden (de goverment zat daar immers) maar dat bracht toch geen geluk.

Batemans Bay

De busreis begon om 14:00 uur en ik zou arriveren rond 19:00 bij de hostel, met de gewone busdienst: premier, kosten 56 AUD. Deze zetten me voor de deur af en dat was fijn, het werd al donker. Ik zag eigenlijk niet goed waar ik werd afgezet, matig verlicht en met veel bomen ging ik een bosweggetje op, met een zware koffer op 4 wielen en een rugzakje. Ik zag wel iets van cabines en verderop iets wat een TV kamer zou kunnen zijn. Er stond iemand die me vertelde dat ik de trap naar boven op moest voor de receptie. Ik liet de koffer staan en ging naar boven. De gaasdeur ging open en een vrouw, achter een balie en opnieuw een gaasdeur, bevestigde dat ik werd verwacht, gaf me 2 sleutels en een plattegrond, om het hoekje moest het zijn. Terug in het donker, zonder zaklantaarn ging ik op zoek naar die cabine en via wat trapjes vond ik dat, de sleutels werkten niet, maar ja, ik zag ook eigenlijk niet wat ik deed. Ik besloot terug te gaan, de vrouw ging mee en zij kreeg de deur direct open, licht aan. Er bleken 2 deuren te zijn, direct achter elkaar (een gaas en een echtte deur) met 2 verschillende sloten. De cabine was een langwerpige ruimte met 4 lege bedden een muf ruikend toilet en vol met kleine raampjes waar gordijnen voor zaten. Ik zocht mijn zaklantaarn op en ging terug om de koffer te halen. Ik zou die nacht alleen in die canbine slapen. Ik vond het niks. Ik ging naar de doucheruimte (met een sleutel) en naar de tv kamer, waar ik ook 2 keer de deur van open moest draaien. Er zaten 2 dames, beiden Frans. De ene was komen fietsen vandaag uit Canberra ( petje af!) en ging direct naar bed, de ander zat veel te internetten. Ik besloot wat te koken ( iets in de magnetron dus opwarmen) maakte een praatje met de dames en ging naar bed.

De volgende ochtend zag het park er wel wat vriendelijker uit, en ik besloot het dorp in te gaan samen met een van de 2 Françaises. Zonder auto kon je hier weinig doen had ik vernomen van de receptie en inderdaad, na een uurtje door het dorp gelopen te hebben had ik het gezien. Het enige echt leuk was de watergarden, waar onwijs veel hele grote vleermuizen hingen. Echt heel veel. Na 1 uur daar foto’s van gemaakt te hebben vanuit allerlei hoeken en standen, was het nieuwtje er wel vanaf en besloot ik terug te gaan, een was te draaien en de vervolgreis te gaan boeken. Morgen verder. Dat laatste bleek lastiger dan verwacht. Ik zou alleen rond 15:00 uur de volgende dag de bus naar iets kunnen nemen en goede vrijdag kwam eraan, waardoor men aangaf dat vele jeugdherbergen wel vol zouden zitten. Dus eerst uitzoeken waar de volgende jeugdherbergen zaten, of er dan plaats is, of er iets te doen zou zijn zonder auto. Na flink wat gepuzzel besloot ik dat de enige optie 3 dagen in Narooma zou zijn. Alle andere waren volgeboekt de komende 3 dagen van het paasweekend. Eerst de jeugdherberg boeken, daarna de busreis(32 AUD). Gelukkig daar was nog wel plaats! In de tussentijd was mijn was droog en had ik een slaapmaatje gekregen in de cabine. Die had wel een auto en nadat hij had ingecheckt ging hij direct weer weg voor een of andere optreden in de buurt en nam de enige Françaises mee daar naar toe. Ik ging op tijd naar bed.

Narooma

De volgende ochtend hoorde ik dat er iemand mij naar Narooma zou willen brengen, waar ik erg blij mee was, want anders had ik 967 meter met m’n koffer en 2 rugzakken moeten sjouwen over hobbelige wegen, naar het pickup punt van de bus. Die had ik al wel betaald, jammer, maar om half 10 i.p.v. 15:00 uur met de bus, zat ik in de auto naar Narooma. Dit plaatsje was wel leuk, heel open, veel water, winkels. Ook de hostel was open, met uitzicht, leuke bbq, vijvertje. De kamer was vrolijk geschilderd, ja dit was prima om de paasdagen mee door te brengen. Ik raakte aan de praat met 2 heren van de kamer hiernaast, de ene was onderweg naar Tasmanië en de ander, was wel op vakantie maar zocht ook werk en tja werkte eigenlijk in de hostel zelf (hm toch niet hier ook dacht ik bij mezelf). Ik kreeg van de hostel een fiets mee en ging via de kustweg langs de haven en water naar de vvv. Die route was fantastisch, pelikanen die werden gevoerd, roggen, zeerobben, kleine visjes en naar visjes duikende vogels. Erg mooi, onwijs helder water. Vanwege het heldere water, konden vissers zien of een vis wel of niet beet… en zo kan het gebeuren dat je 3, 4 uur lang zit te vissen naar 1 speciale vis, omdat die vis doorheeft dat er een haak aanzit, aan dat lokaas. Zo kan het gebeuren dat je als visser, erg gefrustreerd wordt. Ik begon zowaar de lol van vissen in te zien, hier in dit land zou ik dat ook wel leuk kunnen gaan vinden! De vvv, gaf aan dat morgen op Goede vrijdag niets open zou zijn en dat het enige een Easter festival in Tribla zou zijn; er zouden bussen rijden naar het festival. Muziek, kraampjes en slangen. Voor zaterdag zouden er een aantal cruises mogelijk zijn en zondag wilde ik weer verder trekken naar de volgende plaats. Programma rond voor de komende drie dagen! Op de terugweg wat boodschappen gehaald, terug in de hostel wat koken, een praatje met de heren en tevreden naar bed. Wat een verschil hier met de vorige plaatst!.

Ik sta keurig op tijd de volgende morgen op de festivalbus te wachten, die op tijd arriveert. Betaal 5 AUD en zoek een plaats in de bus op. Na een halfuurtje rijden komen we aan bij het terrein. Dit blijkt een authentiek oud dorpje te zijn waar vele toeristische winkeltjes zitten, maar ook een authentiek hotel(incl. ATM) en B&B en een kaasfabriek. Naast de vele kraampjes met shoarma, staat er ook een “Dutch pancake” kraam. In de hoek staat iemand het e.e.a. te vertellen over de reguliere slangen van Australië, hoe dodelijk sommigen zijn en wat je het beste kan doen als je er eentje tegenkomt. Dat blijkt eenvoudig te zijn: blijf zo stil mogelijk staan! Een slang reageert alleen op bewegende dingen, dus als je stil staat, ‘zal hij gewoon verder doorkruipen”. En als je dan toch gebeten wordt, ook dan zo min mogelijk bewegen! Bindt eerst de arm/been zo goed mogelijk af met een zwachtel, daardoor zal het gif minder snel via je lymfeklieren in de bloedbaan komen en dat betekend dat je uren extra tijd hebt om naar een ziekenhuis te gaan waar ze het juiste tegengif kunnen toedienen. Daarvoor is het wel nodig dat je weet wat voor slang het exact was, dus oja, na het zwachtelen: maak een foto van de slang! Vervolgens verkoopt hij speciale, lange slangen zwachtels voor 10 AUD. Deze worden grif gekocht. Het begint te regenen, dat is vervelend, in duik de winkeltjes in, ik wordt pas opgehaald door de bus om 14:30 uur, dus ik moet toch wel wat doen om de tijd door te komen. Er staat een leuk bandje te spelen, ik haal koffie en een cake. Ik ga naar de kaasboerderij en koop 2 ingesealde stukken. (Een daarvan eet ik op, de tweede vergeet ik in feite en gooi ik weg als ik in Fiji vertrek naar Holland.) Er staat een wijnboer die van chili’s wijn maakt. Smaakt apart en ik koop een fles met de bedoeling die mee naar nl te nemen. Ik verlaat het festivalterrein en maak een wandelingetje in de buurt en daarna staat de bus klaar om me terug te brengen naar Narooma. Bij terugkomst blijkt de Française ook gearriveerd te zijn, ze is gebracht door friends, en heeft gehitchhiked naar het festival. Daarna vertrekt ze bijna gelijk weer, de stad in en komt s-avonds laat weer terug. Ik maak gebruik van de BBQ samen met een andere kamergenote en zit met haar in de tuin in de avondzon. Zij trekt morgen vroeg door naar het noorden, ik ga naar het zuiden. Ik wil mijn logboek gaan bijwerken, want dat is er echt bij ingeschoten, maar raak verdiept in een of andere film op tv. Om 10:30 uur wordt ik gemaand de tv room te verlaten want de boel gaat gesloten worden. Jammer want de film is nog niet af.

