Nadi en omgeving

Als laatste, vlak voor de douane controle, komt de drankwinkel inzicht (de enige overigens). Ik zoek de wodka op. Dat blijkt in flessen van 1,25 liter te worden verkocht. Ik zou er 2 moeten meenemen, wat ik niet doe, want ik heb immers al ¾ liter chiliwijn in m’n koffer zitten en ik moet nog door de douane heen. 2,5 liter alcohol mag je importeren gaf men aan. Jenny heb ik niet ontdekt op de vlucht, ik wacht nog een tijdje voor ik een taxi neem, niemand voldoet aan Duitse met de naam Jenny.

Ik ga naar buiten, zoek een taxi op en na 10 minuten sta ik voor de deur van m’n host, het is half 7 in de ochtend. Het huis ziet er stil en verlaten uit. De taxi blijft staan om te checken of dit echt wel het juiste adres is. Hij twijfelt net als ik. Ik gluur door de raampjes naar binnen en ik zie een kindergezichtje terug te staren, vervolgens zegt het wat en zie ik in huis meer beweging. Ik ga naar de zijdeur om te checken of ik wordt verwacht. Ja dat is zo, ga terug naar de taxi, betaal, pak de koffer aan en ga naar binnen. Het is donker in het huis, zie amper wat ik doe en diverse kinderen worden voorgesteld. Mij wordt m’n slaapkamer gewezen (een erg brede hoogslaper) en ik zet daar snel m’n spullen neer. Die kinderen zaten nu al overal aan…. Ik ga terug, geef de fles Wodka af, maar die krijg ik weer terug, “die moet je aan je hostgeven, ik ben de nanny”. de Host werkt op het moment, komt halverwege de ochtend thuis. Jenny komt half uur later binnen vallen, ze is met de bus gekomen i.p.v. met de taxi, heeft op het vliegveld 2 flessen rum gekocht en een telefoonkaart gebietst voor niks, nu heeft ze internet en Fiji telefoonnummer. Ik baal daarvan, heb alleen maar naar haar lopen zoeken en niet opgelet wat je daar wel of niet al kan/moet kopen. Afijn, we kruipen ons bed in, want het is tenslotte nog vroeg. Ik heb als eerste voor het bovenste bed gekozen, dat leek mij frisser. We worden rond 11 uur wakker met kindergeschrei en gaan naar de woonkamer, waar we nader kennismaken met de kinderen ( 5 stuks) een tweeling van bijna 3 jaar, een jongetje van 5, en een van 11 en een meisje van 10. De nanny(20jaar?) woont fulltime hier in huis, zorgt voor eten en dat de kinderen “stil” zijn. Ze is met Pasen 3 dagen naar haar familie geweest, aan de andere kant van het eiland. Dat was haar enige verlof voor dit jaar. De moeder(30 jaar op 2 dagen na) slaapt op het moment, ze is gescheiden. De nanny maakt op verzoek van de moeder noodle soep met spinaziebladeren voor ons. In feite de standaard lunch voor iedereen. Smaakt prima, Jenny vist de spinaziebladeren eruit, sinds haar 10^de eet ze geen groene groenten meer, zegt ze. Die lust ze niet. De grootmoeder is er wel en we (Jenny en ik) maken een praatje met haar en de nanny. De vader mag de kinderen zien, op afspraak en niet in dit huis en ook niet in zijn eigen huis. De vader draagt bij aan de kosten van de kinderen. Moeders werkt als airtrafficcontroller, ze houdt het luchtruim van Fiji save, alles wat hoger dan 3200 meter vliegt, zegt ze. Het blijkt dat ook het luchtruim van de omringende niet-Fiji eilanden zoals New Caledonie, tot haar aandachtsgebied hoort. Ze draait diensten met een duur van 6 tot 10 uur. Ook haar moeder(55 jaar) werkt op het vliegveld, op kantoor, gewone kantooruren, ma-vr, van 8:00 tot 18:00 uur met 2 uur verplichtte pauze. Zij heeft ook een verplichtte thee pauze om half 11, van 20 minuten. Vroeger woonden ze aan de oostkust, tegenwoordig aan de westkust. De andere eilanden van Fiji kennen ze niet, nooit geweest. Geen geld en onvoldoende verlof mogelijkheden. Jenny heeft heel veel vooronderzoek gedaan en heeft allerlei dingen op een papiertje geschreven wat ze wil doen, ze heeft drie weken er voor uitgetrokken en wil de diverse eilanden langs. Ook wil ze naar het eiland toe waar de dagovergang is, zodat je met een been kan staan in de volgende dag. Lijkt mij ook wel wat maar daar moet je 1,5 week voor uittrekken om heen en weer te gaan vanaf Nadi naar dat eiland. Leuk, maar niet voor nu. Ik besluit op al haar plannen voor vandaag en morgen maar gewoon mee te liften. Als eerste staat er een bezoek aanLautoko, en een orchideeëntuin daar in de buurt op het programma. Nog voor vanmiddag. Op het moment dat we vertrekken lijkt het of het weer aan het omslaan is naar regen. Afijn, zij wil geen taxi nemen want daar heeft ze geen geld voor, dus we wachten bij de bushalte op de bus in de goede richting. Voordien nog even naar de supermarkt, want ik had helemaal niks, nog geen flesje water. Tja net gevlogen natuurlijk, dus alles achter moeten laten. Er komen vele bussen voorbij, maar niet diegene die we nodig hebben.

