vanaf 24 maart:Australië

Sydney

Ja mijn tent mag ook Australië in. Na de douane en dan ja, waar moest ik ook al weer zijn en hoe kom ik daar? Uiteindelijk blijkt mijn host op het vliegveld zelf te staan, hij staat te wachten op mij,geheel onverwachts een liftmet de auto. Wat fijn!

Zijn huis bestaat uit een woonkamer,2 slaapkamers en een badkamer, geen hal, de keuken is apart. Prima, maar als surfer wat privacy verkrijgen gaat lastig worden. We raken aan de praat en al gauw lijkt dat wel te klikken, hij heeft eten voor ons tweeën gemaakt en dat staat klaar. Eigenlijk had ik na die vlucht, business, niet zo’n behoefte meer aan eten, je wilt niet gelijk onbeleefd zijn en dus, toch iets eten. Hij is van Indiase afkomst, gescheiden, z’n zoon is bijna afgestudeerd voor tandarts. De maaltijd bestaat uit watermeloen, erg lekker eigenlijk wel. Ik neem een douche, want dat blijft hij maar zeggen en daarna is het echt wel bed tijd. De volgende ochtend wordt ik rond half 9 wakker en m’n host begint te rommelen in de keuken. Ik ga weer douchen. Nadien staat er koffie (beetje zoet), rijstpannenkoekjes met eigen gemaakte jam, voor me klaar als ontbijt. M’n host is 2 dagen geleden van zijn trap gevallen, er is een CT-scan gemaakt, de uitslag moet hij nog horen. Vandaag kan hij al weer wat lopen, gisteren was het stapje voor stapje. Aangezien hij zich ziek heeft gemeld, biedt hij aan mij rond te rijden door Sydney: een park vanwege de kangoeroes en een beach stelt hij voor. Klinkt wel goed, dus na de afwas gaan we weg. Sydney is best een drukke stad, dus eer we in dat park zijn, zijn we 1,5 uur verder. Inderdaad alle soorten kangoeroes zijn daar aanwezig: wallaby’s, en anderen. Ze geven je weinig aandacht, dat is typisch voor een kangoeroe zegt m’n host: ze negeren je. We gaan terug naar z’n huis want hij wil niet in restaurants ofzo eten: hij heeft daar ooit es gewerkt en weet maar al te goed hoe men je belazerd, vers is niet vers. Hij duikt de keuken in en maakt rijstpannenkoeken, met de jam, met peultjes/beef, en een kruid wat op zijn vensterbank groeit. Maakt excuses voor de simpele maaltijd.

Nadien gaan we naar de Beach, we lopen een eind het strand op, de golven zijn hoog en mooi blauw van die zuidelijke Pacific Ocean. Het is eb, dus we klauteren een stuk over de rotsen, gaan ergens zitten. Het gesprek gaat over van alles, typische Hollandse dingen als klompen, windmolens, maar ook over de politieke situatie, over homo’s, over drugs, over de werkgelegenheid, en krijg je per uur/week/maand betaald/ de werktijden en nog veel meer dingen. Gewoontes van Indiërs, z’n huis in Vietnam, z’n werk hier als security hoofd van het vliegveld in Sydney. Soms geeft dat boeiende inkijkjes in elkaars wereld , verschillen en overeenkomsten. Het blijkt dat hij echt veel weet over Holland, want ja hier in Australië gebruiken ze de Engelse schoolboeken en ja dan is Nederland in enen een buurland…. Ik schaam me dat ik amper weet waar Sydney ligt in dit grote land. Ook heeft hij onwijs veel kennis van de culturen van landen, mensen. Zo geeft hij aan dat er groepen Fiji ’s zijn, de echtte te herkennen aan krulhaar een de andere groep. Beide leven met de dag en zullen altijd een positief antwoord geven op je vragen. Maar of ze kloppen? En let op, eenmaal iets geleend, krijg je nooit meer terug. Ook geld lenen krijg je niet terug. Dat is de cultuur. Welke groep altijd wordt gecontroleerd op het vliegveld waarom, en welke niet. We gaan terug en hij duikt de keuken in. En ik ga onder de douche. S-Avonds eet hij altijd alleen maar fruit, dus er komt een schaal watermeloen, banaan en later nog een stuk dragonfruit tevoorschijn. Met een volle maag ga ik naar bed… de volgende morgen, geeft hij aan wat voorbereidingen te willen doen omdat hij weer aan het werk moet, en wil tevens langs het ziekenhuis en huisarts, voor de uitslag van zijn CT scan. Hij gaat mij afzetten bij een metrostation zodat ik naar het centrum kan, en legt me uit hoe ik terug kan lopen vanaf station naar hem toe. Ik luister maar half… Hij koopt nog een ov kaart voor me en weg is hij. De Metro blijkt gewoon de bus te zijn hier. In de metro zit ik op de kaart te kijken en besluit ik eerst maar naar dat operagebouw te gaan. 2 dames tegenover me in de metro vragen waar ik naar toe wil. Ik zeg: of de opera of de Darling harbour. Vervolgens raken ze onderling in heftige discussie of ik nu wel of niet in de juiste metro zit en naar welk van de twee ik dan het beste zou kunnen gaan. Uiteindelijk worden ze het eens: eerst de opera, en dat is 1 halte verder dan waar zij er uit gaan. Zij gaan met de “Carnival Herald” een cruise maken en moeten zo gaan boarden. Ik stap uit en loop richting de Opera. Ik dacht dat het een mooi wit gebouw was, in werkelijkheid is het crème/lichtbruin en lijkt eigenlijk vies. De vorm is wel spannend, en daagt uit, om er omheen te willen lopen, daardoor blijkt ook dat het best een groot gebouw is. Binnenin zitten meerdere zalen, bedoeld voor kleine en grote bands, theatervoorstellingen. Naast de Opera, ligt de Botanische tuin, zeker mooie tuin. Ik maak wat foto’s van de vogels die daar zitten, want ja, die zien er allemaal toch wel anders uit dan onze merels en huismussen. Ze zijn veel kleurrijker. Via de boulevard loop ik terug naar de opera en ga via de trein door naar de Darling Harbour. Daar een rondje lopen, altijd leuk langs het water, dat erg mooie blauwe water. Ik ga niet de Zoo in, maar zie wel de koala zitten in zijn boom, loop verder langs de harbour, ga naar de McDonalds voor een ijskoffie, die ze hier dus echt niet kunnen maken. Ik zie de zon ondergaan in het water en besluit dat het tijd is om terug te gaan. Via de trein terug naar host. Dat blijkt even lastig want de batterij van m’n mobiel is eigenlijk leeg en ik heb het adres niet goed onthouden en er zijn 2 tramhaltes waar ik zou kunnen uitstappen. Welke was het nu precies en welke kant moet ik dan oplopen, wat was z’n huisnummer? Waarom heb ik niet beter opgelet en het onthouden? Na wat zoeken en wat gedoe vind ik het adres. Ik ga naar binnen, hij is er al en er staat een lekkere maaltijd voor me klaar: Watermeloen, banaan, dragonfruit. Eigenlijk erg lekker wel… ik besluit als ik thuis ben dat toch ook vaker thuis te gaan doen: niet koken, maar een stapel fruit eten. Zijn huisarts had slecht nieuws voor hem, ondanks dat hij duidelijk zich veel beter voelt en goed loopt, blijkt een van de ruggenwervels te zijn beschadigt, iets te zijn verschoven en ook niet te herstellen. Hij moet er mee leren leven en zal de komende 2 jaar regelmatig pijn blijven houden, mag niet meer zware spullen liften. Dat valt tegen en gezien de verbetering die ik gezien heb in de laatste 3 dagen moeilijk te geloven. Ik raad hem aan om te kijken of hij een second opinion kan krijgen. Hij gaat het uitzoeken.