Op zaterdagochtend regent het pijpenstelen en ik heb moeite te besluiten wat te doen. Vanmiddag een cruise in de regen dat kan niet leuk zijn. Uiteindelijk ga ik toch naar het dorp, wandelen en de regen trekt weg. Ik besluit toch de cruise te gaan doen, helaas is dit te laat. Alles zit volgeboekt. Morgen zou nog wel kunnen, maar morgen ga ik weg, naar Melbourne. Tenminste dat is het plan, maar is ook nog niet geboekt en het is altijd nog Paasmaandag morgen, zouden de bussen wel rijden? En het was toch altijd nog iets van 500 km die ik met die bus te gaan had. Enigszins sacherijnig loop ik langs het strand en tracht te genieten van de vissen het heldere water. Ik heb een vage afspraak met iemand aan de haven dat hij om 17:00 uur toch nog een eindje zou willen varen met mij, dus ik loop de tijd een beetje te verdoen. Ik wandel veel te vroeg terug, en passeer een huis waar een klein hondje mij keffend ‘welkom’ heet. Z’n baas komt uit het huis, een grote kerel, korte broek, vies T-shirt, grote buik en verontschuldigt zich voor het gedrag van z’n hond en vraagt waar ik vandaan kom en of ik soms zin heb in een biertje.. na enige aarzeling doe ik dat en tja het blijkt een steenwerker te zijn. Iemand die dus paadjes in tuinen en bossen aanlegt door stenen te hakken en of te versjouwen. Daar zijn er hier heel veel van. Is daar in Holland werk voor? Zo ja, dan kwam hij misschien wel over. Ik leg uit dat we dat beroep niet zo kennen in nl, wel hoveniers en metselaars die wegen aanleggen. Nee dat was niet wat hij deed. Z’n moeder woont verderop en heeft sinds 6 jaar het aan haar nieren dus moet om de 2/3 dagen aan het apparaat aangesloten worden. Daarom woont hij hier. Z’n zus wil het niet doen. Hij heeft vandaag (op paasmaandag) 7 uur gewerkt. Dat was normaal hier. Met Pasen werkt iedereen, als je werk hebt. Alleen Goede vrijdag is wel een algehele vrije dag. Hij stort verder z’n hart uit, heeft vorig jaar een motorongeluk gehad en heeft pas 4 weken geleden z’n nek brace kunnen afleggen. Het hele dorp heeft geld bijeengebracht zodat hij z’n rekeningen kon betalen. Hij laat mij een krantenartikel zien met foto in het ziekenhuis. Ja dat ziet er meer dood dan levend uit! Hij heeft 4 dagen in het ziekenhuis in Canberra gelegen. Hij was door een auto met 100 km van de weg gereden, 7 ribben gebroken, nekklachten, gebroken arm en been. Hij vraagt of ik blijf vannacht, want ja hij heeft dit allemaal nog nooit aan iemand verteld, en ik zie er zo verdomd sexy uit. Of ik dan toch nog even blijf dan gaat hij extra bier halen, ook voor mij. Ik wacht inderdaad, hij komt inderdaad na 5 minuten terug. Om kwart voor 5 zeg ik dat ik weg moet, naar de bootafspraak, geef hem een hand en bedank hem voor de middag. Hij bedankt mij ook, want ja het was bijzonder om weer es iemand in z’n huis te hebben voor een praatje, hij weet nog steeds niet waarom hij dit allemaal heeft verteld, waarom hij me überhaupt binnen heeft gevraagd…

10 minuten laten sta ik bij de boot, het blijkt dat er helemaal geen boot meer gaat, maar die man wil met mij het water op… afijn, ik stap in.. we doen een rondje en het gaat regenen. De kap wordt opgezet. Het wordt donkerder en we gaan na een 3 kwartier weer terug, in de verte zie ik een bliksemzicht. We leggen aan, en daar zit de eigenaar een biertje te drinken en vraagt of ik er ook een wil. Ik accepteer, en met z’n allen zien we de zon ondergaan. Het 2^de biertje sla ik af, ik had er al 2 op immers eerder op de middag. Na een uurtje stap men op en wordt ik afgezet bij de hostel. “Het is niet veilig voor een vrouw alleen in het donker over straat te lopen” Ik vraag me af wat veiliger is: door hem afgezet te worden, of alleen terug lopen.. J. Wat een saaie dag leek te gaan worden, was veranderd in een “interessante dag”. Ondertussen had ik nog steeds m’ n busreis niet geboekt voor morgen naar Melbourne, waarvan ik had begrepen dat ik dan om 05:50 uur zou moeten vertrekken. De hostel kon mij er niet bij helpen. Ik besluit te surfen op het www, en uiteindelijk te gaan bellen, wat duur is omdat ik geen AUS telefoonnummer heb. De trip naar Melbourne voor morgenochtend vroeg is volgeboekt, voor de dag erna (zelfde tijd) was nog 1 plaats vrij, welke ik gelijk boek. Ook dan de hostel een dag extra boeken, dat is geen probleem, nu Pasen voorbij is, is het seizoen echt voorbij en gaan de tarieven gelijk naar beneden.

De volgende dag is het weer prachtig en ik ga alsnog naar de haven en boek de cruise die gisteren vol zat. Het blijkt dat het in feite om een oude boot gaat, die de man georven heeft van z’n grootvader die vanuit Tsjechië naar Australië is geëmigreerd. De man verteld verder over de grote haaien die hier in het meer toen te vangen waren, maar nu niet meer. Over de huidige oester teelt, en dat er drie verschillende soorten zijn, welke de lekkerste is, over hoe arbeidsintensief het is. Over een fotografe die aan de overkant van het meer woont, over een trouwerij van vroeger. Alles overgoten met sterke verhalen en vergezeld van oude foto’s en zelfs krantenknipsels. Halverwege gaan we van de boot af, voor een kopje thee en een klein rondje door het bos, waarin hij iets verteld over de bomen en planten uit die buurt. Ik durf het aan, het heeft weliswaar geregend, maar het is niet echt de bushbush in, het zal wel meevallen toch…, zus ik mezelf…. Afijn eenmaal weer terug aan boord terug breekt de paniek uit, het kleine meisje laat een bloedspoor achter en de schipper zegt laconiek, “oo dat zal wel een bloedzuiger zijn, zit vast tussen haar tenen….” Na 20 minuten zoeken is die bloedzuiger nog steeds niet gevonden, de plek waar het meisje bloed is inmiddels wel gestopt. Niemand weet waar dat ding is gebleven. Ik heb plotseling overal jeuk… ben blij van die boot af te kunnen en ga na aankomst in de hostel direct onder de douche. Ik kan niks vinden bij mezelf… gelukkig..

Melbourne

Na de douche koffers pakken, want morgenochtend immers om 5 uur m’n bed uit, in het donker, om via de taxi naar de bus te gaan die mij aan het eind van de dag rond 15:00 uur afzet op Southern Cross Railway station, hartje Melbourne. Een hele zit, want de bus zat erg vol, gelukkig kon ik wat slapen onderweg. Ik moet nog verder met de trein, via de Belgrave line, stap ik 3 kwartier later uit op Bayswater station. Mijn nieuwe host Daron (34 jaar), komt me daar ophalen, om 17:45 uur met een oude Ford Mouvri en een flinke deuk in de linkerdeur waardoor deze maar half open kan. Verder rijdt hij prima zegt ie. 10 minuten later staan we voor zijn huis: laagbouw, rode steentjes, een woonkamer, 2 slaapkamers, keuken , douche en toilet. Ziet er prima uit, er staat een opgemaakt bed klaar. We praten wat over Japan, want daar wil hij naar toe op vakantie, over Nieuw Zeeland, want daar is hij geweest en wil er nog wel es naar toe, over the Lord of the Rings, de hobbit en Harry Potter, want daar is hij echt een hele grote fan van. Z’n huis hangt er mee vol, platen, beeldjes, dvd etc. Ik maak een kopie van alle luisterboeken die ik van Harry Potter heb, die had hij nog niet. Vrij vroeg zoek ik m’n bed op want m’n ogen vallen dicht.