Uiteindelijk stopt de juiste bus, we betalen 70 cent FD en weg zijn we. De bus volgt de hoofdweg, en slaat bij elk gehucht af, draait af en toe zelfs op de weg in sommige dorpjes. Zeker wel leuk om dit te zien. Het doet mij terugdenken aan een soortgelijke tocht ooit es in Griekenland en eentje in Marocco. Hier is in ieder geval het raam voor de bestuurder wel heel , er wordt netjes en rustig gereden en ja er zijn ook geen bergen. Wij hebben geen ramen in de bus en dat is prima, want het is warm zat. Op een gegeven moment stopt de bus en zegt dat wij er uit moeten, neem dit weggetje en na ongeveer 10 minuten weer naar rechts. Dat is dan de ingang van de tuin. Het klopt, het heeft een hele mooie oprijlaan, die tuin. De tuin is jaren gelden door een Brit aangelegd. Bij de ingang blijkt dat we nog een half uur hebben om de ronde van ongeveer 45 minuten te doen en we moeten 20 FD betalen voor de toegang. Jenny heeft daar duidelijk niet op gerekend en poogt een discount te verkrijgen. Dat lukt, voor in totaal 20 FD mogen we met z’n tweeën naar binnen. Maar ook dit bedrag vindt ze teveel en twijfelt daarover. Ik voorzag dat we voor niks hiernaartoe waren gekomen en ging akkoord met de inmiddels verkregen discount. De tuin zelf is ook erg mooi, leuke kronkelpaadjes, echt mooi aangelegd. Het seizoen voor orchideeën was wel over, dus die zien we bijna niet. Wel krijgen we voordien een groot glas heerlijke orange juice met ijs natuurlijk en nadien zelfs 2. Heerlijk, we waren er ook wel aan toe. Kwart over 5 worden we vriendelijk verzocht of we wilden vertrekken, want de tuin ging echt dicht. Of we soms een taxi nodig hadden voor de terugweg, nee wij gingen lopen.

Eenmaal op de hoofdweg, stopte na 5 minuten een auto die ons terugbracht naar Namaka, ons thuis. We gingen naar binnen, het was donker. De kinderen waren deels voor de buis aan het hangen, deels werden ze door de nanny in de douche gestopt. Moeders was thuis zat op haar mobiel te staren, die ze snel weglegde toen ze ons binnen zag komen. We kregen alle aandacht, met name Jenny had heel veel vragen over allerlei plaatsen, hoe er te komen. Ook vertelde de moeder dat als we als vrouw een van die kleine dorpjes ingingen wij een rok/jurk moesten dragen die ruim over de knie heen valt. Ook een broek was niet toegestaan. Jenny en ik hadden geen van beiden een dergelijke kledij bij ons, het zou te koop zijn op het vliegveld, departement deel. Misschien dan wel een goed idee om dat te gaan halen morgen als eerste. We moesten toch naar dat vliegveld want we hadden het idee gekregen om een dag naar HET Robinson Cruso eiland te gaan, wat hier op 1 uurtje varen vandaan ligt. Je zou er ook kunnen overnachten, als we dat morgen (zondag) uitzoeken op het vliegveld en zouden kunnen boeken voor maandag heen, dinsdag terug dan zou dat goed in mijn 4 dagen Fiji passen.