Canberra, IML

We gaan op tijd naar bed want, morgenochtend moet hij om 5 uur starten met werken, hij zet mij dan voordien af op het vliegveld waar ik vervolgens om half 7 m’n in de bus stap om naar Canberra te gaan. Inderdaad, de volgende ochtend kwart voor 5 wordt ik afgezet, erg vroeg en het is koud. Diep weggedoken in m’n fleecejasje zit ik op een ijzeren bank te wachten tot die bus komt. Er is geen mens te bekennen op dat vliegveld, de shops zijn dicht. Ik zie MacDonalds opengaan en haal een bak koffie. Daarna ga ik naar de bushalte, buiten in de wind. De bus komt, ik stap in. Naast mij zit iemand, die eergisteren naar Sydney was gereisd omdat hij de cricketwedstrijd had willen zien. Echter hij is onverwachts ziek geworden, een of andere vreemde tropische ziekte zegt hij die hij al jaren heeft en af en toe de kop op steekt met koorts. Ik vraag of het Malaria is, hij ontkent en noemt een andere naam, die mij onbekend in de oren klinkt. Ik vraag me af of het besmettelijk zou zijn, ik zit ten slotte naast hem in de bus.. Dus hij is niet naar de wedstrijd geweest. Hij krijgt altijd ‘s-middags hoge koorts, dus hij kan nu in de ochtend wel via de bus terug naar huis…. Hij zegt dat de hele weg naar Canberra saai is, veel gras en veel bomen en veel snelweg. Ik val in slaap en de 4 uur durende rit gaat aan mij voorbij. Vlak voor het einde, rond 11 uur, wordt ik wakker en kan ik na 10 minuten uitstappen bij de eindhalte. De jeugdherberg waar ik heb geboekt is 10 minuten lopen, bij binnenkomst kom ik gelijk Mike en Peter binnen. Wel gezellig maar ik besluit op een vrouwenkamer te gaan liggen. Ik check in en doe een dutje. Om 13:00 uur is het de hoogste tijd om es naar de start van het wandelevenement te gaan, want dat is nog altijd 3,5 km lopen. En ik moet inschrijven en er is natuurlijk een welkomstparty. Geen idee waar die start eigenlijk is, maar ik zie Mike zitten aan de overkant, die weet het wel. We wachten op Peter, die is terug gegaan om z’n korte broek aan te trekken. Ik was juist terug gegaan om een lange broek aan te trekken…. J. Gezamenlijk vertrekken we naar de start. Mike heeft er flink de pas in. Onderweg komen we op de brug 2 meiden tegen, ik vraag ze waarom alle vlaggen halfstok hangen, zij weten het niet, hadden het ook nog niet opgemerkt. Misschien omdat er 2 Australiërs in dat vliegtuig zaten dat is neergestort? Later op de dag horen we dat het is omdat er een minister is overleden. Mike en Peter zijn doorgelopen, ik zie ze in de verte nog net lopen. Ik tracht ze in te halen, wat niet lukt. Ik vind de startplaats en ik haal de startkaart op. Er is niks bij de start te verkrijgen, zelfs geen koffie. Dat is een forse tegenvaller want, ja, vroeg opgestaan, gebust, ingecheckt en nog geen mogelijkheid gevonden om ergens iets van eten te vinden. Om zonder eten de friendshipwalk te gaan doen en nadien mogelijk aan de borrel met mogelijk hapjes te moeten beginnen vindt ik geen goed idee. Ik vraag of er ergens iets te krijgen is en 2 studentes nemen me mee naar een broodjeszaak. Snel weer terug, want de Frendshipwalk gaat beginnen. Na een toespraak van de minister van sport, gezondheid, cultuur, veiligheid, samenwerking en nog een mondvol aan onderwerpen wordt het evenement geopend en gaan we weg voor de wandeling van ong 5 kilometer. Nadien komen we terug en staan er hapjes en drankjes gereed. Ik maak een praatje met Peter, Arie, Joop en Marian en nog een paar bekende gezichten. Het is niet echt erg druk, nadat de hapjes op zijn, is iedereen snel vertrokken. Ik loop met Mike en Peter terug, het tempo is nu duidelijk lager. Ik begrijp dat naast de hostel, het winkelcentrum van Canberra moet liggen dus ook een supermarkt, alleen die is dicht wordt aangegeven. Ik ben verbaast, ik had nog geen enkele winkel gevonden en ook verbaast dat deze op vrijdagavond op 5 uur allemaal blijkbaar dicht zijn. Morgenochtend moet ik vroeg bij de start klaar zijn, ik heb niks eetbaars in mijn bezit en tijdens het wandelen wordt alleen water uitgedeeld. Ik besluit in tegenstelling tot de tips het winkelcentrum in te gaan en tot mijn verbazing is alles open. Ook vind ik een Aldi waar ik brood beleg, appels, yoghurt, koffie vindt. Ze verkopen geen bier, maar wel peercider, 4 stuks per pak, dus daar neem ik er eentje van. Met 2 zakken vol, kom ik terug bij de hostel, waar ik geen Peter/Mike aantreft bij de bar, dus ik besluit terug te gaan de stad in, en beland op een terras van een pizzeria, waar ik heerlijk in het zonnetje een belletje naar Nederland doe. Daarna terug naar de hostel, wekker zetten en slapen.