Daron gaat de volgende dag rond half 7 weg, ik stap een uurtje later m’n bed uit. Ik heb slecht geslapen, het was koud, ondanks de deken. Ik had m’n slaapzak over me heen gegooid, echter die bleef maar van m’n bed afvallen gedurende de nacht. Morgennacht slaap ik in m’n slaapzak besluit ik. Ik zet koffie, eet wat brood en yoghurt, pak de sleutel en de Myki pas en loop naar het station. Via die Belgraveline weer terug naar Flinderstreet railwaystation. Dat zou mooi en bijzonder moeten zijn, het is oud namelijk. Inderdaad de buitenkant is mooi om te zien, voornamelijk groot, maar het station zelf is modern, overal digitale borden. Niks authentieks aan. Ik ga vervolgens naar buiten, het regent een klein beetje en steek de straat over, ik zie heel veel gebouwen, hoge gebouwen. Met daartussen in een oude katholieke kerk. Ga naar binnen, maak wat foto’s en vervolg mijn pad. Ik verzand in allerlei winkels, ik zoek nog steeds een leuke zomerjas, een vervanger voor dat gele jasje wat ik vorig jaar ben verloren. Heel jammer dat is echt voor mij de ideale zomerjas geweest. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn niet beter te controleren of hij echt goed vast zat tussen de snelbinders vorige jaar? Winkel in en uit, ik zie wel wat, maar het evenaart niet bij die gele jas. Na verloop van tijd, besluit ik dat ik niet naar de andere kant van de wereld ben gevlogen om naar een jas te gaan zoeken, en zoek ik de gratis tram op die mij naar de Botanische tuinen zou moeten brengen. Ik vind die tram, maar de zon schijnt inmiddels en er staat iemand iets te vertellen op een plein en ik ga zitten, genieten van de zon en tegelijkertijd luister ik het laatste hoofdstuk van het laatste Harry Potter boek op m’n mp3 speler af. Grappig dat ik, nu ik bij een host zit die zo’n grote fan is, het laatste hoofdstuk afluister. Ik ga terug met trein naar m’n host, haal onderweg wat boodschappen (kangoeroevlees, sperziebonen en zoete aardappelen) en bij thuiskomst begin ik te koken. Hij tekst dat hij veel later terug gaat komen ( heeft morgenochtend een belangrijke presentatie) en eet op kantoor wat. Goed dat ik het vlees nog niet heb gebraden. Misschien morgen dan? Ik eet de boontjes en wat aardappels op. Als hij thuis komt, praten we nog wat. Hij heeft morgenochtend een presentatie over hoe ze de pennen in de markt willen gaan zetten. Hij werkt bij een bedrijf die kantoorbehoeften verkoopt of deels laat maken. Afijn, hij geeft aan dat ze marktleider zijn hier in Australië en dat ze moeten beslissen of de pennen los, of in pakjes verkocht gaan worden, over de vorm, materiaal en kleur van de pakjes, wat er voor tekst opgezet moet gaan worden. En hoeveel er dan in een pakje gaan zitten. Ja dat moet natuurlijk toch ergens door iemand bepaald worden. Hij lacht er zelf ook een beetje om, dat je over dat aspect een presentatie kan houden van ong. 2 uur. We gaan naar bed. Ik hoor hem weggaan en een uurtje later sta ik weer op. Ik draai een was, de wasmachine zit erg vol, hang dat op en doe een puzzel. Daarna ga ik naar de trein en ga richting “the eye”, een namaak van de Londe eye. Hij staat in de haven, lijkt me leuk om daar even te kijken. Na aankomst in de haven is het er winderig, een deel van de haven is afgeschermd, “voor uw veiligheid” en ik zie dat de schaatsbaan hier ook zit. Ik neem een kijkje, 26 AUD dollar voor onbeperkt entree inclusief schaatshuur. Het ijs ziet er matig uit, de baan is wel groot en veel kinderen met sleetjes. Ik loop door, om de hoek staat een tent “Wildlife Xposure” en dat is echt bijzonder. Die gozer heeft echt heel veel bijzondere en tamme beesten bij zich. Hij toont ze op noch geen 2 meter van je vandaan, je kans ze aanraken, foto’s maken. Echt geweldig. Bedoeld ter educatie, het is immers schoolvakantie hier. Er staan inderdaad best veel kinderen te kijken. 2 slangen, een krokodil van 1 meter lang, een bladwandeltak, een of andere vliegende possum denk ik, een sneeuwuil komen tevoorschijn. Ik kom helaas pas in het laatste kwartier van zijn voorstelling voorbij, echt geweldig wat hij laat zien. Ze zijn allemaal tam. Ik vraag me wel af hoe hij die beesten zo ver heeft gekregen, om zo tam te zijn. hij tovert ze allemaal uit kisten, dozen tevoorschijn en vertelt er wat bij en voor ik het weet zijn ze weer weg. Ik ben zo geboeid dat ik vergeet foto’s te maken. De voorstelling houdt op en ik loop verder en kom in een winkelcentrum, outlet terecht. Ik zoek opnieuw naar een jasje en dit keer besluit ik wel over te gaan tot koop, van een jasje van Katmandu (oranjerood kleurig). Een goed merk en het is zwaar afgeprijsd. Maar het haalt het nog steeds niet bij het gele jasje. Ik ga terug naar de trein en naar de host. We zouden vanavond naar een restaurantje in de bergen gaan: Skyhigh heet het. Dus ik wacht tot hij terug is. Ondanks dat de presentatie goed is gegaan, komt hij laat thuis en we gaan in het donker naar het restaurant. Hij weet de weg niet zo goed, dus ik pak de digitale map op m’n mobiel erbij. Deze geeft de kortste weg aan, weliswaar via een steilere modderweg naar boven.

We stappen uit, het is winderig en ik vind het wel fris. Daron lijkt te twijfelen om naar binnen te gaan, en ook binnen blijft hij twijfelend overkomen. Ik krijg geen idee waarom. Ik vraag om de menu kaart, want gezien hoe de tafels zijn gedekt, zou het wel es duur kunnen zijn. Dat blijkt wel mee te vallen, 20-35 AUD voor een hoofdmaaltijd. Dat is niet goedkoop, maar ook niet zo duur als dat het er uit zag. We krijgen een tafeltje vooraan, met mooi uitzicht over de stad. Daron herkent weinig van de stad, de grote hoge flats in het centrum kunnen we ook inderdaad niet vinden. De ober zegt dat het centrum wat meer naar links ligt en dat het vanwege mist dicht bij de kust, niet mogelijk is de hoge gebouwen te zien. We bestellen iets van pork met wortelsaus. Met name die saus is erg lekker, het is meer schuim, dan saus. Heerlijk. Verder zit er geen patat, rijst of wat dan ook bij. Misschien dan toch wel duur.. na verloop van tijd zijn wij de enige in het restaurant en besluiten terug te gaan. Voor de terug slaan we rechtsaf in plaats van links. Dit betekend een grote omweg om de berg heen, maar wel via een asfaltweg. Onderweg raken we bijna een walibi, je ziet ze regelmatig langs de kant liggen, net als katten of egels ofzo bij ons. Walibi’s zijn echter veel groter, erg gespierd. Je houdt er een flinke deuk aan over zegt mijn host. Eenmaal terug krijg ik al gauw last van slaap, ik heb immers al 2 nachten matig geslapen.

De volgende ochtend sta ik op, stralend weer, onbewolkt, strak blauw. Na wat getreuzel, besluit ik Daron z’n vogel buiten te zetten in de zon, een handwas te doen en in de tuin te gaan zitten en vandaag niet de stad in te gaan. Op m’n gemak m’n koffer te pakken en wat met m’n host in Fiji te smsen. Ik heb 5 weken geleden de afspraak genaakt, maar daarna niets meer van haar vernomen. Het doet mij daarom deugd dat ze de afspraak herbevestigt. Tevens geeft ze aan dat er nog iemand anders komt, ene Jenny, Duitse, blond. Of ik haar op het vliegveld kan vinden, zodat we gezamenlijk een taxi kunnen nemen. Klinkt goed, maar het is wel erg weinig info. Ook vraagt ze of ik 2 flessen Wodka mee kan nemen vanaf het vliegveld, omdat ze volgende week 30 jaar wordt en dit wilt vieren. Dat is goedkoper, ze betaald terug. Okay zeg ik, maar vind het wel enigszins vreemd verzoek, “een moeder van 5 kinders die 2 flessen wodka wil hebben, omdat ze 30 wordt?”. Afijn, dat is voor later. Ik geniet van de dag, de zon en de rust. Werk m’n logboek bij, erg nodig, want ik moet nog helemaal aan het deel 4 beginnen. Ik sta om 16:30 klaar, gepakt om te vertrekken, want om 23:00 moet ik van Melbourne naar Nadi vliegen. Daron zou me afzetten op Bayswater railwaystation, als hij terug komt van z’n werk. Ik sta om half 8 op dat station. Om kwart over 8 op Southern Cross railwaystation, om half negen heb ik de shuttle bus naar het vliegveld gevonden, waardoor ik om kwart over 9 wordt afgezet bij terminal 2. Ik denk okay, lijkt mij op tijd. Echter er staan aanzienlijk veel langere rijen voor de incheckbalie, voor de douane, voor de tassencontrole, dan verwacht. Al met al ben ik daarmee klaar net even na half 11, en kan ik gelijk doorgaan met boarden. Even na 11:00 uur gaan we taxiën. Het vliegtuig zit niet vol, ik zit naast een Australische die terug gaat naar haar man op Fiji. Het is soms koud en soms warm in dat vliegtuig (waar heb ik dat meer gehad??) dus ik gebruik de deken die is gegeven, er is geen film, geen welkomstdrankje. Ik probeer wat te slapen, maar dat lukt niet zo, na verloop van tijd, wordt er een ontbijt geserveerd en wordt er een papier uitgedeeld wat ingevuld moet worden om Fiji binnen te komen. De letters zijn erg klein, zelfs met bril kan ik het niet lezen, ik vraag om hulp. Afijn. We landen en dan opnieuw in de rij, formulier afgeven, koffer ophalen, Wodka kopen, daarna wordt alles bij aankomst in fiji inclusief mijzelf, nog een keer gescand.

vervolg NZ (2)

Start deel 3

Ik zat (vrijdagochtend 13 maart) ong. 10 km van de start (IML NZ)af, iets verder weg dan gehoopt, maar met auto goed te doen. De stad verkent, en daarna naar de start. Daar kwam ik direct 2 bekenden tegen ( Mike en Peter). Was gezellig even een bekend gezicht, even bijpraten. De opening was om half 6 ergens in het centrum, Mike wist waar, dus ik achter hun aan. Net op tijd kwamen we daar binnen, voor de welkomspeech, het binnendragen van de vlaggen, een welkomspeech en bijbehorende dans van de Maori’s , gevolgd door drankje en hapjes. Daarna met z’n allen door het centrum ( ong 3 kwartier), waarmee het event formeel geopend is. Aansluitend was er een nachtwandeling georganiseerd, waar een boswachter het e.e.a. over de flora en fauna vertelde. Zeker aan te raden dat te doen. De vervuiling van de lakes o.a. door de intensive veeteelt, maar ook door de toeristen, door het zand, tja door alles eigenlijk. Alles stroomt uiteindelijk naar de lakes toe, en enkele van deze meren hebben geen natuurlijke doorstroming, het gaat er wel in, maar niet uit. De oorspronkelijke flora en fauna is bijna niet meer aanwezig bijna alles is door geïmporteerde flora en fauna verdwenen. Dat is jammer en zonde. Overal in de bossen zie je melding dat je de blauwe/groene snoepjes niet moet aanraken, rattengif! We zien een possum, ook geïmporteerd. Na een uurtje, terug bij start, en na afscheid genomen te hebben van een Canadees echtpaar, rij ik terug naar m’n kamer. De wekker staat op half 8. De start is immers morgen om 9 uur.