De avond gaat voorbij, we spelen wat met de kinderen (tekenen in een van onze eigen aantekenboekjes) en verder zien we veel dat de kinderen op bijna alles te horen krijgen dat het niet mag (rollen op de grond, achter het gordijn of bank kruipen, kopje vastpakken, pen vastpakken, eigenlijk niks mag, behalve slapen en naar de tv kijken. Op de tv staan allerlei detectives aan, waar groot en klein geobsedeerd naar zitten te kijken. Ergens rond 8 uur worden enkele matrassen en dekens op de grond gelegd, waar dan de kleintjes maar ook de groteren, inclusief de nanny en de moeder op een gegeven moment op liggen te slapen. Zo gaande weg verdwijnt iedereen op die matras. Ik zet een kop koffie voor mezelf, ga ook onder de douche waar ik verschillende grote kakkerlakken aantref (langwerpige gevallen, in totaal 8-10 cm lang). Ik tref ze niet aan in het toilet ook niet in onze slaapkamer, maar wel in de douche, keuken en woonkamer. Ik besluit m’n zaklantaarn op te zoeken, zodat ik in de gang zie waar ik m’n voeten zet. Tenslotte loop ik hier op blote voeten, want iedereen wordt geacht zijn schoenen buiten uit te doen. Ook haal ik het eten (brood, wat kaas, koekjes, yoghurt, oploskoffie uit onze kamer en zet dat keurig in de koelkast. Zoetigheid kan alleen maar beesten aantrekken.

Na de koffie sta ik op om m’n kopje naar de keuken te brengen om vervolgens naar bed te gaan. Bij terugkomst zegt ze dat ze nog naar een paar vrienden gaat, of ik mee ga? Het kan zeker wel 2 -5 uur duren eer dat we dan terug zijn. ik twijfel, maar wil ook niet op de eerste avond onbeleefd zijn en ik ga mee. Het blijkt dat we enkele straten verderop een achter achterneef woont, of beter gezegd die is daar vandaag komen wonen. De grootmoeder woonden daar tot gisteren, maar hebben vorige week bedacht dat ze wilden ruilen van huis. Er komen nog meer mensen binnen. Een vriendin, die een Indiaas restaurant heeft, een andere achterneef, ook de grootmoeder komt langs en nog een paar. We drinken op z’n Fiji ‘s een biertje. Dat betekend hier dat, er 1 glas ter grootte van een flink borrelglas met bier wordt gevuld. De eerste persoon dringt dit in zijn geheel uit, het glas wordt schoongemaakt, gevuld en door de 2^de persoon uitgedronken, en zo gaat het glas rond, totdat hij weer bij de eerste persoon komt. Het geheel herhaalt zich. En herhaald zich. En herhaald zich, net zolang iemand zegt dat hij niet meer wil en dan gaat nadien niemand meer wat krijgen. Dit systeem voorkomt dat 1 persoon stomdronken wordt, maar ook dat anderen waarschijnlijk meer drinken dat dat ze zouden willen. Je wilt immers niet de schuldige zijn. Ik was de eerste die het glas voor geschoteld kreeg. De ene na de andere fles bier van 1 liter wordt opengetrokken. Ik raak de tel kwijt, het zijn er zeker wel 6, maar misschien ook wel 16. Uiteindelijk gaan er 2 glazenrond, blijkbaar ging het te langzaam..? De vriendin brengt een maaltijd binnen (lamsvlees, beef, cava, salade), te eten met je vingers. Nadat dit op was, was het feest spontaan in enen over en ging iedereen weg. Wij werden teruggebracht en moeders en vriendin gingen terug naar het volgende feest.