Bij de start de volgende ochtend is nu wel koffie met bacon en eggs te verkrijgen. Maar ja, die heb ik al in de hostel gehad. Er zijn ongeveer 100 wandelaars gereed voor de start en gezamenlijk gaan we weg. Vandaag wordt het een rondje om de meren van Canberra, dus als je goed loopt zit links altijd water. Het is een mooie route, goed aangegeven, ja eigenlijk mooi. Aan het eind van de 23 km route wordt het toch wel warm en ben ik blij dat ik onder een viaduct even een beetje kan afkoelen. De finish is dan 1,5 km verder.

Nadien blijf ik wat hangen totdat Mike en Peter er ook zijn, Theo is er natuurlijk ook weer met zijn groep en Joop roept vlak voordat zij weggaan of ik nu nog kom BBQ vanavond. En even later, zit ik in de auto bij Theo en Joop in de auto, wordt ik terug gebracht zodat ik kan douchen. Zij gaan boodschappen doen en halen mij daarna weer op. Theo zit in een hotel, bijna naast de start. De BBQ ziet er goed uit, de zon, worstjes, salade, biertje, mango, maiskolven, tomaat het leven kan goed zijn. Na de BBQ brengt Theo mij terug naar de hostel, ik ga naar bed.

De volgende dag weet ik inmiddels hoe ik moet lopen, ik zie Mike en Peter nergens dus ik ga naar de start voor de 2^de wandeldag. Onderweg passeer ik het terrein waar de Aboriginals al jarenlang protest laten horen, voor hun recht om een stuk van Australië te verkrijgen/behouden. Vandaag wordt vlak voor dat terrein Ferrari’s/Alfo romeo’s geplaatst voor een autoshow. Is wel een ander gezicht, al die rode auto’s. Vlak voor het startsein van de tocht, komen Mike en Peter ook aangelopen, ze hadden hun koffer bij mij op de kamer willen zetten en naar mij op zoek geweest. Vandaag staat er een wandeling grotendeels door het landschap rondom Canberra op het programma, iets meer heuvels, daarom dus ook wat korter. Bovendien is er natuurlijk na afloop de huldiging die al start om 2 uur en de loterij. Ik start met Theo, de route loopt langs die Ferrarishow, Theo laat mij in stappen in een van die oude auto’s van de show voor een foto. Een leuke wandeling die dag, maar lijkt wel veel op gisteren. Er wordt niets door mij gewonnen bij de loterij en direct gelijk terug want Mike en Peter moeten om 4 uur de bus hebben naar Sydney. En zij hebben een lift geregeld terug naar de hostel. Ik ga ook mee en zwaai ze uit bij hun bus. Ik ga terug naar m’n kamer, douche en maak een puzzel op m’n kamer. Na een uurtje komt Kristina binnengelopen, een kamergenote. Ze stort haar hart uit, en kortweg komt het er op neer dat ze zich in de steek gelaten voelt door haar moeder/vader/samenleving en ze zich gebruikt voelt door haar werkgever en ja eigenlijk wil ze het raam uitspringen. Het is dat God bestaat, maar anders zou haar leven doelloos en zinloos zijn. Ik blijf met haar praten een hele tijd en slaag er niet om haar op te vrolijken. Ze gaat naar de sauna, bij terugkomst is er niets veranderd, maar ze gaat wel aan de studie. Ik ben wel een beetje aangeslagen. Dat iemand op haar 28^ste zoveel ellende heeft gehad, zoveel pech, net verkeerde keuzes en ondanks dat toch op het rechtte pad blijft en met de bijbel in haar hand zwaait, dat dat de enige rede is nog om te leven. Het grijpt mij aan, maar weet niet wat te doen. Ik ga naar bed en val in slaap. Wat ga ik zelf eigenlijk doen morgen? Het wandelevenement is voorbij, ga ik verder, of blijf ik om morgen met Kristina te kunnen praten?

Ik wordt wakker, en natuurlijk is Kristina al weg, al naar haar werk. Ze woont al 3 maanden in deze hostel, ze is niet op vakantie, maar woont hier. Ik besluit te blijven en geef door dat ik nog 2 nachten blijf en ga voor 2 dagen een fiets huren. Die wordt halverwege de dag bezorgt en ik ga starten met de 145 km route, die uitgezet is. Een leuke route, voornamelijk over echtte fietspaden maar ook via bospaatjes. Soms kom ik op een kruispunt uit waarop wordt aangegeven dat ik zowel naar links, naar rechts als rechtdoor en terug kan. Beetje vreemd. Soms staat er alleen de donkerbruine paal zonder de benodigde pijl. Kortom het blijkt niet eenvoudig de route echt te kunnen volgen, ondanks de markering en ondanks kaart die ik ervan heb. Uiteindelijk raak ik inderdaad de weg kwijt, kom wel door een mooie kurkboom plantage heen, maar vind wel de weg terug naar de hostel. Voldaan stap ik van de fiets af. Dit was een goede dag. Ik douch, ga eten koken en zie daar Kristina in de keuken zitten met iemand. Het lijkt wel of ze mij negeert, ze zegt niks tegen mij en pas na 1 uur ziet ze me staan. Of lijkt dat maar zo? Na enige tijd raak ik aan de praat weer met haar en Danny. Ook Danny blijkt hier al enige maanden te wonen en werkt als butcher en uitsmijter. Dagen van 9, 10 uur zijn normaal voor hem. Ook zijn familie woont een eind weg, hij zou zich graag willen gaan settelen, hij is namelijk al 32 jaar. Uiteindelijk vraagt hij me uit eten voor morgenavond, welke ik accepteer.