Exact 9:00 uur inderdaad gaan we als groep van start, het aantal is 150 wandelaars, erg weinig en bedroevend. 4,5 jaar geleden waren dat er 2000. Waar zijn die gebleven? Het is een leuke route, bijna 100% door de bossen, gelukkig want het is erg warm op de kleine stukjes die we wel in de zon moeten lopen. Goed aangegeven. Ik loop vandaag veel met Theo, welke me allerlei tips geeft over wat ik zou kunnen doen op het South eiland, en dat ik ook beslist naar een Maori show moet gaan. Aan het eind van de dag bemerk ik dat hij foto’s heeft gemaakt die nog dezelfde avond op zijn facebook staan. Voor het eerst in m’n leven ben ik getagt, en krijg nog voordat ik het zelf heb gezien, reacties van m’n facebookvrienden. ik moet zelf eerst m’n wachtwoord op gaan zoeken, en baal er nu eigenlijk van dat m’n camera van m’n mobiel het heeft begeven, want dan zo u ik ook heel snel foto’s kunnen plaatsen… googlen leert mij dat “ camarafout” vaker voorkomt bij een bepaalde serie S5, dat wordt bij terugkomst in nl het toestel laten repareren…

Zaterdagavond ga ik inderdaad naar de Maori show en schiet de nodige foto’s. Wat maken die mensen een kabaal zeg! En wat kijken ze wild met hun ogen en ja die tong….. het is duidelijk dat ze wel soep van je lusten. Tegenwoordig vinden ze net als wij, elektriciteit, auto’s muziek en kleding en een huis net zo normaal als wij, toeristen, we hoeven niet bang te zijn zeggen ze. Zij hebben erg moeten wennen aan de moderne huizen: de deuren zijn zo groot, hoe moet je dat ooit verdedigen? En ja, slechts 1 huis voor alles: koken, slapen, tv, je zaak, je administratie, je opslag dat is ook wel even wennen geweest. We krijgen te zien hoe ze in een kano vaarden ( en zongen), hoe ze eten koken, de glowworms en hun heilige bron. Die net als de spring erg erg helder is, waar koud water in stroomt vanuit de grond. Tevreden en buikje rond, wordt ik afgezet om 22:30 bij m’n kamer.

Zondagochtend om 9:00 uur weer bij de start, vandaag een korte wandeldag door de stad zegt men. De eindtijd is immers al om 14:00 uur, want dan wordt iedereen gehuldigd. Ik zie Rinda zitten, zij is gisteren ook door Theo getagt, en samen gaan we op stap die dag. Ik begrijp dat zij ook al 14 dagen alleen rondreist daar NZ, alles per trein en bus doet, alle overnachtingen al geboekt heeft en in feite alle lange afstandswandelingen probeert te doen. Na de IML blijft ze nog 2,5 week op het zuiderlijk eiland en gaat vervolgens terug naar nl. Ze wil s-avonds nog een dierentuin bezichtigen, want daar zit de kiwi vogel en ja die mag je niet missen. Het is een avondvogel, die pas om 21:00 wakker wordt. We spreken af om met z’n tweeën te gaan. De wandeling zelf is best aardig, nog steeds veel bos, maar ook een stuk stad en ook een stuk langs veel pruttelende gaten, waar soms stoom, soms zwavelstank, soms modder uit komt. We stoppen bij het cultureel museum voor koffie en een broodje. Dat kost ons veel tijd en de rest van de tocht moeten we opschieten. We komen 10 minuten te laat binnen, maar krijgen toch onze stempels en de zo gewenste IML landbar van NZ.. Ik blijf nog even zitten, stel je voor dat ik nog iets win bij de loterij. Maar nee, niks. Ik vertrek, douche, eet wat en ga Rinda ophalen. Om 19:00 uur sta ik voor haar deur en rijden we naar de dierentuin. Inmiddels is het weer gaan regenen en donker. Op het parkeerterrein is het leeg en donker. We lijken de enigen te zijn, en ja dat was ook zo. Het is een leuke dierentuin, eigenlijk veel meer een park met een riviertje waar ze hier en daar een hok in hebben gebouwd waar dan beesten in zitten. De vissen bijvoorbeeld, kunnen zo vanuit de dierentuin naar het lake zwemmen als ze dat willen. Maar ja ze worden hier gevoederd, dus ze blijven. Het regent, nadat we alle hokken gezien te hebben, met hier en daar 1 beest erin, gaan we naar de shop en wachten daar tot het sein komt dat de Kiwi’s wakker zijn.

Inderdaad, tja een soort dikke kip, egaal donkerbruin/grauw, dikke verenvacht, de kop heeft geen kam, maar wel een erg lange dunne snavel die ze, net als varkens/miereneters, gebruiken om overal in te steken, overal waar ze denken dat er eten te vinden is. (boomstronken, grond). Daar zit erg veel kracht in, dat is duidelijk te zien. We mogen geen foto’s maken, ook niet praten. Ze zijn al een beetje van streek vanwege de regen en wind, (nog van Pam). Afijn na 20 minuten het gewoel te hebben aanschouwt gaan we weg. Inmiddels waren er drie auto’s op de parkeerplek, allen alleen voor dat vogeltje.

Ik breng Rinda terug en ga daarna naar ook naar m’n bed. Pam brengt inderdaad best wel wat regen en wat wind. Het valt allemaal wel mee, maar ben toch blij in een kamer te slapen en niet in m’n tent.

Maandagochtend pak ik de boel in, en vertrek richting het zuiden. Het zou fijn zijn als ik vandaag in Wellington zou kunnen arriveren, gezien de ervaringen, zie ik dat niet als haalbaar, want dat is toch dik 650 km. Alle andere dagen had ik met 200 km al moeite. Tot mijn verbazing zit ik om half 12 al in Taurangi, het maximaal reëel haalbare doel dacht ik. Dus ik ga door en door en door tot ik om half 6 Wellington in rij, de borden voor de Picton ferry volg en voor ik het goed door heb, dat terrein op rij. Ik parkeer en ga naar binnen, om te boeken. Dat blijkt voor de komende 2 dagen alleen voor morgenochtend om 8:00 uur nog mogelijk zijn, dus ik boek als m’n creditcard het tenminste doet. Die is immers geblocked omdat ik te vaak de verkeerde pincode heb gebruikt, zeggen ze. Afijn, ik mag nog steeds ermee betalen. Slapen kan er tegenover in een backpackers place. Ik wandel nog een rondje door de stad, lijkt best een leuke stad te zijn, maar in de regen en met die wind, na een dag rijden ga ik na een 3 kwartier weer terug. Ik douche, tracht m’n logboek bij te werken en ga naar bed. Ik heb mijn 2 andere kamergenoten ( een Braziliaan en een Duitser) aangegeven dat ik vroeg weg moest en lawaai zou maken. Was geen probleem.

De volgende morgen wordt ik niet door de wekker maar door een beller wakker. Nog te slaperig, was ik te laat en ja terugbellen met 2 anderen slapend in de kamer is ook niet handig. Bovendien is het een onbekend nummer. Ik besluit ondanks dat het te vroeg is, maar op te staan, uit te checken en naar de boot te gaan. Alwaar ik daar dan hoor dat ZIJ mij gebeld hebben om aan te geven dat de boot zeker 1,5 uur vertraging heeft door Pam. Dan maar in de slaapzak in de auto verder slapen, na 1 uurtje komen ze langs, maken ze me weer wakker, om aan te geven dat het een ruwe overtocht zal gaan worden. Dus misschien moet ik nu alvast maar een anti zeeziekpil slikken. Fijn. Ik doe een rondje langs de wachtende en biets een pil bij een Duits echtpaar. Om half 9 kunnen we aan boord, in plaats van half 8. En half 10 varen we weg. Het in en uitladen van die boot kost onwijs veel tijd, dit omdat er maar 1 ingang is, dus alle auto’s, vrachtwagens inclusief aanhangwagen moeten in de boot keren, anders kom je er niet meer uit. Dat kost natuurlijk tijd. Er gaat van alles in: vrachtwagens met bomen, asfaltwerktuigen, gas en olie vrachtwagens, heel veel campers en oja, nog een paar auto’s. Alles staat door elkaar heen geparkeerd, in alle richtingen. Het eerste half uur is er niks aan de hand, en is het erg leuk, soms krijg ik zelfs hoogtevrees als ik zie hoe ver weg het water soms is, maar na 1,5 uur besluit ik toch ook maar m’n pil te slikken. Het is in enen niet meer leuk. Het helpt, en na ong. half uur krijg ik onwijs veel slaap, en doe een dutje van 2 uur. Daarna is het water rustig, wordt ik wakker en na een tocht van 5,5 uur in plaats van 3,5 uur leggen we aan in Picton. Daar schijnt de zon en beland ik op een terras waar een nurse van de Queen mary 2 aan een tafeltje zit. Zij reist al 6 jaar rond op die boot, heeft vele havensteden gezien en is jaloers dat ik met de auto een land verken, ik doe het goed zegt ze, jij ziet tenminste nog iets. Waarop ik zeg, ja maar jij gaat al jaren de wereld over , dat lijkt mij nu juist fantastisch… ze tipt mij hoe ik aan zo´n baan kan komen, ook als ICT´re en daarna moet ze weg. Ik ga ook er vandoor en via de supermarkt en de i-Site beland ik op m’n camping met uitzicht over het meer. Onderweg zie ik die Queen Mary 2 liggen, inderdaad wat een gigant. Ook kom ik 2 fietsers tegen met eentje een karretje en zonnepanelen erop gemonteerd. Ik besluit in enen: inderdaad ik ga zo’n snelheidsduivel kopen, met zonnepanelen kar erbij, daarmee kom je de wereld wel rond, ook als er bergen zijn.