Zaterdagochtend vroeg bij aankomst, had ik prima geslapen, maar nu lig ik ’s-avonds toch met iets minder plezier in m’n bed. De moeder had ook halverwege de avond aangegeven dat hier op Fiji, bloedzuigers zijn, maar geen beesten waar je gelijk dood aan zou kunnen gaan.Ook had ze gezegd alleen kakkerlakken te doden, alle anderen gaan vanzelf ook weer weg, zolang jij maar niks doet. En kakkerlakken kan je op 2 manieren doden: door ze met Roxasec te bespuiten of door ze aan een van hun poten al bungelend rond te draaien. De dochter van 11 liep bij een spin van 10 cm in doorsnede gillend weg, bij een kakkerlakken eet ze gewoon door. Die spin overigens was inderdaad groot, liep razendsnel over muur en plafond heen, was licht crème/oker van kleur en de pootjes leken wel een rij van hele kleine bolletjes die aan mekaar geplakt waren als een ketting. In Nl kennen we die inderdaad niet.

Uiteindelijk wordt het licht en kunnen we op staan. Het was eerst warm en broeierig geweest, later werd het koud en ben ik m’n bed uitgeklommen om een vest of zo te pakken en over me heen te kunnen leggen. Tevens had ik best wel last van m’n schouder waardoor ik niet op mijn zij kon liggen.

Jenny staat binnen een half uur al klaar voor vertrek, zij dringt of eet s-‘morgens blijkbaar niks, maar gaat direct naar buiten naar de supermarkt, koopt daar iets en gaat dan op pad. Ik wil toch wel eerst een kop koffie gezet hebben en een beetje yoghurt gegeten hebben. Dus met enigszins een beetje mot, gaan we wat later, gezamenlijk de deur uit, als eerste naar de supermarkt. Daar koopt ze 4 blikken witte bonen in tomatensaus. Die waren gisteren als lunch wel lekker, dus dat doet ze vandaag dan weer. Daarna gaan we naar het bushokje om daar na een kwartier te concluderen dat er aanzienlijk minder bussen rijden, eigenlijk geen, ten opzichte van gisteren. Het plan was om naar de airport te gaan, de reis voor Robinson Cruso te boeken ( voor mij met overnachting, voor Jenny als een retourtje), zo’n rok te kopen zodat we in een dorpje rond konden lopen en daarna naar de marina van Lautoka te gaan en ook het dorp zelf natuurlijk. Zolang er echter geen bus rijdt, gaat dit plan het niet worden.

Af en toe stopt er een auto, en met een van die auto’s met 2 Fiji’s erin gaan we uiteindelijk naar Lautoko, want daar gaan zij ook naar toe. Scheelt weer in de kosten. Onderweg blijkt dat het helemaal niet zo duidelijk is waar zij nou naar toegaan, eigenlijk moeten ze naar de kerk (het is zondag immers), maar die blijkt al bezig te zijn en duurt nog zeker 2 uur. Ook blijkt na enig vragen dat de haven dichterbij is dan de stad. De stad gaat geld kosten (10 FD pp), de haven komen ze toch langs. We kiezen ervoor om bij de haven afgezet te worden. Dus een kwartier later worden we ergens op een stoffig paadje gedropt en lopen 10 minuten verder alwaar we bij de jachthaven aankomen.