Ik wordt wakker en ga naar de keuken om een kop koffie te maken, ik eet een m’n ontbijt, kleed me om, om te gaan fietsen. Ik sta al buiten met fiets en al, als ik denk, goh waar is mijn fietszonnebril, waar is m’n helm die ik gisteren had? Ik denk na en ik concludeer dat ik echt geen idee heb waar ik die heb gelaten gisteravond toen ik aan kwam. Ik ga naar de receptie, misschien gevonden? Inderdaad ongeveer 1 uur geleden is hij gebracht!. Ze weten niet waar hij is gevonden. Afijn, ik kan weg. Het plan is om naar Belconnen te rijden, daar gaat de route ook heen/langs en er is een meertje en er is een Kmarkt, daar wilde ik heen, want ik had via Google gezien in nieuw zeeland, dat deze heel goedkope fietsrekken met riemen voor auto’s hadden. De fietsroute er naar toe is vrij simpel te vinden en voordat ik het goed weet rij ik een klein uur later het dorpje binnen. Ik rij naar het meertje en daarbij zit een grote mall. De Kmarkt zit daar ook in, maar dat fietsrek is uitverkocht. Wel koop ik een grote, sneldrogende handdoek voor weinig. Bij Bever sport had ik door 50 keer zoveel voor moeten betalen. Eenmaal buiten, doe ik een rondje om het meer en besluit terug te gaan. Het is al later dan ik dacht, m’n mobiel is leeg, wat betekend dat ik geen kaart heb om de weg terug te vinden waar ik nog 1 uur voor heb om hem in te leveren. Ik kom 10 minuten te vroeg terug bij de hostel en bel de company op, om te vragen of zij de fiets komen halen of niet. Ja dat doen ze, ze waren al onderweg. 1 minuut later rijden ze de straat is, fiets inleveren en stap ik de hostel weer binnen. Ga douchen en vervolgens naar de keuken, over 1,5 uur zouden we immers uit eten gaan, ik zet koffie en maak een puzzeltje. Kristina komt binnen en we maken een praatje. Ze is nog steeds even depressief en er van overtuigt dat haar leven voorbij is en ze geen opties meer heeft om het nuttig in te vullen. Haar baas zit haar alleen maar te bespioneren en geeft haar onwijs veel onzinnig werk te doen. Ook werk wat ze volgens haar helemaal niet mag doen volgens de Australische wetgeving. Ik geef haar mijn adres in Holland en biedt haar aan om als ze overkomt, een onderdak te geven net zo lang totdat ze het zelfstandig kan. Ze vraagt waar ik woon, of daar wel werk is, wat het kost om daar een studie te volgen en zegt toe er over na te denken. We wisselen emailadressen en telefoonnummers uit. Daarna zakt ze weg in haar eigen wereld van wanhoop met nog 1 maand om veel te leren zodat ze een toelatingsexamen voor de universiteit kan halen, eind volgende maand. Mijn dinerafspraak is laat, erg laat en als ik om 8 uur besluit dat het genoeg is, loopt hij in enen binnen. Excuses, het was druk op het werk, kon niet eerder weg. Hij zegt te willen douchen, scheren en of ik dan nog wil. Ja zeg ik. Na een 3 kwartier komt hij keurig in het pak terug. We gaan de stad in, ik had een sushi bar gezien eergisteren, maar die was nu niet meer te vinden. Wel een Koreaan en ik stelde voor om dat te doen. Tenslotte had ik 2 jaar geleden erg lekker gegeten daar. Na bestudering van de menu kaart, waar ik wel wat van herkende, iets van beef besteld. Pittig, maar wel lekker met stokjes. Danny bleek zich te willen shettelen, tenslotte was hij al boven de 30. Hij wilde wel overkomen naar Holland, hadden ze daar butchers nodig, verdiende die veel? Ik vroeg aan hem wat hij nou precies bedoelde met settelen, wat dat voor hem betekende. Daar kwam geen goed antwoord op, in ieder geval niet meer leven in een jeugdherberg, vaste baan. Kinderen hoefde niet. Ja een vrouw zou fijn zijn. Hij liet zich ontvallen dat hij toch wel iets zou moeten gaan veranderen, want hij was in die drie maanden nog nooit buiten de jeugdherberg geweest, wist niet dat er een groot winkelcentrum om de hoek zat, cafés, supermarkt. Dat er een paar grote meren in Canberra waren. Blijkbaar had ik in die 3 dagen meer gezien van de stad dan hij in die drie maanden. Enigszins ontrieft over zichzelf, liepen we na het eten terug, ik gaf hem een hand en wenste hem succes en ging naar m’n bed. Morgen moest ik de bus hebben naar Batemans Bay. Ik vond dat ik genoeg treurigheid had gezien in Canberra, de kust zou hopelijk wat fleur gaan geven. In Canberra kon men blijkbaar dan wel werk vinden (de goverment zat daar immers) maar dat bracht toch geen geluk.

Batemans Bay

De busreis begon om 14:00 uur en ik zou arriveren rond 19:00 bij de hostel, met de gewone busdienst: premier, kosten 56 AUD. Deze zetten me voor de deur af en dat was fijn, het werd al donker. Ik zag eigenlijk niet goed waar ik werd afgezet, matig verlicht en met veel bomen ging ik een bosweggetje op, met een zware koffer op 4 wielen en een rugzakje. Ik zag wel iets van cabines en verderop iets wat een TV kamer zou kunnen zijn. Er stond iemand die me vertelde dat ik de trap naar boven op moest voor de receptie. Ik liet de koffer staan en ging naar boven. De gaasdeur ging open en een vrouw, achter een balie en opnieuw een gaasdeur, bevestigde dat ik werd verwacht, gaf me 2 sleutels en een plattegrond, om het hoekje moest het zijn. Terug in het donker, zonder zaklantaarn ging ik op zoek naar die cabine en via wat trapjes vond ik dat, de sleutels werkten niet, maar ja, ik zag ook eigenlijk niet wat ik deed. Ik besloot terug te gaan, de vrouw ging mee en zij kreeg de deur direct open, licht aan. Er bleken 2 deuren te zijn, direct achter elkaar (een gaas en een echtte deur) met 2 verschillende sloten. De cabine was een langwerpige ruimte met 4 lege bedden een muf ruikend toilet en vol met kleine raampjes waar gordijnen voor zaten. Ik zocht mijn zaklantaarn op en ging terug om de koffer te halen. Ik zou die nacht alleen in die canbine slapen. Ik vond het niks. Ik ging naar de doucheruimte (met een sleutel) en naar de tv kamer, waar ik ook 2 keer de deur van open moest draaien. Er zaten 2 dames, beiden Frans. De ene was komen fietsen vandaag uit Canberra ( petje af!) en ging direct naar bed, de ander zat veel te internetten. Ik besloot wat te koken ( iets in de magnetron dus opwarmen) maakte een praatje met de dames en ging naar bed.