De volgende morgen besluit ik na lang intern beraad, niet langs de westkant van het eiland naar beneden te gaan, maar es hier de binnenlanden in te trekken. Er schijnt een wijnroute te zijn, veel proeven en eten. Lijkt mij wel wat. Voordat ik weg rij bij de camping schiet ik nog iemand aan die de Fjalraven tocht heeft gelopen in Zweden en verkrijg ik wat tips hoe ik aan toegangskaarten daarvoor kan komen, want dat lukt mij eigenlijk al 3 jaar lang niet. Afijn voor de officiële wijn tour ben ik te laat, dus ik ga zelf op zoek naar een paar van die wijnboeren. En al gauw blijkt dat het veel om het proeven gaat en niet om alles erom heen, ( de teelt, het maken etc.) Na 1 wijnboer voel ik hem al zitten en ga niet op zoek naar de volgende. Tenslotte moet ik ook rijden. Eindje verderop kom ik langs het lokale cultuur museum van Blenheim, en daar leer ik wel dat wat ik zocht over de wijn, sinds 1974 is de wijnteelt ontstaan hier en erg lucratief geweest. Uiteindelijk rij ik richting een basiscamping aan de oostkust. Daar aangekomen, blijkt het inderdaad een openbaar grasveld waar je mag kamperen, de zon is weg, het is er koud, erg winderig en ik heb geen zin daar m’n tent neer te zetten. Ik rij terug naar Picton en vind daar een prima camping, zij het dat de spoorlijn er vlak naast loopt. Overdag geen trein te zien, maar zodra het donker wordt gaan die dingen blijkbaar rijden in NZ. Wat een kabaal maakt zo’n rij met wagons ( vracht) op een stalenbrug. Die brug staat zo’n beetje boven m’n hoofd als je in je tent ligt. Dus de eerste keer wist ik niet wat me overkwam. Na 4 treinen weet je inmiddels beter en draai je je om.. het was erg koud, veel warmer als 8 graden is het niet geweest s’-nachts. Pam heeft duidelijke een ander weertype veroorzaakt, de temperatuur is zeker 10 graden gezakt ook overdag sindsdien. Ik ben blij met m’n winterslaapzak. Ook overdag loop ik net als in Nederland bij vertrek met m’n fleecevest aan. Blij dat ik toch ook wat warme dingen heb meegenomen uit Holland.

Inmiddels is het donderdag 19 maart, ik sta vroeg op, vandaag met de boot mee naar het einde van die eilanden voor een deel van de Queen Charlot walk, je wordt dan afgezet via een boot en een eind verderop weer op gehaald. Het was nat om 8 uur, maar om half 11 uur schijnt de zon. Er wonen hier nog mensen, maar er gaat geen weg naar toe. Alles wat men hier nodig heeft, wordt met de boot aangeleverd, diezelfde boot die mij afzet. Zo zit er een ouder echtpaar op de boot, die naar hun eventueel nieuwe vakantie huis gaan kijken met hun makelaar, een Engels stel wat naar familie gaat, een groep toeristen die gaan kanoën (inclusief 4 kano’s), en ook nog wat gewone toeristen. Het is een leuke tocht, veel door bos, over de heuvels heen. Hier en daar uitzicht op het water. Ben blij dat ik niet de gehele 4 daagse tocht doe. Onderweg een paar vrouwen van de Womenwelcomwomenworldwide.com club ontmoet. Dat geeft weer nieuwe mogelijkheden! Bij terugkomst, zit er een bon op m’n auto wegens verkeerd parkeren(40 NZD). Ik had hem juist op dit grote parkeerterrein gezet omdat ik dacht daar te mogen parkeren. blijkbaar niet goed gekeken. Ik ben niet de enige, beide auto’s die naast me staan hebben ook een bon, zaten ook op dezelfde boot toevallig.

Ik ga terug naar de treincamping, vind mp3 player terug tussen de spullen(hiep hoi). Morgen via Blenheim alvast door naar Kaikoura ofzo iets, voor de whaletrip die geboekt is.

Inderdaad de volgende morgen inpakken en weg, eerst langs de bibliotheek waar ik direct de bon betaal. Ik rij langs de kust naar Kaikoura, best een aardige route, rechts veel bergen, links de zee (Pacific Ocean). Halverwege stop ik voor een kop koffie, het is lekker weer, zonnetje schijnt. Ik ga naar het top 100 holiday Park van Kaukoira en zet m’n tent op. Je kan hier inderdaad een walvis tour maken, naar de diverse zeeleeuw kolonies , naar een Fiffy house, naar een Maouri cave en naar een lavendelfarm en een Donegal House. Verder kajakken, snorkelen, helikopter vlucht naar de walvissen en zwemmen met dolfijnen. Mijn buurman op camping komt voor de dolfijnen zwemmen, dat is s’-morgens vroeg om half 6 al. Mij te vroeg. Bovendien ik heb morgen om half 2 mijn walvistrip staan. Ik besluit naar de Italiaan te gaan omdat ik veel zin heb in een pizza, en inderdaad die was erg lekker. Nadien waait het flink, koude wind. Ik betwijfel of de tour morgen wel doorgaat. Ik kruip m’n tent in.

De volgende ochtend, hoor ik m’n buurman vertrekken, zoals hij al had gezegd, z’n auto start slecht. De startmotor is duidelijk niet in orde. Na 6 keer starten, slaat hij toch aan en weg is hij. Ik draai me om… om half negen sta ik op, douch, zet koffie, een schaaltje yoghurt, sinaasappelsap, in het zonnetje, met veel wind… IK besluit eerst naar de cave te rijden, net buiten het dorp, dit gaat niet door want de elektriciteit is broken, dus er is geen cavetour vandaag. Morgen waarschijnlijk ook niet. Ik ga door naar Fiffy huis, dat is open en het blijkt het huis van een van de eerste walviswaarders van die baai te zijn, gebouwd in 1830, de fundering is van walvisbotten en het is roze geschilderd aan de buitenkant. De zoon heeft het overgenomen, evenals de walvisvangst. Heeft een Europese vrouw getrouwd, die na het overlijden van haar man, 6 maanden later waarschijnlijk zelfmoord heeft gepleegd door het water in te lopen. Toen kwamen de Europeanen met hun grote schepen en de eens zo levendige baai, raakte uitgevist. Nu brengt de baai weer opnieuw inkomsten vanwege de toeristen die nog steeds komen voor de walvis. De Maourilegende dat de walvis Ohelo is goed voor de Maouri’s legende is nog steeds actueel.

Na dit Fify house maak ik een wandeling langs de kust en vervolgens naar de walvistour. Alwaar ik verneem dat deze niet doorgaat omdat er te hoge golven zijn. Misschien morgen? Ik maak een reservering voor half 10 zondagochtend, in de hoop dat het dan beter is. En tja wat dan? Inmiddels halverwege de middag, ik maak een rondje en beland op kleine stoffige grindpaatjes bij de lavendelfarm. Ze maken daar uit de lavendel, van alles: zeep, bakolie, kussens, lipbalsem, zelfs slaapbalsem. Leuk om te zien, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand daar van kan leven. De farm staat overigens ook te koop, misschien niet voor niks.

Terug op de camping zie ik dat ik andere buren heb gekregen. Of het dolfijnzwemmen wel door is gegaan, geen idee. Na het koken ( kip met groente en zoete aardappels) ga ik naar de televisiekamer waar ik de fout maak om te vragen of er iemand is die naar die cricketwedstijd wil kijken, of kan ik hem op een andere zender zetten? Nou een slechte vraag had ik niet kunnen stellen in dit land. Daar kwam men juist voor! De rest van de avond wordt ik genegeerd in die kamer… :)

Na een goede nacht, en een droge tent sta ik om half 10 weer bij de walvistour club. De parkeerplaats staat vol met auto’s, echter een blik op het informatiebord geeft mij uitslag, alles is gecanceld voor de gehele dag. Waarom: nou de ochtend tour van half 7 is wel doorgegaan, maar zij moesten heel ver de zee op om 1 walvis te zien, tevens is het weer aan het omslaan, kortom het is ook vandaag geen goede dag.