Er liggen erg mooie jachten, we maken een rondje, maar er is verder niemand en niks te doen. Geen café, niets, alleen een havenmeester, die komt vragen of we een boot willen huren. Wel zien we naast de haven een erg mooi strandje, echt zo’n bounty strandje met palmen, mooi groen gras. We willen daar naartoe, dat betekend dat we terug moeten lopen naar de ingang van de haven en een eindje verderop de weg, naar links moeten afslaan. Prima, na ong. 20 minuten later zijn we aanbeland, in feite op het strand van het Landpoint Resort. We liggen daar een tijdje in de zon in een aantal hangmatten, aan de rand van een golfbaantje. Dit is zoals Fiji zou moeten zijn. Geen zich vervelende, jengelende en huilende kinderen, geen grote kakerlakken, in het donker zitten maar blauw water, veel vissen, klein warm windje, op je terras voor je kamertje. Ik besluit te gaan vragen of er nog een kamer vrij is in dit resort en zo ja wat hij kost voor 2 dagen. Als we straks op de luchthaven zijn voor dat Robinson Cruso eiland kan ik de afweging maken wat te doen, want die trip zal ook niet goedkoop zijn schat ik in. Helaas dit resort zit volgeboekt en blijkt tevens best duur, 190 per nacht incl. ontbijt. Het buurresort heeft nog wel een kamer vrij, voor 160 FD per nacht, incl. ontbijt. Ik besluit er naar toe te wandelen om te checken of dat er ook zo mooi uitziet. Het is het resort “verderop naar rechts”. Dat wandelen valt tegen, moet via de hoofdweg, er passeren wat auto’s en we krijgen een lift van iemand die naar het vliegveld moest, Jenny besluit spontaan dat ze dat gaat doen en niet mee gaat naar het andere resort checken.

Even verderop betaal ik de man 1 FD en stap uit. Hij wilde me niet voor de deur droppen, dus nog ongeveer 15 minuten over een stoffig weggetje wandelen. Ik loop gelijk op met een Fiji dame, welke de inval kok blijkt te zijn voor vandaag. Ik ga naar de receptie en vraag of ik de kamer kan zien waarover gebeld is en of ik even rond kan lopen. Even later komt er iemand om mij naar de kamer te brengen. Die ziet er goed uit, lekker ruim, aparte douche balkon met uitzicht op het achterland. Voor het strandje moet ik iets naar beneden lopen, daar zit een zwembad, bar en restaurant. Er ligt geen bounty palmboom eilandje, maar ik vind het goed genoeg voor 1 dag. Het zwembadwater is lekker warm. Ik besluit gelijk maar te reserveren, het was zeer twijfelachtig of de Robinson Cruso door zou gaan (is het nog boekbaar, wat kost het, kan ik er echt blijven slapen?). Als ik klaar ben met de reservering wordt door een taxi iemand afgezet, ik besluit met hem terug te gaan, naar het vliegveld. En vanwege een retourtaxi kost me dit 10FD, i.p.v. 25.

Onderweg kijk ik es naar de tijd: half 4 inmiddels alweer. Waarom zou ik trouwens nog naar het vliegveld gaan? Ik had immer dat resort gereserveerd? Dan maar naar Nadi, de stad, was ik nog niet geweest. Na 5 minuten bedenk ik me, dat dat ook niks wordt, het is immers zondag, dan is alles dicht en dus besluit ik me af te laten zetten bij de supermarkt voor de deur dus zo’n beetje. Uit eindelijk betaal ik 15 FD, vanwege de nieuwe bestemmingen die ik elke keer koos.Bij de supermarkt haal ik iets te eten voor die avond: een pakje kant en klare Mexicaanse rijst, flesje drinken, een pond druiven om uit te delen, koekjes. Bij thuiskomst was ik de druiven en maak er kleine porties van om geruzie te voorkomen. Tot mijn verbazing wordt het geheel rustig en vredig gegeten, en een van de kinders lust blijkbaar geen druiven en de pitjes worden overal uitgehaald.