De volgende ochtend zag het park er wel wat vriendelijker uit, en ik besloot het dorp in te gaan samen met een van de 2 Françaises. Zonder auto kon je hier weinig doen had ik vernomen van de receptie en inderdaad, na een uurtje door het dorp gelopen te hebben had ik het gezien. Het enige echt leuk was de watergarden, waar onwijs veel hele grote vleermuizen hingen. Echt heel veel. Na 1 uur daar foto’s van gemaakt te hebben vanuit allerlei hoeken en standen, was het nieuwtje er wel vanaf en besloot ik terug te gaan, een was te draaien en de vervolgreis te gaan boeken. Morgen verder. Dat laatste bleek lastiger dan verwacht. Ik zou alleen rond 15:00 uur de volgende dag de bus naar iets kunnen nemen en goede vrijdag kwam eraan, waardoor men aangaf dat vele jeugdherbergen wel vol zouden zitten. Dus eerst uitzoeken waar de volgende jeugdherbergen zaten, of er dan plaats is, of er iets te doen zou zijn zonder auto. Na flink wat gepuzzel besloot ik dat de enige optie 3 dagen in Narooma zou zijn. Alle andere waren volgeboekt de komende 3 dagen van het paasweekend. Eerst de jeugdherberg boeken, daarna de busreis(32 AUD). Gelukkig daar was nog wel plaats! In de tussentijd was mijn was droog en had ik een slaapmaatje gekregen in de cabine. Die had wel een auto en nadat hij had ingecheckt ging hij direct weer weg voor een of andere optreden in de buurt en nam de enige Françaises mee daar naar toe. Ik ging op tijd naar bed.

Narooma

De volgende ochtend hoorde ik dat er iemand mij naar Narooma zou willen brengen, waar ik erg blij mee was, want anders had ik 967 meter met m’n koffer en 2 rugzakken moeten sjouwen over hobbelige wegen, naar het pickup punt van de bus. Die had ik al wel betaald, jammer, maar om half 10 i.p.v. 15:00 uur met de bus, zat ik in de auto naar Narooma. Dit plaatsje was wel leuk, heel open, veel water, winkels. Ook de hostel was open, met uitzicht, leuke bbq, vijvertje. De kamer was vrolijk geschilderd, ja dit was prima om de paasdagen mee door te brengen. Ik raakte aan de praat met 2 heren van de kamer hiernaast, de ene was onderweg naar Tasmanië en de ander, was wel op vakantie maar zocht ook werk en tja werkte eigenlijk in de hostel zelf (hm toch niet hier ook dacht ik bij mezelf). Ik kreeg van de hostel een fiets mee en ging via de kustweg langs de haven en water naar de vvv. Die route was fantastisch, pelikanen die werden gevoerd, roggen, zeerobben, kleine visjes en naar visjes duikende vogels. Erg mooi, onwijs helder water. Vanwege het heldere water, konden vissers zien of een vis wel of niet beet… en zo kan het gebeuren dat je 3, 4 uur lang zit te vissen naar 1 speciale vis, omdat die vis doorheeft dat er een haak aanzit, aan dat lokaas. Zo kan het gebeuren dat je als visser, erg gefrustreerd wordt. Ik begon zowaar de lol van vissen in te zien, hier in dit land zou ik dat ook wel leuk kunnen gaan vinden! De vvv, gaf aan dat morgen op Goede vrijdag niets open zou zijn en dat het enige een Easter festival in Tribla zou zijn; er zouden bussen rijden naar het festival. Muziek, kraampjes en slangen. Voor zaterdag zouden er een aantal cruises mogelijk zijn en zondag wilde ik weer verder trekken naar de volgende plaats. Programma rond voor de komende drie dagen! Op de terugweg wat boodschappen gehaald, terug in de hostel wat koken, een praatje met de heren en tevreden naar bed. Wat een verschil hier met de vorige plaatst!.

Ik sta keurig op tijd de volgende morgen op de festivalbus te wachten, die op tijd arriveert. Betaal 5 AUD en zoek een plaats in de bus op. Na een halfuurtje rijden komen we aan bij het terrein. Dit blijkt een authentiek oud dorpje te zijn waar vele toeristische winkeltjes zitten, maar ook een authentiek hotel(incl. ATM) en B&B en een kaasfabriek. Naast de vele kraampjes met shoarma, staat er ook een “Dutch pancake” kraam. In de hoek staat iemand het e.e.a. te vertellen over de reguliere slangen van Australië, hoe dodelijk sommigen zijn en wat je het beste kan doen als je er eentje tegenkomt. Dat blijkt eenvoudig te zijn: blijf zo stil mogelijk staan! Een slang reageert alleen op bewegende dingen, dus als je stil staat, ‘zal hij gewoon verder doorkruipen”. En als je dan toch gebeten wordt, ook dan zo min mogelijk bewegen! Bindt eerst de arm/been zo goed mogelijk af met een zwachtel, daardoor zal het gif minder snel via je lymfeklieren in de bloedbaan komen en dat betekend dat je uren extra tijd hebt om naar een ziekenhuis te gaan waar ze het juiste tegengif kunnen toedienen. Daarvoor is het wel nodig dat je weet wat voor slang het exact was, dus oja, na het zwachtelen: maak een foto van de slang! Vervolgens verkoopt hij speciale, lange slangen zwachtels voor 10 AUD. Deze worden grif gekocht. Het begint te regenen, dat is vervelend, in duik de winkeltjes in, ik wordt pas opgehaald door de bus om 14:30 uur, dus ik moet toch wel wat doen om de tijd door te komen. Er staat een leuk bandje te spelen, ik haal koffie en een cake. Ik ga naar de kaasboerderij en koop 2 ingesealde stukken. (Een daarvan eet ik op, de tweede vergeet ik in feite en gooi ik weg als ik in Fiji vertrek naar Holland.) Er staat een wijnboer die van chili’s wijn maakt. Smaakt apart en ik koop een fles met de bedoeling die mee naar nl te nemen. Ik verlaat het festivalterrein en maak een wandelingetje in de buurt en daarna staat de bus klaar om me terug te brengen naar Narooma. Bij terugkomst blijkt de Française ook gearriveerd te zijn, ze is gebracht door friends, en heeft gehitchhiked naar het festival. Daarna vertrekt ze bijna gelijk weer, de stad in en komt s-avonds laat weer terug. Ik maak gebruik van de BBQ samen met een andere kamergenote en zit met haar in de tuin in de avondzon. Zij trekt morgen vroeg door naar het noorden, ik ga naar het zuiden. Ik wil mijn logboek gaan bijwerken, want dat is er echt bij ingeschoten, maar raak verdiept in een of andere film op tv. Om 10:30 uur wordt ik gemaand de tv room te verlaten want de boel gaat gesloten worden. Jammer want de film is nog niet af.