Goed, na een kop koffie, stap ik in mn auto en rij verder langs de kust naar beneden op naar Christchurch. Onderweg maak ik een omweg via Hanmer Springs. Leuke plaats, veel toeristen, bergen, water. Ja had leuk kunnen zijn, maar ik moest door naar Christchurch. Ik ga maar direct naar een Top10 camping. Ja er is plek voor een tent, maar de cabins zijn vol. En tevens zijn ze behoorlijk duur, 88 NZD, i.p.v. de 30 die ik in Rotorua ervoor had betaald. Dat wordt mij te veel voor 2 nachten, dus dan toch maar de tent in de hoop dat hij morgenochtend niet al te nat kan worden ingepakt. De volgende morgen , inderdaad redelijke droge tent ingepakt en hub weg naar de stad, want ja daar was een aardbeving geweest en ik wilde wel zien hoe het daar nu mee stond. Zou er nog wat van te zien zijn? ik parkeer mijn auto bij de Northens Mall en ga verder met de bus. De chauffeur ontdekt dat ik voor het eerst de stad ga bekijken en sommeert mij om direct achter hem plaats te nemen in de bus en voordat ik het geeft hij allerlei info over de lege plekken waar de bus voorbij rijd. “daar stond ooit een winkel, een garage, etc. etc.”, Kijk dat zijn de enige 2 gebouwen die het hebben overleeft”. Ik stap uit bij het centraal station en ga op zoek naar de oude tram die rondjes rijd in de binnenstad. Ik loop eerst de verkeerde kant daarvoor op, wat mij bij een gotisch protestante kerk brengt met een bord “we’re open”. Dus oke, binnen zit een heer en een dame en ik raak in gesprek. Deze kerk heeft het overleeft omdat hij van hout is gemaakt, en we komen op de oorlog en de brug te ver van Nijmegen als onderwerp uit, en bijna een uur later loop ik weer naar buiten, op zoek naar die tram. Opnieuw de verkeerde kant op, maar wel langs een café, waar koffie te krijgen is, althans, ik merk dat ik m’n heuptas kwijt ben, waar m’n paspoort, m’n creditcard et cetera in zit. Die moet in die kerk liggen, dus ik terug. En ja daar ligt hij nog steeds. Afijn ik schrijf iets in het gastenboek en nu wel in de goede richting voor de tram naar een kop koffie. De tram is eigenlijk niks anders dan zo’n oude tram die je op historische dagen ook in Den Haag ziet rijden en de bestuurder geeft bij elk gebouw een toelichting hoe het was en wat je kan doen als je er nu zou uitstappen. Ik stap uit bij de Re:start, een uit containers opgebouwd winkelcentrum, want volgens de dame zou ik daar misschien wel een tweedehands rugzak kunnen krijgen. Nou wel Griekse broodjes maar nee geen rugzak. Ik loop door naar de botanische tuin, wat werkelijk een erg mooie tuin park is. Alles ziet er even mooi uit, bij elke boom staat een bordje wat het is, vele oude bomen. Een heel groot park, werkelijk een aanbeveling voor iedereen die van tuinieren houdt. Ik verlaat het park aan de andere kant, nog steeds op zoek naar een shop voor rugzakken. Ik beland in een andere mall maar het is sluitingstijd en ja, zie even verderop het treinstation. Daar is echter niemand, ook het loket is gesloten, geen busstop te zien. Dus ik loop naar een taxi die er wel staat en vraag de weg naar een bushalte, van een bus die naar de Nothlandmall gaat. Ik moet dan zeker nog 10 minuten wandelen en dan vind ik de Greenline, die mij terugbrengt naar de auto. Gelukkig geen bon dit keer. Dan op zoek naar m’n laatste camping voorlopig in new zeeland. Die blijkt aan de andere kant van Christchurch te liggen, aan het water, erg afgelegen, maar een veel leukere. Een ruime goede cabine met 4 bedden. Prima nacht, en de ochtend lekker veel zon, zodat m’n was snel droog is net als de tent. Ik pak alles in en ga naar het vliegveld, lever m’n auto in, en ga naar de check-in. Daar is mijn vluchtnummer niet te vinden en na 3 keer gevraagd te hebben beland ik bij de juiste balie, door douane en naar gate 34. Het boarden start een half uur later dan gepland en in enen hoor ik m’n naam omgeroepen worden, of ik naar de balie zou willen komen. Daar wordt mij verteld dat m’n boardingpass omgeruild gaat worden voor een stoel in de business class, want de economic zat te vol. Ik kon gelijk doorlopen en 5 minuten later zat ik in mn stoel met een glaasje champagne als welkomsdrankje…..

De vlucht verliep prima, zij het wat hobbelig. Daarom mochten er geen hete dranken worden geschonken, ondanks business dus toch geen koffie. Wel 2 films gezien. Boven Sydney moeten we een half uur rondjes draaien want het is er druk, we mogen niet landen. Uiteindelijk touchdown, Australia, here i come! Zou m’n tent ook het continent in mogen?

vervolg NZ

Start deel 2.

Goed 3.5 uur later ben ik weer bij de auto, draai hem om, rij terug. Blijf even staan kijken bij de whalebay, waar de golven onwijs hoog zijn, de lucht donkerder wordt, veel wind, wel erg mooie golven te zien zijn. Ik maak een paar filmpjes… Vervolgens verder terug naar de camping, en dan begint het onwijs te plenzen, zou m’n tent wel goed staan? Via de supermarkt, terug, ja het is droog van binnen. Ik besluit dat het een mooi moment is om aan het logboek te gaan werken, misschien zelfs tijd om iets up te loaden? Misschien es even aan te loggen op kantoor. Zou Rene soms wat willen weten? Hoe zou Astrid zijn begonnen? En waar ga ik morgen naar toe? Kortom, ik heb een Wifi nodig…. Het weerbericht op de tv geeft ook voor morgen veel regen af, aan deze kant van het eiland. Morgen ga ik niet verder naar het zuiden, maar steek ik het eiland naar het oosten over, naar de zon! Al heb ik aan de oostkant geen interessante dingen gevonden ….

De volgende ochtend sta ik laat op, het is een erg slechtte nacht geweest. Onwijs veel wind en kabaal daarvan. M’n tentdak lag af en toe plat vanwege de wind, maar heeft het prima gehouden dat tentje, geen water binnen, niet weggewaaid… goed douchen koffie/ broodje inpakken…. De camping is zeiknat, net als de tent zelf. Er rijden weeral jongetjes op de fiets rondjes, natuurlijk zoveel mogelijk door de plassen heen, want dat is leuk. Bij de koffie, van m’n ontbijt raak ik in gesprek met tja… een ex-crimineel, drugsdealer, die naar eigen zeggen sinds een paar jaar gestopt is en op het rechtte pad zit.. Ik krijg melk van hem voor in de koffie, hij is afgelopen nacht uit z’n tent gegaan net als een paar anderen overigens begrijp ik. Hij heeft 3 vrouwen gehad, bij eentje heeft hij 2 kinderen. Vraagt aan de mensen om eten en andere dingen wat hij nodig heeft, dat is tegenwoordig zijn filosofie. Als men wat over heeft, want daar heeft hij geen geld meer voor. Hij steelt niet meer. Hij vraagt om eten of dingen. Dat is zijn nieuwe manier van leven. Hij verdient geld met het zetten van tattoos bij toeristen, hij zit zelf helemaal onder de tattoo’s, staat al maanden op deze camping. Soms heeft hij dagen niets te eten omdat iedereen nee zegt. . Dat vindt hij prima, dat is part of the deal… nu ik dit opschrijf denk ik, ik had hem op de foto moeten zetten. Knap dat iemand zo kan leven. Afijn, ik moet verder, de tent is zeiknat, en ik zie in enen een hele mooie toepassing van die kofferruimte van die hatcback auto, het zonnetje schijnt inmiddels dus ik laat de tent zo goed mogelijk in de zon 5 minuten drogen, en dan hups zo in de koffer. Niks opvouwen/oprollen, in dat hoesje proppen…

Halfuurtje later rij ik weg, naar de zon, naar het oosten dus. En inderdaad het klaart op, wordt mooi weer. Van Raglan op naar Whakatane, 160 km is te doen toch? Een halfuurtje rijden na Raglan, zij ik een “Dreibel falls”, daar had m’n host het over, dus ik sla af. De weg gaat over in een grindpad, ik stop bij de parkeerplaats. Geleerd van de vorige keer, trek ik m’n gympen aan, neem flesje water mee, zet in m’n gps een waypoint waar de auto staat en ga op weg. Na 15 minuten lopen over een heel mooi en goed onderhouden pad, kom ik bij de waterval aan, was zeker mooi, lekker hoog, veel water. Terug in de auto en verder. Na 1,5 uur zie ik weer zo’n toeristisch bord de Mclaren falls, dus ook daar sla ik af. Inderdaad een heel mooi plateau waar blijkbaar het stuwmeer op uit mond. Dat zou erg fraai kunnen zijn, nu gaat er een minimaal straaltje water over heen. Iets hogerop is er een park bij het lake. Rondje rijden, een paar Duitsers volgen me trouw, en we gaan gezamenlijk op weg naar een andere waterfall, zeker leuk om gezien te hebben, maar echt spectaculair is het niet.