Ik pak m’n Sudoku boekje en de oudste dochter en zoon komen es kijken wat dat is. Ik leg ze het e.e.a. uit en uiteindelijk zit de dochter haar eerste Sudoku te maken, waar ze best wel moeite mee heeft. Valt ook niet mee als je het nog nooit gezien hebt. Na best wel wat hulp wordt de eerst ingevulde Sudoku afgetekend met een krul. Jenny is ondertussen binnen gekomen en heeft flink met de moeder zitten babbelen. Verder begrijp ik dat Jenny wel naar de airport is geweest om de trip te boeken maar dat niet gedaan heeft, want het was te duur: ong 250 FD, (bootreis, eten, rondleiding over eiland, snorkelen). Alleen een dagtrip was mogelijk en pas a.s. donderdag was het boekbaar. Dus nee ook Jenny gaat niet naar Robinson Cruso, ze ging nog zoveel eilanden bekijken dan maar niet naar deze. Afijn, wel gaat ze door dan morgen naar het zuiden om aan haar rondje langs de kust van dit eiland te beginnen, richting Sigatoka. En ik dus naar m’n resort. Onze host is morgen jarig, maar viert het pas op vrijdag. We gaan beiden onze koffer pakken.

Op onze kamer vraagt Jenny of ik wegga, omdat zij ook weggaat, ik zeg dat dat wel meespeelt, omdat ik me namelijk zit te ergeren aan de moeder die werkelijk niets met de kinderen doet, op haar profiel neerzet dat haar kinderen “haar alles is”, dat de kinderen erg vaak zitten te huilen, ook s’-nachts, dat het mijn laatste 2 dagen zijn van 7 weken en dat ik Fiji niet wil blijven herinneren als schreeuwende kinderen. De aanwezigheid van een andere surfer maakt het wel makkelijker om hier een paar dagen te zitten, Jenny haar vertrek heeft het wel getriggerd. Ook vraagt ze of ik m’n geld voor de Wodka al heb gehad ? nee dat is niet zo, ik heb er ook niet zo naar gevraagd. Jenny heeft 2 flessen rum gekocht op hun verzoek en wel al meerdere malen om het geld gevraagd maar nog niet gehad. Begint vervelend te worden, mede omdat zij alles uitgeteld bij zich heeft voor elke dag van haar vakantie. Als ze dat geld niet krijgt, kan ze een paar dagen niet eten tijdens haar vakantie in Fiji. Ik denk daar het mijne van, maar blijft het zeker wel vervelend dat we er om moeten vragen. Dat ligt wel in de lijn van mijn verwachtingen, want de host uit Sydney had mij al voor dit gedrag van de Fiji ‘s voorbereidt…

Uiteindelijk besluit ik morgenochtend met Jenny mee te gaan naar Sigatoka, wat met een snelbus 1 uur rijden is, naar het dorp zelf, naar de “wereld beroemde zandduinen van Fiji”, het viewpoint voor over de stad/rivier. Eerst de moeder feliciteren ( en ons geld ontvangen) dan met de bus naar de zandduinen, terug met de bus en dan met de taxi door naar het resort. Na het pakken gaan we nog even terug en daarna naar bed. We worden op tijd wakker, ik zet een kop thee voor de grootmoeder, koffie voor mezelf. Jenny wil niks. En wachten op de thuiskomst van de moeder. Dat wordt niet 10 uur, maar ongeveer 11 uur, we zingen Happy Birthday op Fiji ‘se wijze, Jenny krijgt stiekem in de keuken haar geld en daarna kunnen we weg. Ik vraag bij het vertrek of ik vanmiddag ook het geld kan krijgen. En weg naar de bus. Eerst de lokale bus naar centrum Nadi. Daarna overstappen op de snelbus, kost 12 FD, i.p.v. de 76 cent, daar heb je dan wel een echte bus voor: ramen, airco en snelheid van ong. 70 / 80 km per uur.