Op zaterdagochtend regent het pijpenstelen en ik heb moeite te besluiten wat te doen. Vanmiddag een cruise in de regen dat kan niet leuk zijn. Uiteindelijk ga ik toch naar het dorp, wandelen en de regen trekt weg. Ik besluit toch de cruise te gaan doen, helaas is dit te laat. Alles zit volgeboekt. Morgen zou nog wel kunnen, maar morgen ga ik weg, naar Melbourne. Tenminste dat is het plan, maar is ook nog niet geboekt en het is altijd nog Paasmaandag morgen, zouden de bussen wel rijden? En het was toch altijd nog iets van 500 km die ik met die bus te gaan had. Enigszins sacherijnig loop ik langs het strand en tracht te genieten van de vissen het heldere water. Ik heb een vage afspraak met iemand aan de haven dat hij om 17:00 uur toch nog een eindje zou willen varen met mij, dus ik loop de tijd een beetje te verdoen. Ik wandel veel te vroeg terug, en passeer een huis waar een klein hondje mij keffend ‘welkom’ heet. Z’n baas komt uit het huis, een grote kerel, korte broek, vies T-shirt, grote buik en verontschuldigt zich voor het gedrag van z’n hond en vraagt waar ik vandaan kom en of ik soms zin heb in een biertje.. na enige aarzeling doe ik dat en tja het blijkt een steenwerker te zijn. Iemand die dus paadjes in tuinen en bossen aanlegt door stenen te hakken en of te versjouwen. Daar zijn er hier heel veel van. Is daar in Holland werk voor? Zo ja, dan kwam hij misschien wel over. Ik leg uit dat we dat beroep niet zo kennen in nl, wel hoveniers en metselaars die wegen aanleggen. Nee dat was niet wat hij deed. Z’n moeder woont verderop en heeft sinds 6 jaar het aan haar nieren dus moet om de 2/3 dagen aan het apparaat aangesloten worden. Daarom woont hij hier. Z’n zus wil het niet doen. Hij heeft vandaag (op paasmaandag) 7 uur gewerkt. Dat was normaal hier. Met Pasen werkt iedereen, als je werk hebt. Alleen Goede vrijdag is wel een algehele vrije dag. Hij stort verder z’n hart uit, heeft vorig jaar een motorongeluk gehad en heeft pas 4 weken geleden z’n nek brace kunnen afleggen. Het hele dorp heeft geld bijeengebracht zodat hij z’n rekeningen kon betalen. Hij laat mij een krantenartikel zien met foto in het ziekenhuis. Ja dat ziet er meer dood dan levend uit! Hij heeft 4 dagen in het ziekenhuis in Canberra gelegen. Hij was door een auto met 100 km van de weg gereden, 7 ribben gebroken, nekklachten, gebroken arm en been. Hij vraagt of ik blijf vannacht, want ja hij heeft dit allemaal nog nooit aan iemand verteld, en ik zie er zo verdomd sexy uit. Of ik dan toch nog even blijf dan gaat hij extra bier halen, ook voor mij. Ik wacht inderdaad, hij komt inderdaad na 5 minuten terug. Om kwart voor 5 zeg ik dat ik weg moet, naar de bootafspraak, geef hem een hand en bedank hem voor de middag. Hij bedankt mij ook, want ja het was bijzonder om weer es iemand in z’n huis te hebben voor een praatje, hij weet nog steeds niet waarom hij dit allemaal heeft verteld, waarom hij me überhaupt binnen heeft gevraagd…

10 minuten laten sta ik bij de boot, het blijkt dat er helemaal geen boot meer gaat, maar die man wil met mij het water op… afijn, ik stap in.. we doen een rondje en het gaat regenen. De kap wordt opgezet. Het wordt donkerder en we gaan na een 3 kwartier weer terug, in de verte zie ik een bliksemzicht. We leggen aan, en daar zit de eigenaar een biertje te drinken en vraagt of ik er ook een wil. Ik accepteer, en met z’n allen zien we de zon ondergaan. Het 2^de biertje sla ik af, ik had er al 2 op immers eerder op de middag. Na een uurtje stap men op en wordt ik afgezet bij de hostel. “Het is niet veilig voor een vrouw alleen in het donker over straat te lopen” Ik vraag me af wat veiliger is: door hem afgezet te worden, of alleen terug lopen.. J. Wat een saaie dag leek te gaan worden, was veranderd in een “interessante dag”. Ondertussen had ik nog steeds m’ n busreis niet geboekt voor morgen naar Melbourne, waarvan ik had begrepen dat ik dan om 05:50 uur zou moeten vertrekken. De hostel kon mij er niet bij helpen. Ik besluit te surfen op het www, en uiteindelijk te gaan bellen, wat duur is omdat ik geen AUS telefoonnummer heb. De trip naar Melbourne voor morgenochtend vroeg is volgeboekt, voor de dag erna (zelfde tijd) was nog 1 plaats vrij, welke ik gelijk boek. Ook dan de hostel een dag extra boeken, dat is geen probleem, nu Pasen voorbij is, is het seizoen echt voorbij en gaan de tarieven gelijk naar beneden.