Terug in de auto, tja ik ben nog niets eens halverwege de 160 km en de middag is alwel gevorderd. Koffie, lunch begint wel fijn te worden. Volgens de routemap zou het routecafe Madclaces tot de top 10 attracties van het noorder eiland moeten zijn en het lijkt op de route te liggen. Ik verzet m’n navigatie op hun adres en there we go… Goed, eigen ligt het dus niet op de route en een groot bord bij de entree geeft aan dat er een nieuw management is, andere menukaart, ze zijn druk met ja dingen doen maar een kop koffie met een scone erbij maken lijkt lastig te zijn.. er zit een cijferslot op de toiletdeur. Er staat politie voor de deur, die met een oud mannetje staat te praten, die aan een tafeltje een kop koffie zit te drinken, even later verschijnt er een ambulance, waar tot mijn verbazing, het mannetje in stapt en mee wordt afgevoerd. De Engelse scone en koffie is inmiddels op en ik moet nodig verder. Ik besluit uit te gaan wijken naar Touranga, dat is dichterbij, lijkt even leuk… camping zoeken, tentje zetten, nog gauw even via de prachtige verlichte brug over het water naar het dorp om wat eten te halen. Dat wordt fish&chips bij een chinees uiteindelijk , erg vet, de supermarkt is niet te vinden zo gauw. In het donker terug. Ook hier langs de kust, aan het water, stuk rustiger, eigenlijk wel heel erg stil. Ik durf amper als ik op m’n bed lig m’n om te draaien, bang dat de hele camping wakker wordt…

Volgende morgen, zonnetje, heerlijk weer, wel veel lawaai van verkeer en joggers die voorbij komen in de vroege ochtend. Ik wilde oorspronkelijk naar Whatakane, dus besluit m’n tent in de kofferbak te gooien en gedurende dag mount Tourankane te beklimmen. Een mooi rondje, mooi uitzicht over de stad, wel warm… ik merk voor het eerst iets dat er maouri’s vroeger hier hebben gewoond. Deze berg was heilig voor hun. En ja begrijpelijk, mooi uitzichten op zee. Ik maak foto van een authentieke stuwdam en 2 vogels op een tak. Dan door naar Whakatane. Daar blijken veel minder campings te zijn dan ik had ingeschat, ik eindig op eentje, die nog rustiger was als dan gisteren, ik ben de enige .. een half uur later komen in enen nog 3 campervans het terrein opgereden. Gelukkig… Inmiddels had ik gedoucht en wat gegeten en ging op zoek naar de televisie kamer, want daar zijn immers ook de oplaadpunten voor mobiels.

Wel gevonden, maar… de banken en stoelen waren vuil, verouderd, uitgeleefd in feite. Het rook ook muf, en toen zag ik ook nog een platte dode muis midden op de vloer liggen.. oke, hm.. morgen maar weg dus.. afijn, wel veel ruimte om mobiels etc op te laden. Dat was hard nodig, want alles was leeg… goed morgen weer weg: Waar naar toe, en wat doen we overdag? Ik was dat wandelen wel een beetje beu, een optie hier was om met een boot naar de enige werkende vulkaan van Nieuw Zeeland te gaan. Ik ben echter al 2 keer op IJsland geweest en had daar al veel geisers, stoomwolken, stinkende pruttel putjes gezien, en had zo mijn twijfels over dit uitje. Als hij echt zou werken, dan zou je er als toerist echt niet naar toe mogen. Nee, ik ga een fiets huren. Dus inderdaad, tent in de kofferbak, droog dit keer, naar de vvv, waar ze fietsen verhuurden. Route mee, en weg was ik. Eh… nou ja,,, eh ook fietsen doe je hier links, en de fiets was eigenlijk een maat te klein en had een erg hard zadel en ja, na 5 meter fietsen moest ik al direct fors stijl omhoog… en nog meer omhoog en nog meer. Na drie keer afstappen, naar adem snakkend, heb ik mijn meerdere bekend, dit was geen fietsland voor mij, en besloot ik te gaan voor de simpel route langs de revier . Die route bracht mij uiteindelijk bij een winkelcentrum, waar ik m’n badpak voor 15 dollar heb gekocht. Prima dag dan toch! Fiets inleveren en op zoek naar de nieuwe camping voor die nacht: “de top10 camping” in Ohope, in feite een buitenwijk van Touranga. Weer aan de kust, je kon net zolang douchen als je wilde, veel mensen. Prima. Bij de plaatselijke burgertent, koop ik een quiche en een kop koffie. Maak een praatje met een of andere directeur van een grote foodcompanie van NZ. Hij heeft voor het eerst drie dagen vrij dit jaar, dus hup op vakantie. Hij is erg tevreden over Nederlanders als arbeiders, zijn betrouwbaar, werken hard. Men schijnt hier 7 dagen in de week te werken, van 5 uur s-morgens tot 8 uur ‘s-avonds. Ik check dat nog een keer heb ik dat goed verstaan, houden ze soms een siesta? Ja ik heb het goed verstaan…. Volgende ochtend wakker worden, met de zon op de tent, vandaag staat er een kust wandeling op het programma, eigenlijk deels de route die ik gisteren had willen fietsen. Het deel langs de kust kan alleen met laagtijd.

Mooie wandelroute, inderdaad met hoog water niet te doen, dat kan ik als Zeeuw zeker bevestigen, verder erg warm erg warm.. met als gevolg dat het ’s-avonds omslaat en de regen, volledig uit het niets, losbarstte nog voordat ik de tv kamer heb kunnen bereiken, noch m’n tent. Dus nu zit ik in het donker in de regen, in m’n auto dit te tikken. De accu van m’n kleine laptop werkt 4 uur, prima ding. Wel jammer dat de toetsen niet verlicht zijn, dat is zo in het donker, onhandig. Ik hoor de zee bulderen, die visser zie ik er weer op uitgaan om in de nacht met die schijnwerpers de lijn van 2 kilometer uit te gaan gooien, voor eigen consumptie. Ik twijfel daar sterk aan, omdat ik hem met elk hoog tij, zie vissen, dag en nacht, dus ook als het giet. En hij vangt grote snipers. Om mij heen gaan in alle tenten de lichtjes uit, en ja, eerst dacht ik, het is een buitje, maar het regent en het regent… ook ik zal toch door die regen heen moeten om m’n tent in te gaan.

S-morgens sta ik vol goede moet op, ik had m’n oog laten vallen op een standup board les, in de haven van Ohope. Die blijkt niet door te gaan, dus dan maar door richting Rotorua. Het is slecht weer, nog steeds regen, grijs. Lijkt wel hollands najaar weer. Na een tijdje rijden, passer ik lakeRotoma en lake Rotohoe en lake Rotoiti, allen erg mooi. Ik stap regelmatig uit, geniet van het uitzicht, maar het regent. Op een gegeven moment wordt het droog en zie ik weer een bord voor een park. Ik stop, twijfel, maar pak mn regenjas en ga op pad. Dit blijkt een erg mooi park te zijn, met een spring met heeeel erg helder water, zo helder, dat het niet te fotograferen is. Wat wel op de foto komt, zijn de planten en de bodem van het watertje. Ook de eerste zwarte zwanen hier gezien. Na een uurtje wandelen, kom ik voldaan terug bij de auto. Goede stop geweest!. Nu waar gaat het kamp opgezet worden? Na wat gezoek, strand ik in Ngongotaha. Deze stond vol met campers, erg ongezellig, de tv kamer was er wel, maar ook hier brak de regen flink uit de lucht en de kamer tochtte, de tent stond ergens achter een schuur met een tikkende regenpijp, nee morgen verder. En morgen was de welkomsdag van de IML, dus morgen ga ik op zoek naar een cabin ofzo, met een normaal bed. Die cabin bleek lastig te vinden te zijn, het was immers vrijdag en dan gaat iedereen daar blijkbaar kamperen, dus alles was gereserveerd. Uiteindelijk vond ik een lodgekamer, prima.

De kop is eraf!

Op zaterdagavond 10:00 uur vertrek vanaf schiphol, best wel gespannen, wat gaat dit me allemaal brengen? Afijn, de reis naar Dubai verloopt prima Emirates is een prima maatschappij, iedereen een eigen display, eigen film, eigen zijhoofdsteunen zodat ook bij het slapen je hoofd niet omvalt. Voldoende ruimte, de stoel naast me is leeg,zelf zit ik aan het gangpad. Op het scherm kan je ook kiezen tussen beeld van drie camera’s: vanaf de staart over het gehele vliegtuig heen, eentje die naar beneden kijkt, en eentje bij de neus van het vliegtuig. Je kan je eigen koffer ingeladen zien worden, ziet of de piloot wel een beetje recht op de baan taxiet, dat ook de piloot niks ziet als het mistig is, afijn, elk voordeel heeft nadelen om maar met Cruif te spreken.

In Dubai, de vraag hoe kom ik bij m’n hotel? Enigszins verbaast stap ik uiteindelijk in de gratis hotelshuttel, die me als een vip, alleen voor mij naar het hotel rijdt. Het bed ziet er verleidelijk uit en 1,5 uur later wordt ik om half 10 wakker, zou er soms ontbijt zijn? En ja, dat is zo. Heerlijke verse ananas, meloen, Indiase kurkuma, gele rijst, scarmbled eggs, Griekse yoghurt, koffie, croissant het gaat er allemaal erg goed in….

Voor de middag schrijf ik me in voor een city tour, het ontbijt mag dan prima zijn, de ligging van het hotel is pet: ver buiten het centrum, rechts wordt gebouwd aan een nieuw hotel, links is het een zandbak, ervoor ligt een goverment trainingscentrum en een weg. Afijn de tour is een drama, de taxidriver spreekt geen engels, doet een poging zoveel mogelijk te laten zien, zonder toelichting en laat ons uitstappen alleen bij shoppingcentras… om 15:00 uur terug in hotel. Waar ik opnieuw in slaap val, na zessen wakker wordt voor een heerlijk diner (ongeveer hetzelfde als het ontbijt, maar dan ook met vis erbij). Ik maak de fout om een pilsje te bestellen, die gaat me 11 euro kosten, het diner kost daarnaast nog 12 euro…. :

Ik wordt keurig gewekt door het hotel om 6:15 uur, via de bus weer naar het vliegveld gebracht, de 380 weer van emirates voor een vlucht naar Sydney. Eveneens weer camerás en toch ook weer hetzelfde nadeel van het vorige toestel: die temperatuur die schijnen ze niet goed in te kunnen regelen, dan weer koud dan weer warm. Het ligt niet aan mij, iedereen, pakt een deken als ik het koud krijg en gooit hem weg als ik het ook warm krijg… tja zo slaap je natuurlijk weinig. Deze vlucht zit wel vol, gelukkig zit ik weer aan het gangpad.