Het landschap verandertiets: glooiend, in de verte wat bergen, overal groen gras, graan. We komen aan op het busstation van Sigatoka exact 1 uur later. De laatste bus terug vertrekt om 16;55 uur. We zoeken de lokale bus naar de zandduinen op, dit blijkt een park te zijn en bij de ingang wordt 10 FD gevraagd en blijkt het een wandeling van 4,5 kilometer te zijn, erg warm, ook vanwege het zand. Ik hoor het aan, maar denk er niet goed over na. We gaan weg en de eerste 1,5 km is het een leuk pad, inderdaad warm, maar prima te doen. Dan komen we op een open stuk, een zandpad en dat is bloedheet, ook omdat het zand in m’n schoen blijft zitten, en ik krijg het gevoel dat m’n voeten aan het verbranden zijn. Ik pak m’n waterfles en gooi wat water er overheen. Dat helpt zeker, maar ik sta midden in een zandvlakte waar ik eigenlijk geen stap meer wil verzetten en ook gewoon weg wil. Noodgedwongen begin ik zo snel als ik kan door het zand ploeterend naar de zee te lopen, af en toe water over m’n voeten gooien. Eindelijk bereik ik het water. De waterkant is steil en je zakt snel weg in het losse zand en het water trekt behoorlijk je richting zee. Al met al ook niet een heel lekkere verbetering om daarin te staan. En daarom loop ik ook nu zo snel mogelijk weer verder. Ik had daarnet terug moeten gaan in plaats van verder moeten gaan, dacht ik. Waarom heb ik dit zo onderschat? Jenny loopt een heel eind achter mij, zij heeft dichte schoenen aan en daardoor veel minder last van het hete zand. Ik verlaat de kust, ga terug het bos in en daardoor kom ik terecht op een nieuwe hete zandvlakte en vervolgens op een bospaadje, met gras waar ook een bankje in de schaduw staat. Daar ga ik zitten voor zeker een kwartier, en kom ik een beetje bij. Geen foto’s, van toch wel het mooie landschap. Jammer dan.

Er zat al een Koreaanse op dat bankje, ook bij te komen van de warmte. We praten wat, het blijkt dat zij de lange route heeft gelopen en begeleiding van het park heeft meegekregen, omdat ze het niet vertrouwde iemand alleen in die warmte te laten lopen. Na deze zandduinentocht wil ze ook nog naar dat uitzichtpunt en nadien moet ze terug naar nadi, want daar overnacht ze. Ze is voor Fiji al enkele maanden in Australië geweest, op zoek naar werk, gevonden bij het druivenplukken, daarna niets meer. Ze geeft aan dat het wel mogelijk is om tijdelijke baantjes te vinden, maar dat het heel lastig is om een contract voor langere tijd te verkrijgen, laat staan een vaste baan. Dat laatste is een van de eisen als je definitief in Australië zou willen gaan wonen. Jenny schrikt van dat verhaal, zij heeft immers het plan na afloop van Fiji werk te gaan zoeken in Australië. Ik ga op dit bericht niet verder in, maar weet inmiddels uit de verhalen dat er in Australië veel werkzoekenden zijn. Met z’n drieën lopen we het laatste stuk terug. Bij de balie, nemen we een cola en daarna terug naar de weg op zoek naar een lift de stad terug. Een stel Zweedse golfsurfers brengen ons terug naar het centrum. Zij waren net 1 dag gearriveerd en hadden aardig gesurft, maar de golven waren te klein, maar 1 meter hoog. We doen een poging om nog naar het uitkijkpunt te komen (met bus/lokaal vervoer) , gezien de resterende tijd lukt dat niet. Ik neem afscheid van Jenny en zoek de snelbus naar Nadi op. 1,5 uur later ben ik terug bij m’n host, geef haar een hand, vraag om m’n geld die ik dan krijg, geef m’n sudoku boek aan de dochter, maak een praatje met de grootmoeder, die tot mijn verrassing zegt mij naar het resort te willen brengen.

Met alle kinderen, de nanny en de grootmoeder en de koffers gaan we op weg. Het is donker eer ik daar arriveer. Ik geef iedereen een hand en zwaai ze uit… Wat een rust, zelf in de auto was het eerst rustig, maar later huilen en gegil. Ik ga naar m’n kamer, lekker die airco, kijk tv, eerst een film, daarna naar FijiOne.