De volgende dag is het weer prachtig en ik ga alsnog naar de haven en boek de cruise die gisteren vol zat. Het blijkt dat het in feite om een oude boot gaat, die de man georven heeft van z’n grootvader die vanuit Tsjechië naar Australië is geëmigreerd. De man verteld verder over de grote haaien die hier in het meer toen te vangen waren, maar nu niet meer. Over de huidige oester teelt, en dat er drie verschillende soorten zijn, welke de lekkerste is, over hoe arbeidsintensief het is. Over een fotografe die aan de overkant van het meer woont, over een trouwerij van vroeger. Alles overgoten met sterke verhalen en vergezeld van oude foto’s en zelfs krantenknipsels. Halverwege gaan we van de boot af, voor een kopje thee en een klein rondje door het bos, waarin hij iets verteld over de bomen en planten uit die buurt. Ik durf het aan, het heeft weliswaar geregend, maar het is niet echt de bushbush in, het zal wel meevallen toch…, zus ik mezelf…. Afijn eenmaal weer terug aan boord terug breekt de paniek uit, het kleine meisje laat een bloedspoor achter en de schipper zegt laconiek, “oo dat zal wel een bloedzuiger zijn, zit vast tussen haar tenen….” Na 20 minuten zoeken is die bloedzuiger nog steeds niet gevonden, de plek waar het meisje bloed is inmiddels wel gestopt. Niemand weet waar dat ding is gebleven. Ik heb plotseling overal jeuk… ben blij van die boot af te kunnen en ga na aankomst in de hostel direct onder de douche. Ik kan niks vinden bij mezelf… gelukkig..

Melbourne

Na de douche koffers pakken, want morgenochtend immers om 5 uur m’n bed uit, in het donker, om via de taxi naar de bus te gaan die mij aan het eind van de dag rond 15:00 uur afzet op Southern Cross Railway station, hartje Melbourne. Een hele zit, want de bus zat erg vol, gelukkig kon ik wat slapen onderweg. Ik moet nog verder met de trein, via de Belgrave line, stap ik 3 kwartier later uit op Bayswater station. Mijn nieuwe host Daron (34 jaar), komt me daar ophalen, om 17:45 uur met een oude Ford Mouvri en een flinke deuk in de linkerdeur waardoor deze maar half open kan. Verder rijdt hij prima zegt ie. 10 minuten later staan we voor zijn huis: laagbouw, rode steentjes, een woonkamer, 2 slaapkamers, keuken , douche en toilet. Ziet er prima uit, er staat een opgemaakt bed klaar. We praten wat over Japan, want daar wil hij naar toe op vakantie, over Nieuw Zeeland, want daar is hij geweest en wil er nog wel es naar toe, over the Lord of the Rings, de hobbit en Harry Potter, want daar is hij echt een hele grote fan van. Z’n huis hangt er mee vol, platen, beeldjes, dvd etc. Ik maak een kopie van alle luisterboeken die ik van Harry Potter heb, die had hij nog niet. Vrij vroeg zoek ik m’n bed op want m’n ogen vallen dicht.

Daron gaat de volgende dag rond half 7 weg, ik stap een uurtje later m’n bed uit. Ik heb slecht geslapen, het was koud, ondanks de deken. Ik had m’n slaapzak over me heen gegooid, echter die bleef maar van m’n bed afvallen gedurende de nacht. Morgennacht slaap ik in m’n slaapzak besluit ik. Ik zet koffie, eet wat brood en yoghurt, pak de sleutel en de Myki pas en loop naar het station. Via die Belgraveline weer terug naar Flinderstreet railwaystation. Dat zou mooi en bijzonder moeten zijn, het is oud namelijk. Inderdaad de buitenkant is mooi om te zien, voornamelijk groot, maar het station zelf is modern, overal digitale borden. Niks authentieks aan. Ik ga vervolgens naar buiten, het regent een klein beetje en steek de straat over, ik zie heel veel gebouwen, hoge gebouwen. Met daartussen in een oude katholieke kerk. Ga naar binnen, maak wat foto’s en vervolg mijn pad. Ik verzand in allerlei winkels, ik zoek nog steeds een leuke zomerjas, een vervanger voor dat gele jasje wat ik vorig jaar ben verloren. Heel jammer dat is echt voor mij de ideale zomerjas geweest. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn niet beter te controleren of hij echt goed vast zat tussen de snelbinders vorige jaar? Winkel in en uit, ik zie wel wat, maar het evenaart niet bij die gele jas. Na verloop van tijd, besluit ik dat ik niet naar de andere kant van de wereld ben gevlogen om naar een jas te gaan zoeken, en zoek ik de gratis tram op die mij naar de Botanische tuinen zou moeten brengen. Ik vind die tram, maar de zon schijnt inmiddels en er staat iemand iets te vertellen op een plein en ik ga zitten, genieten van de zon en tegelijkertijd luister ik het laatste hoofdstuk van het laatste Harry Potter boek op m’n mp3 speler af. Grappig dat ik, nu ik bij een host zit die zo’n grote fan is, het laatste hoofdstuk afluister. Ik ga terug met trein naar m’n host, haal onderweg wat boodschappen (kangoeroevlees, sperziebonen en zoete aardappelen) en bij thuiskomst begin ik te koken. Hij tekst dat hij veel later terug gaat komen ( heeft morgenochtend een belangrijke presentatie) en eet op kantoor wat. Goed dat ik het vlees nog niet heb gebraden. Misschien morgen dan? Ik eet de boontjes en wat aardappels op. Als hij thuis komt, praten we nog wat. Hij heeft morgenochtend een presentatie over hoe ze de pennen in de markt willen gaan zetten. Hij werkt bij een bedrijf die kantoorbehoeften verkoopt of deels laat maken. Afijn, hij geeft aan dat ze marktleider zijn hier in Australië en dat ze moeten beslissen of de pennen los, of in pakjes verkocht gaan worden, over de vorm, materiaal en kleur van de pakjes, wat er voor tekst opgezet moet gaan worden. En hoeveel er dan in een pakje gaan zitten. Ja dat moet natuurlijk toch ergens door iemand bepaald worden. Hij lacht er zelf ook een beetje om, dat je over dat aspect een presentatie kan houden van ong. 2 uur. We gaan naar bed. Ik hoor hem weggaan en een uurtje later sta ik weer op. Ik draai een was, de wasmachine zit erg vol, hang dat op en doe een puzzel. Daarna ga ik naar de trein en ga richting “the eye”, een namaak van de Londe eye. Hij staat in de haven, lijkt me leuk om daar even te kijken. Na aankomst in de haven is het er winderig, een deel van de haven is afgeschermd, “voor uw veiligheid” en ik zie dat de schaatsbaan hier ook zit. Ik neem een kijkje, 26 AUD dollar voor onbeperkt entree inclusief schaatshuur. Het ijs ziet er matig uit, de baan is wel groot en veel kinderen met sleetjes. Ik loop door, om de hoek staat een tent “Wildlife Xposure” en dat is echt bijzonder. Die gozer heeft echt heel veel bijzondere en tamme beesten bij zich. Hij toont ze op noch geen 2 meter van je vandaan, je kans ze aanraken, foto’s maken. Echt geweldig. Bedoeld ter educatie, het is immers schoolvakantie hier. Er staan inderdaad best veel kinderen te kijken. 2 slangen, een krokodil van 1 meter lang, een bladwandeltak, een of andere vliegende possum denk ik, een sneeuwuil komen tevoorschijn. Ik kom helaas pas in het laatste kwartier van zijn voorstelling voorbij, echt geweldig wat hij laat zien. Ze zijn allemaal tam. Ik vraag me wel af hoe hij die beesten zo ver heeft gekregen, om zo tam te zijn. hij tovert ze allemaal uit kisten, dozen tevoorschijn en vertelt er wat bij en voor ik het weet zijn ze weer weg. Ik ben zo geboeid dat ik vergeet foto’s te maken. De voorstelling houdt op en ik loop verder en kom in een winkelcentrum, outlet terecht. Ik zoek opnieuw naar een jasje en dit keer besluit ik wel over te gaan tot koop, van een jasje van Katmandu (oranjerood kleurig). Een goed merk en het is zwaar afgeprijsd. Maar het haalt het nog steeds niet bij het gele jasje. Ik ga terug naar de trein en naar de host. We zouden vanavond naar een restaurantje in de bergen gaan: Skyhigh heet het. Dus ik wacht tot hij terug is. Ondanks dat de presentatie goed is gegaan, komt hij laat thuis en we gaan in het donker naar het restaurant. Hij weet de weg niet zo goed, dus ik pak de digitale map op m’n mobiel erbij. Deze geeft de kortste weg aan, weliswaar via een steilere modderweg naar boven.