De transfer verloopt prima, de volgende 380, nu wat meer voorin.. Grappig, elk vliegtuig heeft toch ook zijn eigengeluid(jes). Afijn dan in Auckland, 15:00 geland. Lekker zonnig weer, net als in Dubai overigens. Zou de tent door de douane heenkomen? Ja zonder enige blik, of vraag zo door de controle. Heb ik daarom alles gepoetst?

Op naar de auto, en dat gaat mis. Mn limiet op mn creditcard schijnt onvoldoende te zijn en ik krijg ook onduidelijkheid of WTC, die de autohuur heeft geregeld, wel een verzekering heeft geregeld. Al met al ga ik met de taxi naar mn host. Dat is daar prima, gezellig, leraar, ik krijg eigen slaapkamer en badkamer. Een groot modern huis, ingericht in nepalese stijl, bijzonder combi, wel erg leuk. Na een gezamenlijke avondwandeling naar de supermarkt voor mijn avondeten en ontbijt, zoek ik mn bed op.

De volgende ochtend, inmiddels di 4 maart, mn host doucht om 7:00 uur en is 20 minuten later het huis uit. Ik draai me nog even om. Afijn, na een douche, naar beneden, koffie, ontbijtje prima, zo’n host. Het is warm buiten, na wat gedoe kan ik rond 12:00 vertrekken met de tram om de auto op te gaan halen. Ik merk dat betalen in nieuw zeeland lastig gaat worden, nergens kan ik met mn bankpas betalen, want nergens wordt maestro geaccepteerd. Wel overal visa, maar daarbij wordt nergens om een pincode gevraagd. Naar ik later begrijp pas bij bedragen hoger dan 80 NZD. Kortom, of cash of via visa betalen. Treinkaartje betalen met visa. Nu krijg ik de auto wel mee, en ja links rijden en links schakelen dat gaat goed, maar met rechts je knipperlichten aan moeten geven blijkt wel lastig. Het kost me 4 hele dagen voordat ik dat echt op de automatische piloot doe..

Na het ophalen van de auto beland ik gelijk in de eerste file, en ja het vasthouden van je mobiel vanwege de navigatie is niet wat je lang wilt doen.. ook was ik een usb carlader vergeten mee te nemen. Op terug weg kom ik langs een heuvel (de one tree mountain), welke ik beklim en een fantastisch overzicht op Auckland geeft. Er staat best wel veel bomen en 1 monument. Het is warm en klam, mn conditie is nog niet wat het zou moeten zijn. Via de supermarkt, waar ik indiase kurkama salade en spinazie quich haal terug naar host. Daar was het huis donker, want inderdaad zij hadden een avondprogramma. Ik had het rijk alleen.

Wo, 5:45 net als gisteren wordt ik wakker van het eerste en enige vliegtuig wat er overkomt bij mn host, en die 3 kwartier later weer op zijn terugweg opnieuw over komt… om 7:00 uur hoor ik mn host douchen en vertrekken. Ik draai me om en sta om 9:00 uur op voor de douche, koffie, yoghurt. Vandaag staat Auckland centrum op het programma, mn tablet is kapot gegaan ( tenminste hij gaat niet meer aan) en ik heb geen zwempak in mn tas gestoken. 7 weken in een warm land zonder een keer te kunnen zwemmen, hoe heb ik dat kunnen vergeten? Ik besluit met de auto naar de tram te gaan, tenslotte stopt de tram midden in het centrum. Inderdaad in het centrum wel wat winkels, maar niet vreselijk veel. Wel mn tablet ergens afgegeven, zou morgen klaar zijn. Een paar zwempakken gezien, maar ja de nieuwe wintercollectie hangt overal in de winkels, daar passen blijkbaar geen zwempakken in…

Met een supermooi, klein te verpakken handdoek en fancy waslijn ga ik terug naar trein, door naar het winkelcentrum van Auckland: Sylvia Park. Inderdaad daar zijn wat meer winkels te vinden, maar geen zwempak. Met 2 nieuwe zomerbroeken, 1 blouse ga ik via de supermarkt terug naar host, waar deze avond wel licht brand. Net als de eerste avond, staat Cricket op, de nationale sport. Ik leer dat Nederland best een aardig cricket team heeft, maar niet op het wk staat. Ik begrijp nu ook wat die rijtjes cijfers op het display in het vliegtuigen waren: WK cricketuitslagen . Aan het eind van de avond neem ik afscheid van mn host, spreken we af waar ik de sleutel leg morgen en ga ik naar bed.

Om 9:00 uur weer op, vandaag ga ik afscheid nemen van het luxueuze vakantiebestaan in dit huis, en doe een paar verzoeken voor hosters voor die avond. Niemand reageert echter.. afijn, mn tablet is wel klaar, dus eerst met auto naar het centrum tablet ophalen. Inderdaad gerepareerd, blijkbaar was er kortsluiting ontstaan bij de kabel aansluiting. Doe er voorzichtig mee, het zal niet langer dan een half jaar nog mee gaan…. Terug bij de auto begint het te gieten, het druppelde al wel, maar dit is anders. De snelweg op en na 50KM eraf, wegens het dreigend in slaap te vallen achter dat stuur… ik beland in een tja, gok/koffie/dancing achtig geval, waar drie mannen met aanwezige buik aan de pils zitten…met een motel en kaaswinkel ernaast.. afijn, nadat bekend wordt dat ik uit Holland kom, krijg ik alle aandacht, de muziek wordt zachter gezet, de koffie is gratis en mag ik het gastenboek invullen. Een halfuurtje later wakker verder die snelweg op, die inmiddels smaller is geworden en minder druk. Omdat het rond 18:00 is, zie ik er vanaf om nog door te rijden naar mn host en sla ik af naar Raglan, mede op advies van de pilsdrinkers. Inderdaad, aan de kust een erg leuke camping. Inmiddels is het zonnetje doorgebroken en kan ik op mn gemak de tent opzetten. Dan zie ik een rood lampje flikkeren op het dashboard van de auto. Niet eerder gezien... pak het boekje er maar bij. Na de cardlimiet, het beperkt gebruik van de bankpas, een kapotte tablet, kan een kapotte auto er ook nog wel bij denk ik.. Het boekje zegt inderdaad dat dat lampje zou moeten gaan knipperen, 30 seconden nadat de sleutel eruit gaat. Waarom heb ik het dan nog niet eerder gezien? En waarom zie ik het bij geen andere auto? Wat rondgevraagd, niemand begrijpt er wat van, ik rij een rondje over de camping en alles lijkt normaal te werken. Ik vind het best, ik zoek mn slaapzak op, het is klam en eigenlijk best wel koud. Ben blij dat ik mn winter slaapzak per ongeluk heb meegenomen.

Het regent s ’nachts, het is grijs maar droog als ik opsta. Na de douche besluit ik een dag langer te blijven en op zoek te gaan naar een gorge en een waterfall en een bergtop. Bij de receptie, de kaart opgehaald en weg. Het wordt steeds helderder, dus dat moet, met al die regen in de zon een goeie waterval te worden!

Goed, na een kronkel weg, die overgaat in een kronkel berg gravelweg, begin ik me af te vragen waar het naar toe gaat en besluit ik de auto te parkeren en verder te voet te gaan. Nu kon ik immers nog wel keren op die weg. Na 3 kwartier lopen, kruis ik de grens van het national park en na nog een half uur, sta ik op de parkeerplaats van de gorge. Achteraf had ik best verder met de auto kunnen rijden… Maar het was een aardige klim geweest, goeie oefening. Afijn, waar is nu die Gorge, waar is die bergtop? Wel een uitkijkpunt op de gorge, met onwijs veel wind. Ergens diep ver weg lijkt wel een gorge te kunnen liggen, waar is dan het pad daarnaartoe? Ik vind een klein sluip, kruip door paadje, stijl naar beneden, ik volg dat een tijdje, glij toch wel regelmatig weg op mn gympen, en besluit te terug te gaan.. dat zie ik ook een pad bij het bord van de parkeerplaats, zou dat naar de top moeten gaan? Ook dat volg ik een tijdje, is smal pad, erg veel bomen, en dan bedenk ik mij: hoe zit het met de slangen enzo hier? Is dit nou echt wel handig? Er was niemand, ook niet op die parkeerplek… de bergtop zat in een donkerbui gehuld, die donkerder leek te worden… ik besluit terug te gaan naar de auto. Tenslotte had ik ook niet echt veel water bij me…

Goed 3.5 uur later ben ik weer bij de auto, draai hem om, rij terug. Blijf even staan kijken bij de whalebay, waar de golven onwijs hoog zijn, de lucht donkerder wordt, veel wind, erg mooie golven te zien zijn. Ik maak een paar filmpjes… verder terug, en dan begint het onwijs te plenzen, zou mn tent wel goed staan? Via de supermarkt, terug, ja het is droog vanbinnen. Ik besluit dat het een mooi moment is om aan het logboek te gaan werken, uploaden? Misschien even aan te loggen op kantoor. Zou Rene soms wat willen weten? Hoe zou Astrid zijn begonnen? En waar ga ik morgen naar toe? Kortom, ik heb een Wifi toegang nodig…. Het weerbericht op de tv geeft ook voor morgen veel regen af aan deze kant van het eiland. Morgen ga ik niet verder naar het zuiden, maar steek ik het eiland naar het oosten over, naar de zon! Al heb ik aan de oostkant geen interessante dingen gevonden ….

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Coby