Ik ben verbaast over hoeveel lokaal en positief gerichte berichten er worden uitgezonden. China investeert in de ziekenhuizen van Fiji, een onderlinge wedstrijd tussen de openbare scholen met prijzen, een lokaal project om iets voor de armen te doen, een inzamelingsactie om voor Valunte iets te doen en nog meer van dit soort lokale berichten. Bij de BBCWorld staat het bol van de ellende: politiek USA gedoe/ IS / diefstal / cybercrime / bomaanslagen / kerncentrales in Japan die opgestart moeten worden. Ik ga tevreden naar bed. Gedurende de nacht hoor ik dat het gaat regenen en nog harder gaat regenen. Dat houdt ook de volgende dag tot halverwege de middag aan. Jammer, ik had gehoopt de laatste dag languit in de zon te kunnen liggen. Afijn ik werk wat aan m’n dagboek, is hard nodig. ’s-Avonds dineer ik met een Canadese vrouw van 71 jaar, die nog erg fier is. Over de pensioengerechte leeftijd in EU en in Canada, over de werkgelegenheid, over de kwaliteit van dit resort en dat wat we hier in Fiji op dit eiland tot nog toe hebben gezien. Daarna ga ik terug en ga pakken, morgenochtend immers om 5:10 uur op voor mijn definitieve vertrek naar NL.

Dat pakken is best lastig, ik heb een fles wijn, die heel moet blijven, ik heb allerlei elektronica die in de koffer moet, maar m’n laptop en zo wil ik weer in de handbagage voor onderweg, dus ook de opladers. Ik ga in 1 keer vanuit Fiji door naar NL, dus de koffer zal ik de komende 30 uur niet meer zien. Tandenborstel, wat warme kleding, puzzelboek allemaal in de handbagage.

Om half een s-nachts kruip ik m’n bed in. Beetje laat wel. Afijn, ik sta op tijd bij de receptie, reken het diner af en weg ben ik, naar het vliegveld. Inchecken, wat langer kost dan verwacht het is al knap druk op dit tijdstip hier. Keurig op tijd vertrekken we om 09:00 uur voor een vlucht van 4 uur en 45 minuten, naar Sydney, met air Fiji. Ik land rond 11:45 uur waar ik in transit blijf. Ik post hier een envelop naar Daron de host uit Melbourne met daarin de openbaarvervoerkaart. Er staan inderdaad postbussen op dit vliegveld, dus dat lukt. Jaren geleden heb ik in Alicante dat ook es willen doen, een brief op de post gooien, en dat ging niet want ik kon geen bus vinden. Toen uiteindelijk aan een toerist gevraagd, de brief mee te nemen.

Aan het einde van de middag komt de host uit Sydney nog langs en we praten elkaar bij, met de laatste belevenissen. Er blijft echter altijd een tafel tussen ons in, want het mag niet lijken of dat we elkaar echt kennen. Om 18:00 moet ik gaan boarden, dus ik zeg gedag en ga in de rij staan. Om 18:45 uur vertrekken we naar Dubai, met een tussenlanding in Bangkok. Dus een vlucht die zeker 1,5 langer duurt dan strikt genomen nodig was geweest. Dit is een saai stuk, naast me komt een Italiaans stel te zitten, die zeer mondjesmaat Engels verstaan. Ook zitten er veel kinderen ( huilende) op dit stuk, waardoor ik matig slaap. Ik land om 5:47 uur (lokale tijd) in Dubai.

Daar vertrek ik om 8:20 (lokale tijd) voor het laatste deel naar Amsterdam. Naast mij zit een Groninger, die al 6 jaar in Dubai in de bouw werkzaam is, wat kom ik niet goed achter, iets coördinatie/organisatie krijg ik de indruk. Z’n gezin woont in NL, hij gaat elke maand wel voor minimaal 2 weken naar Dubai. Hij wil geen ontbijt, dus ik neem zijn ontbijt er ook maar bij, want ik had wel trek. We raken aan de praat over de aanbestedingsschandalen in de bouw en in de ICT. Ik kijk 2 films, doe iets aan m’n dagboek, vliegen over oost Turkije met echt mooi besneeuwde bergtoppen en dan landen we om 13:45 uur in Amsterdam. Een half uur te laat. Geen idee wat daar de rede van is.

Daarmee eindigt dit dagboek van een, voor mij lange vakantie, die me zeker bij zal blijven om meerdere redenen. Geheel andere redenen dan dat ik voordien had kunnen bedenken.