We stappen uit, het is winderig en ik vind het wel fris. Daron lijkt te twijfelen om naar binnen te gaan, en ook binnen blijft hij twijfelend overkomen. Ik krijg geen idee waarom. Ik vraag om de menu kaart, want gezien hoe de tafels zijn gedekt, zou het wel es duur kunnen zijn. Dat blijkt wel mee te vallen, 20-35 AUD voor een hoofdmaaltijd. Dat is niet goedkoop, maar ook niet zo duur als dat het er uit zag. We krijgen een tafeltje vooraan, met mooi uitzicht over de stad. Daron herkent weinig van de stad, de grote hoge flats in het centrum kunnen we ook inderdaad niet vinden. De ober zegt dat het centrum wat meer naar links ligt en dat het vanwege mist dicht bij de kust, niet mogelijk is de hoge gebouwen te zien. We bestellen iets van pork met wortelsaus. Met name die saus is erg lekker, het is meer schuim, dan saus. Heerlijk. Verder zit er geen patat, rijst of wat dan ook bij. Misschien dan toch wel duur.. na verloop van tijd zijn wij de enige in het restaurant en besluiten terug te gaan. Voor de terug slaan we rechtsaf in plaats van links. Dit betekend een grote omweg om de berg heen, maar wel via een asfaltweg. Onderweg raken we bijna een walibi, je ziet ze regelmatig langs de kant liggen, net als katten of egels ofzo bij ons. Walibi’s zijn echter veel groter, erg gespierd. Je houdt er een flinke deuk aan over zegt mijn host. Eenmaal terug krijg ik al gauw last van slaap, ik heb immers al 2 nachten matig geslapen.

De volgende ochtend sta ik op, stralend weer, onbewolkt, strak blauw. Na wat getreuzel, besluit ik Daron z’n vogel buiten te zetten in de zon, een handwas te doen en in de tuin te gaan zitten en vandaag niet de stad in te gaan. Op m’n gemak m’n koffer te pakken en wat met m’n host in Fiji te smsen. Ik heb 5 weken geleden de afspraak genaakt, maar daarna niets meer van haar vernomen. Het doet mij daarom deugd dat ze de afspraak herbevestigt. Tevens geeft ze aan dat er nog iemand anders komt, ene Jenny, Duitse, blond. Of ik haar op het vliegveld kan vinden, zodat we gezamenlijk een taxi kunnen nemen. Klinkt goed, maar het is wel erg weinig info. Ook vraagt ze of ik 2 flessen Wodka mee kan nemen vanaf het vliegveld, omdat ze volgende week 30 jaar wordt en dit wilt vieren. Dat is goedkoper, ze betaald terug. Okay zeg ik, maar vind het wel enigszins vreemd verzoek, “een moeder van 5 kinders die 2 flessen wodka wil hebben, omdat ze 30 wordt?”. Afijn, dat is voor later. Ik geniet van de dag, de zon en de rust. Werk m’n logboek bij, erg nodig, want ik moet nog helemaal aan het deel 4 beginnen. Ik sta om 16:30 klaar, gepakt om te vertrekken, want om 23:00 moet ik van Melbourne naar Nadi vliegen. Daron zou me afzetten op Bayswater railwaystation, als hij terug komt van z’n werk. Ik sta om half 8 op dat station. Om kwart over 8 op Southern Cross railwaystation, om half negen heb ik de shuttle bus naar het vliegveld gevonden, waardoor ik om kwart over 9 wordt afgezet bij terminal 2. Ik denk okay, lijkt mij op tijd. Echter er staan aanzienlijk veel langere rijen voor de incheckbalie, voor de douane, voor de tassencontrole, dan verwacht. Al met al ben ik daarmee klaar net even na half 11, en kan ik gelijk doorgaan met boarden. Even na 11:00 uur gaan we taxiën. Het vliegtuig zit niet vol, ik zit naast een Australische die terug gaat naar haar man op Fiji. Het is soms koud en soms warm in dat vliegtuig (waar heb ik dat meer gehad??) dus ik gebruik de deken die is gegeven, er is geen film, geen welkomstdrankje. Ik probeer wat te slapen, maar dat lukt niet zo, na verloop van tijd, wordt er een ontbijt geserveerd en wordt er een papier uitgedeeld wat ingevuld moet worden om Fiji binnen te komen. De letters zijn erg klein, zelfs met bril kan ik het niet lezen, ik vraag om hulp. Afijn. We landen en dan opnieuw in de rij, formulier afgeven, koffer ophalen, Wodka kopen, daarna wordt alles bij aankomst in fiji inclusief mijzelf, nog een keer gescand.